Στη θεωρία μας και ειδικότερα στο κεφάλαιο, όπου περιγράφουμε το Μυστικό Σχέδιο του Θεού που οδηγεί στη Θέωση, αναφερθήκαμε σε πλήθος γεγονότων, που ήταν τα αίτια της συγκεκριμένης πορείας της ανθρωπότητας στο χρόνο και το χώρο. Είδαμε πώς μέσω συγκεκριμένων ανθρώπων, που υπήρξαν ιστορικά πρόσωπα, οι άνθρωποι παγιδεύτηκαν κι έζησαν τις ζωές τους μέσα σε συνθήκες που δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτές στις οποίες αξίζει να ζει πραγματικά ο άνθρωπος. Η θεία ευφυΐα κατόρθωσε με το έργο ανθρώπων —που ως αριθμός δεν αντιπροσωπεύουν κανένα απολύτως μέγεθος— να οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπων προς την κατεύθυνση, που υπηρετούσε το Σχέδιο του Θεού και το ανθρώπινο γένος.

Το σύνολο των όσων κατέκτησε η ανθρωπότητα, κι είναι άκρως απαραίτητα για τη Θέωσή της, απαίτησε τρομερές θυσίες. Τίποτε απ’ όσα εντελώς λανθασμένα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος ως ευνόητα και φυσιολογικά, δεν ήρθε χωρίς θυσία. Τα ασφαλή αεροπλάνα που μεταφέρουν χαρούμενους ταξιδιώτες, έπρεπε, για να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο, να υπηρετήσουν πρώτα το θάνατο. Το πάθος για τη νίκη στους πολέμους έδωσε σ’ αυτά τ’ ασφαλή χαρακτηριστικά που όλοι εμείς σήμερα διαπιστώνουμε κι απολαμβάνουμε. Τα αεροπλάνα έπρεπε να είναι αξιόπιστα, πρώτα για να μεταφέρουν τις βόμβες του θανάτου με ασφάλεια πάνω από τους στόχους και μετά για να μεταφέρουν τα πολύχρωμα πλήθη των τουριστών. Τα μέσα τηλεπικοινωνιών που σήμερα μεταφέρουν τα γέλια των ανθρώπων, έπρεπε πρώτα να μεταφέρουν μηνύματα θανάτου.

Ο άνθρωπος δεν τα γνωρίζει όλα αυτά και τα παρεξηγεί. Θεωρεί τα πάντα ως φυσικό αποτέλεσμα της εξέλιξης. Δε γνωρίζει να ξεχωρίζει τα δεδομένα από τ’ αποτελέσματα. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρομοιαστούν μ’ ανθρώπους, που γεννήθηκαν και ζουν πάνω σ’ ένα αεροπλάνο. Θεωρούν τα πάντα ευνόητα. Γεννήθηκαν σ’ ένα περιβάλλον που το θεωρούν φυσικό, ενώ δεν είναι. Θεωρούν δεδομένο ότι η δυνατότητα πτήσης είναι κάτι, το οποίο ήταν αδύνατο να μη συμβεί. Αγνοούν τις θυσίες που απαίτησε η κατασκευή αυτού του μέσου, όπως επίσης αγνοούν το κόστος των καυσίμων και τα προβλήματα των κυβερνητών. Μάχονται για πράγματα που είναι χωρίς ουσία, όπως, για παράδειγμα, ποιος θα βολευτεί σε καλύτερη θέση ή ποιος θα σερβιριστεί καλύτερα. Αγνοούν την πραγματικότητα και δε βλέπουν ότι συχνά-πυκνά αυτό το αεροπλάνο πέφτει και τσακίζεται. Επειδή ακολουθεί ορισμένους νόμους, που του επιτρέπουν να ξανασηκωθεί, οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν κι εξακολουθούν να θεωρούν τα πάντα δεδομένα, κι εξακολουθούν ν’ ασχολούνται με τα ίδια ανώφελα πράγματα.

Ο χριστιανικός κόσμος που είναι αυτό το γεμάτο προβλήματα αεροσκάφος, ήταν αυτός, που σήκωσε το βάρος της εξέλιξης. Ό,τι έχει δημιουργηθεί από τον άνθρωπο στον τομέα της τεχνολογίας, είναι προϊόν του κόπου και της θυσίας των χριστιανών. Για ό,τι βλέπουμε σήμερα και θαυμάζουμε την ανθρώπινη ευφυΐα έχει χυθεί άπειρη ποσότητα αίματος. Εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν, σ’ ό,τι είδους θυσία μπορεί να επιβληθεί σε άνθρωπο, για να φτάσουμε στο σημερινό εκπληκτικό επίπεδο. Θυσίες πραγματικές που έστελναν άπειρους ανθρώπους στην Κόλαση. Όταν ο χριστιανικός κόσμος είναι αυτός που φέρει το βάρος της θυσίας κι επίσης αυτός που δημιούργησε ο Υιός του Θεού, εννοείται ότι αυτός θα έπρεπε να πάρει πρόσθετη γνώση για να προστατευθεί. Στους χριστιανούς δόθηκε η απόλυτη γνώση του Θεού κι εξαιτίας αυτής της γνώσης βρέθηκε ο άνθρωπος σε μία κατάσταση όμοια μ’ αυτή που βλέπουμε στην οποία ένας καταματωμένος άνθρωπος αγωνίζεται για έναν πλούτο που δε γνωρίζει πώς να τον απολαύσει.

Οι άνθρωποι ζήτησαν από το Θεό γνώση κι όταν τους δόθηκε, άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους. Σταύρωσαν τον Υιό του Θεού τη στιγμή που θα έπρεπε να Τον αγκαλιάσουν σαν τον καλύτερο φίλο τους. Δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν γιατί ο Υιός του Θεού πάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου ζήτησε από τον Πατέρα Του να τους συγχωρήσει, ούτε τι σήμαινε η μυστηριώδης φράση: “ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”. Από τη στιγμή του θανάτου Του ως σήμερα, οι άνθρωποι εξαιτίας του χριστιανισμού μετάνιωσαν πολλές φορές για την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν. Πολλές φορές επιβεβαιώθηκε ο Λόγος του Χριστού όταν έλεγε: (Λουκ. 23.28) “θυγατέρες Ιερουσαλήμ μη κλαίτε εφ εμέ, πλην εφ εαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών” (Θυγατέρες τής Ιερουσαλήμ, μή κλαίτε γιά μένα, νά κλαίτε μάλλον γιά τόν εαυτόν σας και για τα παιδιά σας.). Ο Υιός του Ανθρώπου ακολούθησε τα γραφόμενα γι’ Αυτόν και θυσιάστηκε. Το αίμα Του έπεσε, όπως θρασύτατα ζήτησαν οι Ιουδαίοι, πάνω σ’ αυτούς και τα παιδιά τους. Το αίμα αυτό έπεσε βαρύ πάνω στους ίδιους τους Ιουδαίους και στο σύνολο του χριστιανικού κόσμου, που είναι το εξιουδαϊσμένο μέρος της ανθρωπότητας. Ο Υιός του Ανθρώπου γνώριζε τις Γραφές, που αφορούσαν και τον Ίδιο και τους ανθρώπους, που θα Τον παρέδιδαν κι αυτούς, που θα τους ακολουθούσαν. Παραδόθηκε ο Υιός του Ανθρώπου στους εθνικούς και τους πρεσβύτερους και μαζί μ’ Αυτόν κι ο χριστιανικός κόσμος.

Από τη στιγμή που οι εξελίξεις θα ήταν τόσο τραγικές για την ανθρωπότητα, φυσικό ήταν να δοθεί και γνώση σχετικά μ’ αυτές. Ο Χριστός έδωσε τη γνώση κι αυτή δεν είναι άλλη από την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Το πρόβλημα που προκύπτει για τον άνθρωπο, είναι τα φαινόμενα που προκαλεί η κατοχή αυτής της γνώσης. Αυτό σημαίνει ότι πριν μπούμε στην ουσία της Αποκάλυψης, θα πρέπει να προβληματιστούμε πάνω σε μερικά ιδιαιτέρως λεπτά θέματα. Θα πρέπει να σκεφτούμε ορισμένα ερωτήματα που προκύπτουν όπως, ποιους συμφέρει η δωρεά αυτή. Ο απλός άνθρωπος είχε όφελος ή ζημιά από τη γνωστοποίηση του μέλλοντος; Σε ποιους δόθηκε κι άρα ποιους αφορούσε αυτή η γνώση; Γιατί η εκκλησία, ενώ συστηματικά αποκρύπτει γνώση, δίνει την Αποκάλυψη τόσο άνετα στους πιστούς; Προφητείες υπάρχουν άφθονες κι ακριβείς σε μυστικές βιβλιοθήκες αυτού του κόσμου. Γιατί όμως δίνεται μόνον η Αποκάλυψη με συστηματικό τρόπο και μάλιστα μαζί με το Λόγο του Χριστού; Η εκκλησία έχει αποκρύψει το σύνολο του πλούτου των ανθρώπων στον τομέα της γνώσης και μέσα σ’ αυτόν τον πλούτο υπάρχει αληθινή γνώση του Θεού.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της Αποκάλυψης που την κάνουν φιλική προς το σύστημα των δούλων της εκκλησίας; Ο άνθρωπος πρέπει πάνω από όλα να έχει υπόψη του πως ό,τι προέρχεται από το Θεό, είναι αληθινό. Ό,τι δίνεται, δίνεται πάντα στο σωστό άνθρωπο, γιατί αυτό είναι το τέλειο. Ό,τι λέει ο Θεός είναι τέλειο κι ο άνθρωπος που το δέχεται, έχει κι αυτός επιλεχθεί κατά τον ίδιο τέλειο τρόπο. Από τη στιγμή όμως που υπάρχει Μυστικό Σχέδιο είναι αδύνατο να γίνει κατανοητή αυτή η αλήθεια, έστω κι αν φαίνεται. Είναι αδύνατο να βαδίζει ο άνθρωπος προς τη θυσία και να την αποφύγει εξαιτίας της γνώσης.

Ο Θεός γνωστοποίησε στον άνθρωπο τι επρόκειτο να συμβεί. Αν αυτή η γνωστοποίηση ήταν δυνατό να σταματήσει την πορεία που είχε προδιαγραφεί για τον άνθρωπο, θα σήμαινε ότι ήταν λανθασμένη. Όταν μαθαίνει κάποιος ότι θα βασανιστεί σκληρά κι εξαιτίας αυτής της γνώσης γλιτώνει το βασανισμό, το πρόβλημα που γεννιέται είναι, αν και κατά πόσο ήταν αληθινό αυτό που προβλέφθηκε. Κατά συνέπεια αυτός που δε βασανίστηκε, έχει κάθε δικαίωμα ν’ αμφισβητήσει την προφητεία. Ο καθένας μπορεί να προφητεύει ό,τι θέλει και μετά να ισχυρίζεται ότι εξαλείφθηκαν τα όσα άσχημα προφήτευσε εξαιτίας της έγκαιρης γνωστοποίησης τους. Είναι όμως ο Θεός ο καθένας; Είναι δυνατό να προφητεύσει λανθασμένα κι αυτό το λάθος να προέρχεται από την άκαιρη γνωστοποίηση της προφητείας; Εφόσον ήταν γραμμένο για τον άνθρωπο ότι θα θυσιαστεί, ήταν αδύνατο να μη συμβεί αυτό. Είναι τόσο αξεπέραστη η θεία ευφυΐα, ώστε αυτό που δείχνει ότι είναι το μέσον για τη Σωτηρία, είναι ταυτόχρονα και το μέσον για την καταδίκη. Είναι λοιπόν δυνατόν —κι αυτό θα το δούμε παρακάτω— η γνώση του μέλλοντος να είναι και η κύρια αιτία επιβεβαίωσής του.

Πριν φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε απ’ όλες τις δυνατές πλευρές αυτήν τη δωρεά ως σύνολο και όχι την ακρίβειά της. Τη θεωρούμε αρχικά αξιωματικά αληθινή και ακριβή. Από την πλευρά του Υιού του Ανθρώπου τα πάντα είναι τέλεια και ιδανικά. Είναι Κύριος και δίνει το κεφάλαιό Του, όπου θέλει κι επειδή είναι ο τέλειος Κύριος, το δίνει στον άνθρωπο που πρέπει. Ο Χριστός επειδή αγάπησε τον Ιωάννη ως πραγματικό φίλο, θέλησε να του δώσει την αθανασία κι αυτό γίνεται μόνο μέσω μίας γνώσης μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά. Η Αποκάλυψη είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι παντοτινή. Ο Ιωάννης περιέγραψε την αλήθεια κι ο χρόνος δεν μπορεί να τη φθείρει. Όταν οι μαθητές του Χριστού και οι λόγοι τους θα πάνε κατευθείαν στα σκουπίδια, ο Ιωάννης θα είναι άφθαρτος, επειδή αγάπησε το Χριστό κι αγαπήθηκε από Αυτόν. Η Αποκάλυψη δίνει την αθανασία και ο Χριστός τη δίνει σ’ αυτόν που Αυτός ο Ίδιος επιθυμεί. Είναι όμως αυτός ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δόθηκε γνώση στον Ιωάννη; Ο Ιωάννης ήταν φίλος του Χριστού, αλλά ήταν και μαθητής Του.

Ο χριστιανισμός ήταν γέννημα των πνευματικών δικαιωμάτων που άφησε πίσω Του ο Χριστός κι ο Ιωάννης ήταν συνυπεύθυνος της γέννησής του από τη στιγμή που πήρε κι ο ίδιος δικαιώματα. Τα όσα γνωστοποιεί η Αποκάλυψη αφορούν αποκλειστικά τους χριστιανούς, γιατί τα όσα άσχημα περιγράφει, οφείλονται στην απιστία των ανθρώπων απέναντι στο Υιό του Θεού, το Χριστό. Οι υπόλοιπες θρησκείες δεν έχουν καμία σχέση με την Αποκάλυψη, γιατί κανένας δεν μπορεί να θεωρηθεί άπιστος απέναντι σε κάτι που δε γνωρίζει. Ο μωαμεθανός ή ο βουδιστής κρίνονται σ’ ό,τι αφορά την πίστη τους μ’ εντελώς διαφορετικά κριτήρια απ’ αυτά των χριστιανών. Ο Χριστός δεν εξανάγκασε κανένα να δεχτεί το Λόγο Του. Έδωσε το Λόγο Του για να δώσει χαρά στους ανθρώπους. Όμως όταν κάποιος σκοτώνει τη χαρά και την ελπίδα, δεν έχει το δικαίωμα να ελπίζει. Οι μωαμεθανοί κι όλοι οι υπόλοιποι πλην των χριστιανών, δε γνώρισαν τη χαρά, αλλά δε γνώρισαν κι όσα συνεπάγεται ο θάνατός της.

Αυτοί που σταύρωσαν το Χριστό, ήταν οι Ιουδαίοι. Αυτοί που Τον παρέδωσαν στους εθνικούς, ήταν οι Ιουδαίοι μαθητές Του. Αυτοί δημιούργησαν το ιουδαϊκό σύστημα του χριστιανισμού κι αυτοί έπρεπε να γνωρίζουν τι ακολουθεί, εφόσον τους αφορούσε. Αν μετά τη Σταύρωση ακολουθεί η τιμωρία αυτών, που παραδίδουν το Χριστό, το δίκαιο και το σωστό είναι να παραδοθεί η αλήθεια σ’ αυτούς που θεωρητικά μπορεί να βοηθήσει. Οι χριστιανοί θα βίωναν τις συνθήκες που περιγράφει η Αποκάλυψη κι αυτοί θα έπρεπε να γνωρίζουν τι ακολουθεί, ώστε να προφυλαχτούν. Από τη στιγμή που η γνωστοποίηση πρέπει να είναι έγκαιρη κι από τη στιγμή επίσης που έχουν δοθεί δικαιώματα σε συγκεκριμένους ανθρώπους, έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει. Η γνώση δόθηκε σ’ αυτούς που έχτιζαν τα θεμέλια του χριστιανισμού γιατί αυτοί έπρεπε να την πάρουν. Ο Χριστός θα ήταν άδικος, αν έδινε γνώση που αφορά το μέλλον των χριστιανών σ’ ανθρώπους άλλων θρησκειών. Εξαιτίας όλων αυτών και της αθανασίας που προσφέρει η αλήθεια, ο Χριστός παρέδωσε την Αποκάλυψη στον Ιωάννη κι έδρασε τέλεια.

Το σύνολο των άσχημων χαρακτηριστικών που προκύπτουν από την Αποκάλυψη, οφείλεται σ’ αυτήν την τελειότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η Αποκάλυψη είναι μία εξαιρετικά άσχημη και δυσοίωνη προφητεία. Ο θάνατος είναι το κύριο στοιχείο μέσα της. Πέρα από την ελπίδα που αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος, το σύνολο των όσων περιγράφει είναι τρομακτικό. Ο άνθρωπος που διαβάζει την Αποκάλυψη δεν μπορεί να μη γευθεί το φόβο.

Στο σύνολο της θεωρίας μας αναφέρουμε συνεχώς ότι ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” άνθρωπος μπορεί να βαδίσει προς το Θεό, μόνον όταν δε φοβάται. Ο φόβος τον παραλύει και τον μετατρέπει σε άβουλο ον. Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικό μέσο, για να τρομάξει ο άνθρωπος, απ’ αυτό της Αποκάλυψης. Ο χριστιανός αγαπά το Χριστό και Τον πιστεύει. Όμως είναι αδύνατον εξαιτίας αυτής της πίστης ν’ αγνοήσει την Αποκάλυψη. Δεν είναι δυνατό να πιστεύει στη Λύτρωση εξαιτίας του Χριστού και παράλληλα ν’ αγνοεί την προφητεία Του. Τα συστήματα όλου του κόσμου και στο σύνολο του χρόνου στηρίζονται στη δύναμη της γνώσης τους να δίνει ομοιογένεια στους φτωχούς ανθρώπους. Αυτή η ομοιογένεια επιτυγχάνεται μέσω του φόβου και δεν υπάρχει φόβος ανώτερος απ’ αυτόν του Θεού. Ο άνθρωπος μπορεί να βασανίζεται σωματικά ή να πεθαίνει από την πείνα, αλλά να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό, επειδή δεν προκαλεί την οργή του Θεού.

Τα τρισάθλια ιερατεία εκμεταλλευόμενα εδώ και χιλιάδες χρόνια αυτά τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου τον σκοτώνουν χωρίς αμφισβήτηση κι επειδή αυτός φοβάται το Θεό, ζει σαν δούλος χωρίς κανένα ουσιαστικό κέρδος. Γίνεται καταραμένος μοιχός, κλέφτης, δολοφόνος κι οτιδήποτε εξυπηρετεί το σύστημα, μόνον εξαιτίας αυτού του φόβου. Εν ονόματι του Θεού τα ζώα βασανίζουν τους ανθρώπους. Το σύστημα με τη γνώση που έχει συγκεντρώσει κατά τη διάρκεια των αιώνων, γνωρίζει την αξία του φόβου σ’ ό,τι αφορά τη δυνατότητα άσκησης εξουσίας. Απ’ αυτήν τη γνώση κατανοεί πλήρως ότι δεν υπάρχει καλύτερο μέσον για τη διασπορά αυτού του φόβου, από μία εξαιρετικά άσχημη προφητεία. Οι προφητείες που έχουν δοθεί από το Θεό και προβλέπουν τ’ άσχημα που ακολουθούν, είναι το καλύτερο μέσον εκφοβισμού των ανθρώπων.

Το πρόβλημα που γεννιέται σ’ αυτό το σημείο είναι, γιατί, αν οι προφητείες έχουν τόση δύναμη, κατέρρευσε το σύστημα των ελληνιστικών βασιλείων; Δεν είχαν οι Έλληνες τη γνώση των προφητειών; Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η τελειότητα της επιλογής του προσώπου που πήρε τη δωρεά της γνώσης. Η εκκλησία δίνει την Αποκάλυψη τόσο απλόχερα, γιατί δόθηκε σ’ εκλεκτό της. Αποκρύπτει τις άλλες προφητείες, γιατί την απειλούν. Τρομάζει εκ του ασφαλούς τους ανθρώπους με το σκεπτικό ότι αυτή είναι η μόνη, που μπορεί να τους βοηθήσει. Επειδή στηρίζει τη δύναμή της στα πνευματικά δικαιώματα, θεωρεί δεδομένο ότι από τη στιγμή που δόθηκε η προφητεία σ’ έναν από τους εκλεκτούς της, αυτόματα της δίνεται η εξουσία πάνω στους πιστούς, ώστε να πολεμήσει δήθεν εναντίον των θηρίων. Εξαιτίας των τρομακτικών συμβάντων της Αποκάλυψης, παίρνει και πάλι εντελώς αυθαίρετα το άλλοθι για τα όσα άσχημα η ίδια κάνει, τα οποία στην πραγματικότητα είναι αυτά που η Αποκάλυψη περιγράφει. Αν η Αποκάλυψη δε δινόταν στον Ιωάννη, παρά σ’ οποιονδήποτε άλλο έξω από την εκκλησία, η εκκλησία θα τον σκότωνε και θα έκρυβε την προφητεία. Αυτό θα γινόταν, γιατί δε θα μπορούσε να πάρει τα δικαιώματα, που είναι απαραίτητα για την εξουσία.

Αν οι άνθρωποι γνώριζαν την προφητεία εξαιτίας ενός προφήτη εκτός εκκλησίας, θα ξεκινούσαν μ’ εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Θα γνώριζαν για το βασανισμό και θα γνώριζαν με ασφάλεια ποιος τους βασανίζει. Θα έβλεπαν επιπλέον ποιος θα είχε όφελος να σκοτώσει τον προφήτη και θα έβγαζαν με ασφάλεια τα συμπεράσματά τους. Οι άνθρωποι που έζησαν κατά το Μεσαίωνα, δεν ήταν κουτοί. Ήταν εντελώς όμοιοι με τους σύγχρονους. Τα κτήνη της Καθολικής εκκλησίας τους σκότωναν, γιατί τους διατηρούσαν μέσα στο φόβο. Οι άνθρωποι έβλεπαν αυτά τα κτήνη, αλλά η προφητεία δεν τους βοηθούσε, γιατί η εκκλησία διατηρώντας τα πνευματικά δικαιώματα δικαιολογούσε τις αθλιότητές της. Έβλεπαν τους δολοφόνους, αλλά αντί να επιβεβαιώνουν την προφητεία, έπεφταν θύματα της. Τα τρομερά που περιέγραφε η προφητεία, ήταν από μόνα τους ικανά να δημιουργούν την εντύπωση ότι τίποτε δεν είναι τόσο σκληρό, όσο η επιβεβαίωσή της. Οι δολοφόνοι σκότωναν εν ονόματι του Θεού όποιους τους απειλούσαν και προστάτευαν δήθεν τους ανθρώπους από το “θηρίον”.

Ο αναγνώστης αρχίζει πλέον ν’ αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίο η προφητεία λειτουργεί προς την κατεύθυνση της επιβεβαίωσης της. Αντιλαμβάνεται πως η γνώση για την αποφυγή του βασανισμού, γίνεται το κύριο αίτιό του. Σ’ αυτό το σημείο θ’ αμφισβητήσει κάποιος και θ’ αναρωτηθεί πώς είναι δυνατό να ισχύουν όλα αυτά και να είναι αληθινή η προφητεία, όταν απαραίτητο στοιχείο για το βασανισμό των ανθρώπων είναι η εμφάνιση του θηρίου. Η εκκλησία ανεξάρτητα από τη σκληρότητά της, απέτρεψε κατά τα φαινόμενα αυτήν την εμφάνιση όλους αυτούς τους αιώνες που πέρασαν. Άρα κάτι συμβαίνει. Ή η εκκλησία έκανε το έργο της ή η προφητεία είναι λανθασμένη. Είναι δυνατόν η προφητεία να είναι λανθασμένη; Είναι δυνατόν ο Θεός να έδωσε το δικαίωμα στον κάθε άθλιο Πάπα να καίει ζωντανούς ανθρώπους στην πυρά; Όλα αυτά είναι αδύνατα. Επομένως το πρόβλημά μας βρίσκεται σ’ άλλο σημείο απ’ αυτό που φαινομενικά είναι το σημείο εκκίνησης κάθε σκέψης σχετικά με την προφητεία.

Αιώνες τώρα άπειροι στον αριθμό άνθρωποι του πνεύματος προσπαθούν να ερμηνεύσουν το κείμενο, για να διαπιστώσουν την εγκυρότητα της. Το ότι δεν το έχουν κατορθώσει οφείλεται στο ότι υπάρχει μία παρανόηση, όσον αφορά την έννοια της “προφητείας”. Δεν κατανοούν τι ακριβώς σημαίνει προφητεία. Αδυνατούν να καταλάβουν τι ακριβώς πρέπει να γνωρίζουν, για να κρίνουν την αλήθεια της προφητείας. Επειδή τη διαβάζουν κι είναι δυνατό ν’ αντιληφθούν ότι αιτία όλων των δεινών είναι ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, παρασύρονται και παγιδεύονται. Περιμένουν να δουν τον άνθρωπο-θηρίον, που είναι η αιτία όλων των δεινών κι επειδή δεν τον βλέπουν, μετατοπίζουν την προφητεία προς το μέλλον. Αυτό βέβαια είναι δυνατό να γίνεται επ’ άπειρον και σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η παγίδα. Δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι το ζητούμενο είναι η αποφυγή του βασανισμού και ότι η Αποκάλυψη είναι ένα πλήρες έργο. Αυτό σημαίνει ότι η Αποκάλυψη περιγράφει ένα βασανισμό που όλοι προσπαθούν ν’ αποφύγουν —κι αυτό είναι πολύ σημαντικό—. Όσο υπάρχει βασανισμός, η Αποκάλυψη είναι αληθινή. Επειδή η Αποκάλυψη όμως είναι ένα πλήρες έργο, δεν περιγράφει μόνον το βασανισμό, αλλά εξηγεί και τα αίτια. Αυτό σημαίνει ότι σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δόθηκε γνώση του μέλλοντος στον Ιωάννη. Το μέλλον είναι ο βασανισμός. Όμως τίποτε απολύτως δεν αποκλείει ότι το γεγονός αυτό, που προκαλεί την ανεπιθύμητη κατάσταση, να βρίσκεται χρονικά πριν από τον Ιωάννη.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι σημαίνουν αυτά, θα δούμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι υπάρχει μία μικρή κοινωνία ανθρώπων που ζει κάπου απομονωμένη… είναι φτωχοί άνθρωποι και με κόπο επιβιώνουν. Ένα χαρακτηριστικό τους είναι ότι αγνοούν το φόνο. Εμφανίζεται σ’ αυτούς κάποιος μ’ εξαιρετική δύναμη, πλούτο και γνώση. Είναι καλός άνθρωπος και τους αγαπά, μοιράζει ό,τι έχει και δεν έχει κι αυτό δίνει χαρά στους φτωχούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι τον λατρεύουν κι αυτή η λατρεία μεταφέρεται λόγω δικαιωμάτων στους εκλεκτούς του. Μοιράζει τα πάντα και φεύγει. Η ζωή σ’ αυτήν τη μικρή κοινωνία αλλάζει πλέον. Έχουν πλούτο και γνώση σε ικανοποιητικό βαθμό ώστε ν’ απολαύσουν την Αιώνιο Ζωή. Ο πλούσιος φίλος τους φεύγοντας όρισε εκλεκτούς, ώστε να συνεχίσουν το έργο του. Πριν φύγει κι επειδή γνωρίζει τι ακολουθεί δίνει σ’ έναν απ’ αυτούς μία πολύ άσχημη προφητεία. Τους λέει ότι θα εμφανιστεί ένας άνθρωπος από ένα άλλο μέρος και ότι με τις ενέργειές του θα γίνει αιτία να σφάζει ο ένας τον άλλο και πολλοί απ’ αυτούς θα μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν.

Τι είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει και πού πραγματικά βρίσκεται το πρόβλημα; Κατ’ αρχήν με την κοινοποίηση της προφητείας η κοινωνία παραλύει από το φόβο. Βλέπουν ότι, ενώ ήταν φτωχοί, έγιναν πλούσιοι, αλλά κινδυνεύουν. Κινδυνεύουν εξαιτίας κάποιου ξένου, που θα τους ξεγελάσει και θα τους βασανίσει. Όλα αυτά τα είπε ο αγαπημένος τους φίλος του οποίου η γνώση είναι αναμφισβήτητη. Το αμέσως επόμενο που θα συμβεί, είναι να οργανωθεί η άμυνα της κοινωνίας απέναντι σε κάθε εξωτερική επιρροή. Η κοινωνία παύει να είναι φιλόξενη, όπως ήταν, και γίνεται μία κλειστή κοινωνία. Ποιοι είναι αυτοί που θ’ αναλάβουν την εξουσία γι’ αυτήν την άμυνα; Οι εκλεκτοί βέβαια. Αυτοί πήραν τη γνώση του αγαπημένου φίλου των ανθρώπων και σ’ αυτούς άφησε την προφητεία. Από εκείνο το σημείο και πέρα οι εκλεκτοί, είτε επειδή είναι θύματα είτε επειδή είναι άθλιοι, σκοτώνουν τον οποιονδήποτε άνθρωπο, που αμφισβητεί την εξουσία τους. Σκοτώνουν πάντα με άλλοθι τη Σωτηρία της κοινωνίας. Η κοινωνία που δε γνώριζε το φόνο, έμαθε να ζει μ’ αυτόν. Οι άνθρωποι βασανίζονται περιμένοντας τον ξένο, που θα γίνει αιτία βασανισμού τους. Τι συνέβη πραγματικά; Ποιος ήταν ο αίτιος αυτής της αλλαγής της κοινωνίας; Ο αγαπημένος τους φίλος δεν ήταν ξένος; Αν δεν έδινε την προφητεία θα είχε κανένας το δικαίωμα να σφάζει ανθρώπους με ασφάλεια; Η προφητεία ήταν αληθινή. Αιτία όλων των κακών είναι η εμφάνιση ενός ξένου. Πριν την εμφάνιση του φίλου τους δε γνώριζαν το φόνο. Ήταν φτωχοί, αλλά δεν υπήρχαν ανάμεσα τους δολοφόνοι. Μετά την εμφάνιση του οι άνθρωποι έγιναν πλούσιοι, αλλά δυστυχισμένοι.

Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η λογική της προφητείας… ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιείται από την εκκλησία, αλλά κι ο λόγος που δόθηκε ως πλήρες έργο. Η Αποκάλυψη περιγράφει το σύνολο των όσων έγιναν κι είναι αληθινή. Η εκκλησία τη δίνει, για να διαιωνίζει την εξουσία της. Η ίδια η Αποκάλυψη, ενώ γνωστοποιεί το μέλλον, γίνεται η αιτία δρομολόγησης των άσχημων συμβάντων. Στη μικρή κοινωνία του παραδείγματός μας τίποτε δε θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχε η προφητεία. Οι εκλεκτοί του φίλου τους δε θα είχαν τη δυνατότητα σε καμία περίπτωση ν’ ασκήσουν εξουσία αυτής της σκληρότητας. Ποιος φταίει για όλα αυτά; Φταίει ο φίλος που σε κάποια στιγμή έπρεπε να μοιράσει τα πάντα στους ανθρώπους; Φταίει ο Χριστός που μοίρασε τα πάντα και τον σταύρωσαν οι άθλιοι; Φταίει ο Χριστός που έδωσε την προφητεία; Ο Χριστός είπε την αλήθεια. Ό,τι είπε, ήταν αληθινό. Αν εξαιτίας της αλήθειας οι δούλοι πήραν την εξουσία να σκοτώνουν τους ανθρώπους, ποιος φταίει; Ο Χριστός δε μοίρασε, ούτε σπίτια ούτε αυτοκίνητα. Μοίρασε γνώση. Φταίει ο Χριστός για το λόγο που ο άνθρωπος δεν πιστεύει το Λόγο Του κι ακολουθεί τους ηλίθιους; Ο Χριστός αγάπησε τους ανθρώπους και τους πρόσφερε τα πάντα. Ό,τι είναι χρήσιμο για τον άνθρωπο το γνωστοποίησε. Του δίδαξε την αγάπη κι αυτό είναι αρκετό από κάποιον, που θυσιάζεται εξαιτίας αυτής της αγάπης.

Η Αποκάλυψη όμως ως γνώση, είναι χρήσιμη στον άνθρωπο; Αν ήταν χρήσιμη, δε θα την έδινε ο Ίδιος ο Θεός στους ανθρώπους και στα παιδιά που τόσο αγάπησε; Από τη στιγμή που δεν την έδωσε, σημαίνει ότι δεν έπρεπε να τη δώσει. Η Αποκάλυψη είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο και δεν του προσφέρει τίποτε. Δόθηκε σ’ αυτούς στους οποίους έπρεπε να δοθεί, γιατί αυτούς αφορούσε κι αυτοί ήταν οι εκλεκτοί. Η Αποκάλυψη βασανίζει τον άνθρωπο εξαιτίας του φόβου που προκαλεί. Επειδή ο Θεός είναι δίκαιος, προκάλεσε αυτόν το βασανισμό στους δούλους που με το πρόσχημα της αγάπης προς το Θεό βασανίζουν τους ανθρώπους. Οι θυσίες έπρεπε να γίνουν, γιατί διαφορετικά δε θα υπήρχε πιθανότητα Θέωσης. Ο βασανισμός του Θεού ξεκινά από τους δούλους Του κι αφορά ελάχιστα τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει ιερέας του Θεού, που να μη γεύτηκε την οργή Του εξαιτίας της επαφής του με την Αποκάλυψη. Τυχεροί ήταν οι άνθρωποι, που δε διάβασαν ποτέ την Αποκάλυψη και δεν άκουσαν ποτέ τους ιερείς να την περιγράφουν. Ο βασανισμός των ιερέων είναι συνεχής και τρομερός. Εξαιτίας αυτού του απάνθρωπου βασανισμού προκαλείται ο βασανισμός των ανθρώπων, που είναι βέβαια απειροελάχιστος σε σχέση μ’ αυτόν των ιερέων.

Ο Θεός έδωσε δύναμη και δικαιώματα στους εκλεκτούς, αλίμονο όμως σ’ αυτόν που δεν ήταν καθαρός. Αλίμονο σ’ αυτόν που δεν αγαπούσε τους ανθρώπους. Όσο πιο άθλιος και δεισιδαίμονας είναι ο ιερέας ή ο απλός άνθρωπος που δηλητηριάζει την κοινωνία, τόσο πιο βαθιά μπαίνει στην Αποκάλυψη. Αυτό γίνεται επειδή ο καταραμένος μοιχός, που ζει στην Κόλαση και προσπαθεί να παρασύρει τους ανθρώπους, βρίσκει παρηγοριά στην Αποκάλυψη. Φοβάται τα τρομερά και ζει τα χειρότερα. Μισεί το φως του Χριστού και την ευφυΐα Του και παρηγορείται περιμένοντας το “θηρίον”. Έτσι βασανίζεται υπερβολικά κι ελπίζει να βασανιστούν οι χαρούμενοι άνθρωποι ακόμα περισσότερο. Δε βλέπει ότι αυτοί οι χαρούμενοι άνθρωποι, αν δεν παρασυρθούν από τους άθλιους, ζουν την Αιώνιο Ζωή. Δε βλέπει ότι οι υγιείς άνθρωποι απολαμβάνουν τη ζωή, τον έρωτα, την οικογένεια ακόμα και μέσα στη φτώχεια. Γεννούν Θεούς και μοιράζονται την τέλεια χαρά μ’ αυτούς. Τα παιδιά αυτών των ανθρώπων είναι δυνατό να δώσουν μόνο χαρά στους γονείς τους. Δε γίνονται μοιχοί, κλέφτες ή δολοφόνοι. Έχουν φίλους, γελάνε κι απολαμβάνουν. Αντίθετα οι άθλιοι θρησκόληπτοι από την ηγεσία της εκκλησίας ως τον τρισάθλιο γείτονα με το γεμάτο εξουσία σπίτι, τι απολαμβάνουν; Μοιχεία, πορνεία και ψέμα. Κλέβουν, σκοτώνουν κι εκμεταλλεύονται. Κατηγορούν τον έναν και τον άλλο, επειδή νομίζουν ότι η χαρά είναι πρόκληση για το Θεό. Εξουσιάζουν τα παιδιά τους οδηγώντας τα στο θάνατο. Ζουν σαν τα ζώα περιμένοντας το “θηρίον” να βασανίσει τους χαρούμενους ανθρώπους.

Είναι δυνατό να επιτρέψει ο Θεός σε κάποιον να βασανίσει τα παιδιά του; Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να ένιωσε απειλή από το Θεό, όταν ήταν ερωτευμένος ή όταν έπαιζε με τα παιδιά που του έδωσε ο Ίδιος ο Θεός; Υπάρχει άνθρωπος που να αγάπησε τους φίλους του και να μην πήρε εξαιτίας του Θεού πολλαπλάσια αυτών που έδωσε; Ποιος αγάπησε πραγματικά τους ανθρώπους και δεν ένιωσε το Θεό δίπλα του; Τι μπορεί να κάνει το θηρίον σ’ έναν άνθρωπο του οποίου το σπίτι είναι φωτεινό κι οι συναναστροφές του άψογες; Τι συμβαίνει όμως με τους άθλιους; Το θηρίον πάντα τους βασανίζει. Κάνουν δωρεές και βασανίζονται, επειδή γνωρίζουν για την κλοπή. Το θηρίον είναι δίπλα και τους ελέγχει. Κοιμούνται στο κρεβάτι της μοιχείας και το θηρίον τούς υπενθυμίζει το “ου μοιχεύσεις”. Πού βρίσκεται όμως η μοιχεία; Σ’ αυτό που σκέφτονται ή σ’ αυτό που κάνουν; Όλοι αυτοί γνωρίζουν την Αποκάλυψη, γιατί η ζωή τους είναι βουτηγμένη στην αμαρτία. Δε φεύγουν μακριά της κι έτσι αναζητούν την ελπίδα μέσα στον τρόμο. Δε λειτουργούν με καθαρή συνείδηση, παρά ακούν τον κάθε ηλίθιο, που έχει όφελος από τη μιζέρια τους. Τα σπίτια τους είναι γεμάτα από την κατάρα του Θεού… τρέχουν από εκκλησία σε εκκλησία, για ν’ ακούσουν από τους επαγγελματίες καταραμένους τι πρέπει να κάνουν. Δε βλέπουν ότι δεν τους χωρά το σπίτι τους και ότι ζουν σε μία κοινωνία που τους μισεί και τη μισούν, αλλά φοβούνται το θηρίον. Τι περισσότερο να κάνει το θηρίον στους άθλιους; Να τους πάρει τη ζωή που δεν έχουν; Να τους εμποδίσει να γευτούν τη χαρά, που δε γνωρίζουν τι είναι;

Η σημασία της Αποκάλυψης είναι δυνατό να γίνει αντιληπτή, μόνον αν κάποιος μ’ επιστημονική γνώση διαπιστώσει τα φαινόμενα που προκαλεί στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Αν ένας εξειδικευμένος επιστήμονας δώσει αυτό το έργο προς ανάγνωση σ’ έναν υγιή άνθρωπο, θα δει ότι τον φοβίζει. Αν προχωρήσει ακόμα πιο πέρα και το δώσει σ’ έναν ψυχικά άρρωστο, θα δει ότι οδηγείται σε ακραίες καταστάσεις. Η τιμωρία είναι αυτές οι ακραίες καταστάσεις κι αφορούν μόνον τους ιερείς και τους θρησκόληπτους. Αυτή η κατάσταση είναι προϊόν της απιστίας τους, γιατί, αν ο άνθρωπος διαβάσει το Λόγο του Χριστού, έχει τη δύναμη ν’ αποκτήσει την ψυχική του υγεία. Η Καινή Διαθήκη είναι γραμμένη από τους ιερείς κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο άνθρωπος να μην έχει δυνατότητα να ξεφύγει από την καταδίκη. Δεν παραδίδει το Λόγο του Χριστού ανεξάρτητα από τις Επιστολές των μαθητών Του, αλλά με μία συγκεκριμένη σειρά γκρεμίζει τις άμυνες του ανθρώπου. Ο Λόγος του Χριστού είναι γλυκός κι ελκύει τον άνθρωπο, όμως από εκείνο το σημείο κι έπειτα τα πάθη των άσχετων μαθητών Του ωθούν με τρομερή δύναμη τον άνθρωπο προς την Αποκάλυψη.

Αν για τον οποιονδήποτε λόγο χώριζαν την Καινή Διαθήκη στα μέρη που έπρεπε να χωριστεί, ο κόσμος σήμερα θα ήταν πολύ πιο όμορφος. Οι άνθρωποι θα έβαζαν στα σπίτια τους το Χριστό και η χαρά τους θα ήταν πλήρης. Οι Επιστολές και η γνώση της Αποκάλυψης θα ενδιέφεραν μόνον τους άθλιους που διψούν για εξουσία και σε καμία περίπτωση δε θα επηρέαζαν τον κόσμο. Όμως η πονηρή εκκλησία δίνει την Καινή Διαθήκη με τον τρόπο που γνωρίζουμε, ώστε ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο ζει ο άνθρωπος να προχωρά μέσα στη δομή της. Ο υγιής άνθρωπος θα διαβάσει το Λόγο του Χριστού στα παιδιά του και θα κλείσει το βιβλίο. Ο άθλιος ψεύτης και μοιχός θα κάνει το ίδιο, και για ν’ αποδείξει το δίκαιο της εξουσίας του πάνω στα παιδιά του, θα προχωρήσει και στις Επιστολές. Επειδή όμως η εξουσία απαιτεί φόβητρο, θα εξασφαλίσει τις επιθυμητές γι’ αυτήν συνθήκες με τη γνωστοποίηση της Αποκάλυψης. Γιατί ο υγιής άνθρωπος να πάει στις Επιστολές; Για ν’ αποδείξει στη γυναίκα του ότι είναι κατώτερη απ’ αυτόν; Είναι ερωτευμένος και θυσιάζεται για τη σύντροφο του. Για ποιο πράγμα θα μπορούσε ν’ αντλήσει πληροφορίες; Για το πώς να μεγαλώσει τα παιδιά του; Δεν αρκεί η αγάπη και η αλήθεια; Με τη γνώση των παραπάνω θα μπούμε στη δομή της Αποκάλυψης και θα δούμε πώς αυτή μέσω των αριθμών αποκαλύπτει τη μοναδική τελειότητα κι ακρίβειά της.

Η Αποκάλυψη είναι η περιγραφή του κάτω κόσμου στον οποίο έγινε η εισαγωγή του ανθρώπου μετά τη Σταύρωση του Χριστού και τη λήψη της παγκόσμιας εξουσίας από τους Ιουδαίους μαθητές Του. Η Αποκάλυψη είναι ο κάτω κόσμος που επεκτείνεται συνεχώς από τη Θυσία του Χριστού μέχρι σήμερα. Αποκάλυψις = 43 = Κάτω κόσμος = Μύλος μέγας = Ιστορία = Βαθέα του σατανά = Επτά πληγαί. Αυτή η γνώση είναι που λειτουργεί ως “μύλος μέγας” εναντίον αυτών, που σκανδαλίζουν τα παιδιά κι είναι η ίδια επίσης, που αποτελεί τη χάλαζα και το πυρ. Χάλαζα και πυρ = Κατάρα του Θεού = 43 = Αποκάλυψις. Όσον αφορά το πλήρες όνομα της: Αποκάλυψις Ιωάννου = 75 = Βρυγμός των οδόντων = Τέσσαρες άνεμοι = Διάβολος Πέτρος = Πάπας της Ρώμης = Έργα της πόρνης = Νεκρός Ιησούς = Ιερείς του Θεού = Αρνίον εσφαγμένον. Το πλήρες όνομα της αποκαλύπτει ποιοι ενεργούν για την επιβεβαίωση της εξαιτίας της απιστίας τους.

Επειδή Αποκάλυψη δε θα υπήρχε χωρίς το έργο του Χριστού χρήσιμο είναι εδώ να πούμε ότι ο Χριστός ήταν η Άμπελος = 33 = Εμμανουήλ. Το έργο Του οδήγησε σε μία κατάσταση, που είναι καρπός αυτού του έργου. Καρπός της αμπέλου = 75 = Αποκάλυψις Ιωάννου. Ο Χριστός συνομιλώντας με τον Πιλάτο αναφέρεται στο θέμα της αλήθειας μέσα από μία εξαιρετικά περίπλοκη στιχομυθία. Λέει λοιπόν: (Ιωάν. 18.37-18.38) “εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις κόσμου, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία. Πώς ο ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής, λέγει αυτώ ο Πιλάτος τι εστιν αλήθεια;” (Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και για αυτό ήλθα εις τον κόσμον, διά να μαρτυρήσω την αλήθειαν. Όποιος είναι από την αλήθειαν, ακούει την φωνήν μου. Ο Πιλάτος τού λέγει, “Τί είναι αλήθεια;”). Ο Πιλάτος δεν κατάλαβε τι έλεγε ο Χριστός, όπως δεν κατάλαβαν κι οι χριστιανοί όλους αυτούς τους αιώνες.

Ο Χριστός λέει πάντα την αλήθεια, αλλά αυτό είναι τρομερά σύνθετο από τη στιγμή που η αποστολή Του είναι αυτής της φύσης. Ποιος ήταν ο άνθρωπος εκείνος; Ο Χριστός; Ο Ιησούς; Ο Εμμανουήλ ή ο Θεός ο Ίδιος; Ο Χριστός υπήρξε το σύνολο αυτών των ιδιοτήτων και η κάθε μία ιδιότητα ξεχωριστά. Ενήργησε με τέλεια ακρίβεια στον πιο σύνθετο ρόλο που μπορεί να πάρει ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Πατέρα Του Υιός του Θεού. Επειδή έφερε ένα σύνολο ιδιοτήτων, αυτό περιπλέκει τη μελέτη της αποστολής Του. Ο άνθρωπος εκείνος έλεγε πάντα την αλήθεια. Το πρόβλημα για τον άνθρωπο βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή η αλήθεια ακολουθεί την κάθε ιδιότητα. Ο “Ιησούς” είπε την αλήθεια στους ανθρώπους. Είναι όμως αυτή η αλήθεια ίδια μ’ αυτήν του Θεού ή του “Χριστού”; Ποια απ’ όλες τις αλήθειες είναι χρήσιμη για τον άνθρωπο; Ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο θ’ αναρωτηθεί για τη λογική των παραπάνω. Είναι δυνατό να υπάρχουν αλήθειες πέραν της μίας και πραγματικής; Για τον άνθρωπο είναι αδύνατο, για το Θεό όμως είναι δυνατόν. Ο Ιησούς γεννήθηκε ανάμεσα στους Ιουδαίους και είπε την αλήθεια. Γνώριζε τι θα προκύψει εξαιτίας της Γέννησής Του. Η Αποκάλυψη πιστοποιεί αυτήν τη γνώση. Αν δεν υπήρχε Ιησούς, θα υπήρχε Αποκάλυψη; Επομένως ο Ιησούς είπε την αλήθεια. Αλήθεια του Ιησού = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75. Ο Ιησούς διδάσκοντας και με την τελειότητα του Λόγου Του απέδειξε ότι είναι ο Χριστός. Όταν έφυγε έδωσε εντολές στους μαθητές Του να κηρύξουν το Λόγο Του στα πέρατα της Γης. Ανεξάρτητα από τις πρακτικές των δούλων της εκκλησίας, ο Λόγος του Χριστού μεταδόθηκε στα πέρατα του κόσμου.

Ο Χριστός είπε την αλήθεια στους ολιγάριθμους μαθητές Του… αυτή η αλήθεια είναι αυτό, που βλέπουμε σήμερα. Ο χριστιανισμός έχει αγγίξει εκατομμύρια ανθρώπων και είναι η κυρίαρχη θρησκεία. Είπε ψέματα ο Χριστός; Αλήθεια του Χριστού = Χριστιανισμός = 81. Ο αναγνώστης βλέπει ότι η αλήθεια είναι δεδομένη για το Χριστό. Χριστός = Παναληθής = Αληθινός = 46. Σ’ αυτό το σημείο βλέπουμε ότι αυτές οι αλήθειες έχουν σχέση με τα όσα προέκυψαν στον κόσμο εξαιτίας της εμφάνισής Του. Ο Χριστός όμως δεν ήρθε για να καταστρέψει τον κόσμο, αλλά για να τον λυτρώσει. Η Λύτρωση αυτή έρχεται από το Λόγο του Θεού και του Υιού Του, κι αφορά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Ο Χριστός εκτός από τις παραπάνω αλήθειες, είπε και την αλήθεια του Θεού. Έδωσε στον άνθρωπο γνώση για τη Θέωση. Αν ο άνθρωπος πιστέψει στο Λόγο Του είναι αδύνατο να μη σωθεί, γιατί Αυτός αποκάλυψε τον Πατέρα κι έδωσε φως στον άνθρωπο. Ο κάθε άνθρωπος αν διαβάσει το Λόγο του Υιού του Θεού, που είναι ένα με τον Πατέρα, θα γευθεί την Αιώνιο Ζωή κι επομένως τη Θέωση. Αλήθεια του Θεού = Ιερός Λόγος = Αιώνιος ζωή = 63, Χριστός = Λύτρωσις = Θέωσις = 46 = Κάθαρσις. Ποιος μπορεί να ελέγξει το Χριστό γι’ αμαρτία; Είπε ψέματα σε κανέναν; Αν οι άνθρωποι είναι άπιστοι, ποιος φταίει; Γιατί δεν παίρνουν αυτά που απλόχερα μοιράζει ο Θεός; Γιατί γίνονται δούλοι των δούλων; Μήπως από συμφέρον; Μήπως επειδή τα έργα τους είναι πονηρά; Ποιος Λόγος του Χριστού δεν είναι αληθινός; Είπε ψέματα, για να παγιδεύσει τους ανθρώπους; Οι άνθρωποι κατάφεραν να φτάσουν στο φεγγάρι και δεν μπορούν να ελέγξουν ένα βρωμερό μοιχό ιερέα; Επιστήμονες θεραπεύουν ψυχικές αρρώστιες. Γιατί εθελοτυφλούν μπροστά στην αρρώστια των άγαμων ιερέων; Μήπως φοβούνται για τις υπεραξίες τους; Πού είναι οι επιστήμονες; Γιατί δε μιλούν;

Ο Χριστός ήρθε στη Γη κι ακολούθησε τα γραμμένα γι’ Αυτόν με σκοπό τη Σωτηρία των ανθρώπων. Είπε την αλήθεια… και κανένας δεν έχει τη δύναμη ν’ αμφισβητήσει την αλήθεια. Είπε ότι αυτοί που θα τον παραδώσουν στους εθνικούς, θα μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν κι αυτό γίνεται αιώνες τώρα. Η Αποκάλυψη παραδόθηκε σ’ αυτούς, που Τον παρέδωσαν κι αυτή είναι ο βρυγμός των οδόντων. Ο μόνος που ξέφυγε απ’ αυτόν το βρυγμό, είναι ο Ιωάννης, που πίστεψε στο Θεό. Του δόθηκε ως δώρο για την αθανασία του υπηρετώντας ταυτόχρονα το Μυστικό Σχέδιο.

Απ’ αυτό το σημείο ξεκινά η Αποκάλυψη κι είναι αληθινή. Για ευνόητους λόγους ο αναγνώστης θα πρέπει κατά τη στιγμή της μελέτης των στοιχείων που παραθέτουμε, να έχει μπροστά του και το αυθεντικό κείμενο της Αποκάλυψης. Στο πρώτο μέρος της Αποκάλυψης, χωρίο (Αποκ. Ιωάν. 1.1-1.9), επιβεβαιώνονται όσα υποστηρίξαμε παραπάνω. Σε ποιους δόθηκε το κείμενο, ποιος το έδωσε και ποιοι είναι αυτοί που το διαβάζουν. Ο Θεός έδωσε την Αποκάλυψη στο Χριστό κι Αυτός στους δούλους Του. Η Αποκάλυψη δε δόθηκε στους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι ο Θεός θέλει να βαδίσουν προς τη Θέωση, αλλά σε δούλους. Η γνωστοποίησή της σε ανθρώπους τούς μετατρέπει αυτόματα σε δούλους κι αυτή είναι η βάση του χριστιανισμού. Όλοι όσοι δέχτηκαν την προφητεία κι έχουν δικαιώματα πάνω σ’ αυτήν, είναι δούλοι του Θεού. Δούλοι του Θεού = 59 = Άρχων του κόσμου = Εσταυρωμένος = Τεσσαράκοντα δύο = Κλήματα της αμπέλου.

Ο αναγνώστης κατανοεί πλέον ότι αυτό που προέκυψε μετά τη Σταύρωση του Χριστού ήταν οι δούλοι Του κι αυτοί ήταν που αγωνίστηκαν για την επικράτηση της εξουσίας Του. Αν δε δίνονταν δικαιώματα πάνω στο Λόγο Του, αυτός θα χανόταν και τίποτε δε θα ήταν δυνατό να εξελιχθεί. Ο Χριστός ήταν η άμπελος κι αυτοί που δέχτηκαν την Αποκάλυψη ήταν τα κλήματα της αμπέλου, που από τότε άρχισαν να επεκτείνονται στα πέρατα του κόσμου. Εξαιτίας αυτής της γνώσης οι δούλοι έγιναν ιερείς του Θεού σ’ ένα βασίλειο, που είναι το βασίλειο του Θεού. Αποκάλυψις Ιωάννου = Ιερείς του Θεού = Καρπός της αμπέλου = 75. Οι δούλοι του Θεού έγιναν τα κλήματα της αμπέλου κι αυτοί οι ίδιοι μέσω της Αποκάλυψης ο καρπός της.

Όσον αφορά το βασίλειο στο οποίο αναφέρεται, σημαίνει ότι στη βασιλεία του Θεού —όπως προετοιμάστηκε— ανήκαν αρχικά μόνον οι Απόστολοι. Από τους Αποστόλους άρχισε αυτό να επεκτείνεται με τον εξιουδαϊσμό τής κοινωνίας, ώστε σε κάποιο χρονικό σημείο να πάρει τη δύναμη του βασιλείου που είχε προετοιμαστεί από τον Αλέξανδρο, ώστε ν’ αρχίσει να διαδραματίζει τον παγκόσμιο ρόλο του. Βασιλεία του Θεού = Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη = 68 = Τάφος του Χριστού = Επτά πνεύματα του Θεού. Αυτή η βασιλεία ξεκινά απ’ αυτό το σημείο κι επεκτείνεται συνεχώς, μέχρι την οριακή ταύτισή της με το βασίλειο του Θεού, που είχε ήδη προετοιμαστεί. Βασίλειον του Θεού = Σωτηρία του κόσμου = 77 = Βασιλεύς βασιλέων = Βασιλεύς των εθνών = Σκηνή του Μαρτυρίου = βασιλεία των νεκρών = Αρχή της κτίσεως = Άγγελοι του Χριστού.

Σ’ αυτήν τη βασιλεία Βασιλεύς είναι Αυτός που τη δημιούργησε, άρα ο Υιός του Ανθρώπου. Ξεκινά με τον τίτλο Μεγάλος Βασιλεύς = 68 κι οριακά γίνεται Βασιλεύς βασιλέων = 77. Υιός του Ανθρώπου = 77 = Ο μάρτυς ο πιστός = Εμμανουήλ Παντοκράτωρ = Σωτήρας του κόσμου. Αυτός είναι που δημιουργεί το βασίλειο και μετατρέπει με το αίμα Του τους δούλους σε ιερείς. Αυτός είναι που υπήρχε, υπάρχει και θα έρθει. Αυτός είναι ο πρωτότοκος των νεκρών, που πήρε σύμφωνα με το Μυστικό Σχέδιο το θρόνο της Βαβυλώνας, που είχε προετοιμαστεί γι’ Αυτόν. Πρωτότοκος των νεκρών = Βασιλεύς της Βαβυλώνος = Κύριος των ανθρώπων = 90 = Δένδρον της γνώσης, ενώ, Άρχων των βασιλέων = Θεός Παντοκράτωρ = Καρπός σαπρός = Άρχων ειρήνης = Ανάστασις νεκρών = 72.

Όλοι αυτοί οι τίτλοι του Χριστού, που δηλώνουν τον παγκόσμιο ρόλο Του, είναι χωρίς νόημα αν δεν αρχίσει η επέκταση του συστήματος, που προκύπτει από τη γνώση Του. Ο Θεός έδωσε με τέτοιον τρόπο την Αποκάλυψη, ώστε να δημιουργεί φαινόμενα που ευνοούν την εξέλιξη του Σχεδίου, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα απειλής του. Η Αποκάλυψη δημιουργεί τις συνθήκες, που επηρεάζουν την ανθρωπότητα στο σύνολο της, ταυτόχρονα όμως επιτρέπει στον απλό άνθρωπο να επιβιώνει.

Ο απλός άνθρωπος είναι δυνατό να θεωθεί, αλλά είναι αδύνατο να επηρεάσει τη γενική πορεία της ανθρωπότητας. Αυτό είναι κατορθωτό, αν σκεφτεί κάποιος τους παράγοντες, που είναι δυνατό να επηρεάζουν αυτήν την πορεία. Ο άνθρωπος είτε γεννιέται στο Μεσαίωνα είτε στη σύγχρονη εποχή, στα πλαίσια του χριστιανικού κόσμου επηρεάζεται από την εκκλησία. Μπορεί να θεωθεί παραμένοντας άνθρωπος και σταθερά μακριά από την εκκλησία των δούλων. Αν δεν το κάνει αυτό και προσπαθήσει να βοηθήσει τους ανθρώπους μέσω της εξουσίας, παγιδεύεται από την Αποκάλυψη και γίνεται Ευνούχος = Μακάριος = 38. Επειδή αυτό συμβαίνει πάντα, διατηρούνται τα επιθυμητά χαρακτηριστικά της κοινωνίας. Πάντα η εκκλησία είχε τον έλεγχο, και παράλληλα ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται έχει ελπίδες. Όταν δόθηκε η Αποκάλυψη στον Ιωάννη, ο χριστιανικός κόσμος βρισκόταν σε εμβρυακή μορφή και πήρε τα τελικά χαρακτηριστικά του μετά από αιώνες. Δόθηκε σε ανθρώπους, που χρησιμοποιήθηκαν για τη δόμηση του παγκοσμίου συστήματος, αλλά δίνεται αιώνες τώρα και σ’ αυτούς που επανδρώνουν το ήδη δομημένο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η εξέλιξη του Σχεδίου απαιτεί μία κατάσταση δυναμικής, που πρέπει να έχει αιώνια χαρακτηριστικά.

Ο ρόλος της Αποκάλυψης δεν είναι στιγμιαίος, αλλά συνεχής. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα δεν προήλθε από το σπουδαίο ρόλο που έπαιξε κάποτε η Αποκάλυψη. Η Αποκάλυψη λειτουργεί σε δύο επίπεδα κι αυτά πρέπει να τα εντοπίσουμε για ν’ αντιληφθούμε το ρόλο της. Το πρώτο επίπεδο είναι αυτό που ήδη αναφέραμε κι αφορά την παγκόσμια κατάσταση. Δόθηκε μία προφητεία κάποτε, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να φτάσουμε στο σημερινό χριστιανικό κόσμο. Το δεύτερο επίπεδο αφορά τη δυναμική που προαναφέραμε κι έχει να κάνει με τον απλό άνθρωπο, που συντελεί στη διατήρηση των συνθηκών. Εξαιτίας της ανάγκης να υπηρετηθούν αυτοί οι δύο διαφορετικοί στόχοι, η Αποκάλυψη δόθηκε με τη μορφή κλειστής γνώσης. Η αρχή και το τέλος της συμπίπτουν με τέτοιον τρόπο, ώστε το σύστημα που στηρίζεται σ’ αυτή να αυτοτροφοδοτείται με έμψυχο υλικό. Από τη στιγμή που δίνεται η Αποκάλυψη, τα πάντα εξελίσσονται κατά τον επιθυμητό τρόπο, χωρίς να είναι αναγκαία η επανεμφάνιση του Υιού και η δωρεά νεότερης γνώσης. Δημιουργείται σύστημα, που δεν έχει την ανάγκη επέμβασης για την άψογη λειτουργία του.

Για ν’ αντιληφθούμε πώς λειτουργεί η Αποκάλυψη, θα πρέπει να δούμε και να συγκρίνουμε την αρχή και το τέλος της. Στην αρχή υπάρχει ο Ιωάννης, που δέχεται την προφητεία… κατάληξη αυτής της προφητείας είναι η δημιουργία της Αγίας Ιερουσαλήμ μέσα στην οποία υπάρχει το ξύλο της ζωής και είναι το τέλος της Αποκάλυψης. Το τέλος της Αποκάλυψης είναι η υπόσχεση της γενικής Θέωσης, επειδή, όταν το βασίλειο του Θεού καλύψει το σύνολο της ανθρωπότητας, θα λυτρωθούν όλοι οι άνθρωποι. Δίνεται μία γνώση σ’ έναν άνθρωπο —για να μεταφερθεί— κι αποτέλεσμα αυτής της δωρεάς είναι ένα τεράστιο σύστημα, που δίνει τη Θέωση.

Σε κανονικές συνθήκες θα υπέθετε κάποιος ότι η προφητεία δόθηκε στον Ιωάννη, που ήταν ένας από τους ελάχιστους τότε χριστιανούς, για να δομήσει σύστημα, μέσα στο οποίο θα ήταν εύκολη η Θέωση. Η Αποκάλυψη θα άρχιζε να ενεργεί ελάχιστα χρόνια μετά το θάνατο του Χριστού και θα τελείωνε, όταν η κοσμοκρατορία διαποτιζόταν από το Λόγο Του. Η Αποκάλυψη έπρεπε να τελειώνει, όταν ο Κωνσταντίνος έκανε επίσημη θρησκεία το χριστιανισμό, από τη στιγμή που οι δούλοι του Θεού έχουν την εξουσία. Συμβαίνει όμως αυτό; Από τότε μέχρι σήμερα υπάρχει σύστημα, που έχει την εξουσία και βασίζεται στο Λόγο του Χριστού, αλλά δεν υπάρχει Λύτρωση. Από τους ελάχιστους χριστιανούς φτάσαμε στην παγκόσμια εξουσία των χριστιανών, αλλά δεν υπάρχει Λύτρωση.

Αυτό που συμβαίνει είναι η ύπαρξη του Μυστικού Σχεδίου, που έχει κάποιους συγκεκριμένους στόχους, οι οποίοι δεν συνδέονται αποκλειστικά και μόνο με την εξουσία. Αν συνέβαινε αυτό, θα γεννιόταν ο Χριστός-Αυτοκράτορας και δε θα είχαμε όλη αυτήν την άσχημη πορεία. Η εξουσία συμβάλλει στην επίτευξη των στόχων, χωρίς η ίδια να είναι ένας απ’ αυτούς. Με γνώση του χρόνου κατά τον οποίο η εξουσία έρχεται στα χέρια των χριστιανών, έχουμε τη δυνατότητα να χωρίσουμε το χρόνο σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι αυτό, όπου διάφοροι ανεξάρτητοι άνθρωποι, που βρίσκονται έξω από την κεντρική εξουσία, παίρνουν την Αποκάλυψη και γίνονται δούλοι του Θεού, αναζητώντας στην πορεία και την εξουσία. Είναι αυτοί που έχοντας γνώση εκλεκτών, ασκούν εξουσίες πάνω στους χριστιανούς, άσχετα αν σε παγκόσμια κλίμακα αντιπροσωπεύουν μεγάλη ή μικρή εξουσία.

Σ’ αυτό το μέρος του χρόνου υπάρχει η εξουσία της αυτοκρατορίας και άνθρωποι που είναι δυσαρεστημένοι. Αυτή η δυσαρέσκεια σχετίζεται με τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης και τη γνώση, λόγω Χριστού, για την αμαρτία. Ο δούλος του Θεού, άσχετα αν έχει ένα ποίμνιο δέκα ατόμων ή εκατό χιλιάδων, ασκεί εξουσία και πολεμά έναν ορατό εχθρό. Ο εχθρός αυτός είναι η κοσμοκρατορία, που βρίσκεται στα χέρια των απίστων. Αυτή η περίοδος τελειώνει, όταν η εξουσία στο σύνολό της φτάνει στα χέρια των δούλων του Θεού.

Το δεύτερο μέρος του χρόνου, όπως τον χωρίσαμε, έχει εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Η πιο ισχυρή δομή του κόσμου έχει γνώση για να θεωθεί κι εφόσον η εξουσία της βρίσκεται στα χέρια των δούλων, θεωρητικά αυτό συμβαίνει. Αν για τη Θέωση απαιτείται να είναι κάποιος χριστιανός, τότε θεωρητικά πάντα οι χριστιανοί είναι θεοί, εφόσον η κοινωνία τους ακολουθεί τους δούλους τού Θεού. Η Αποκάλυψη στηρίζει τη λειτουργία της σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Η αρχή της έχει τη δυνατότητα να ελκύει τους ανθρώπους, που βλέπουν τα όσα άσχημα συμβαίνουν στην κοινωνία κι επιπλέον, επειδή είναι εξιουδαϊσμένοι, αναζητούν την εξουσία. Λόγω της παιδείας τους αναζητούν την εξουσία, για να πολεμήσουν εναντίον της εξουσίας και στην ουσία να την υπηρετήσουν. Αν η Αποκάλυψη δινόταν μαζί με το Λόγο του Χριστού χωρίς τη μεσολάβηση των Επιστολών, δε θα λειτουργούσε.

Οι Επιστολές εξιουδαΐζουν τον άνθρωπο και τον κάνουν δούλο της εξουσίας. Του προτείνουν ένα μοντέλο ζωής και του δίνουν γνώση για το σωστό και το λάθος, όπως το αντιλαμβάνονται οι Ιουδαίοι. Από το Λόγο του Χριστού δεν μπορεί να γίνει κάποιος δούλος του Θεού, γιατί δεν προκύπτει εξουσία. Ο Χριστός δεν κηρύσσει ότι οι νεότεροι πρέπει να υποτάσσονται στους πρεσβύτερους και οι γυναίκες στους άντρες, ούτε προτείνει να ελέγχονται τα παιδιά για ασωτία, όπως και οι χήρες για καλή διαγωγή. Η εξουσία προκύπτει απ’ αυτούς τους ελέγχους και τις ιεραρχίες. Αυτός που υιοθετεί την άποψη των Αποστόλων, γίνεται Ιουδαίος και πιστεύει στα παραπάνω.

Αυτή η πίστη, σε συνδυασμό με τα δυσεπίλυτα προβλήματα της ανθρωπότητας, δίνει μία λανθασμένη εικόνα του κόσμου. Ο Ιουδαίος πιστεύει ότι τίποτε δε λειτουργεί σωστά, επειδή δεν τηρούνται αυστηρά τα παραπάνω. Απ’ αυτήν τη λανθασμένη εκτίμηση γεννιέται ο δούλος, που νομίζει ότι ξέρει τι κάνει, ενώ στην πραγματικότητα είναι τυφλός. Επιδιώκει την εξουσία, που νομίζει ότι είναι δυνατό να βοηθήσει τον άνθρωπο, αλλά υπηρετεί το Μυστικό Σχέδιο, μετατρέποντας τον εαυτό του σε θύμα. Επειδή ο άνθρωπος γεννιέται πάντα με τα ίδια χαρακτηριστικά και πάντα ανεξάρτητα από την ταυτότητα αυτού που ασκεί την εξουσία, η παγίδα της Αποκάλυψης λειτουργεί άψογα, χωρίς ν’ απειλείται. Αυτό κάνει δυνατή την επίτευξη του τελικού στόχου σ’ όλα τα επίπεδα.

Οι άνθρωποι που πήραν πρώτοι την Αποκάλυψη, αγωνίστηκαν για την παγκόσμια εξουσία και τα κατάφεραν. Όλοι οι υπόλοιποι, επειδή είναι όμοιοι δούλοι, βλέπουν την εξουσία και δε φιλοσοφούν γι’ αυτήν, αλλά αγωνίζονται για την ορθότητα της δικής τους φιλοσοφίας ως προς την εξουσία. Δεν κρίνουν τ’ άσχημα αποτελέσματά της, αλλά συγκρίνουν τις εξουσίες μεταξύ τους. Η Αποκάλυψη —από τη στιγμή που ο χριστιανισμός πήρε την κοσμοκρατορία— μπορεί να πάψει να λειτουργεί, όποια ώρα και στιγμή επιλέξει ο Υιός του Θεού. Μπορούσε να εμφανιστεί το 800 μ.Χ., το 1100, το 1700 ή οποτεδήποτε και να δώσει τέλος. Το ότι δεν έδωσε τέλος, επιβεβαιώνει αυτό που αναφέραμε παραπάνω. Ο Θεός επιδιώκει συγκεκριμένα πράγματα από τη θυσία, και όχι την εξουσία. Επιδιώκει την τεχνολογία και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να εργαστούν έθνη και να παράγουν. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο η Αποκάλυψη αναφέρεται στην αρχή σε φυλές της Γης, ενώ στο τέλος μιλά για έθνη. Η Αποκάλυψη ελκύει ανθρώπους όλων των φυλών, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι καρπός του κόπου των εθνών της Γης και των βασιλιάδων τους.

Η αρχή και το τέλος της Αποκάλυψης ταυτίζονται, γιατί παράγουν συνεχώς τα ίδια φαινόμενα. Η διαφορά τους βρίσκεται στο γεγονός ότι το τέλος περιγράφει μία τελική, γενική κατάσταση, που υφίσταται από την εποχή που έλαβαν οι χριστιανοί την κοσμοκρατορία. ενώ η αρχή της είναι αρχή για όλους τους ανθρώπους που τη διάβασαν από τον Ιωάννη κι έπειτα. Το τέλος περιγράφει την κατάσταση κατά την οποία η κοσμοκρατορία ανήκει στους χριστιανούς, αλλά η διατήρησή της συντελείται μέσω της παγίδευσης ανθρώπων από το σύνολο των γενιών.

Υπήρξε κάποτε ο Ιωάννης και πήρε την προφητεία, που εμείς θεωρούμε υπεύθυνη για τη δρομολόγηση των όσων περιγράφει. Αυτή η προφητεία γεννά δούλους κι αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν η παγκόσμια επικράτηση του χριστιανισμού. Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, υπάρχει ορατή η Αγία Ιερουσαλήμ. Οι άνθρωποι από τότε μέχρι σήμερα γεννιούνται μέσα σ’ αυτήν και παγιδεύονται εκ νέου παίρνοντας την ίδια προφητεία. Αυτό στην αρχή περιγράφεται ως δωρεά του αγγέλου προς τον Ιωάννη, ενώ στο τέλος ως μία μόνιμη κατάσταση που αφορά την κοινωνία και γίνεται οργανωμένα.

Η προφητεία γεννά δούλους του Κυρίου κι αφού αυτοί γεννηθούν, δίνουν στους επόμενους την ίδια προφητεία προετοιμάζοντας τη διάδοχη κατάσταση. Η πορεία η εξής: Προφητεία = Απόστολοι = Θέλημα Θεού = 47. Δούλοι του Θεού = Εσταυρωμένος = 59 = Άρχων του κόσμου = Καινή Διαθήκη. Δούλοι του Κυρίου = Μαρτυρία Ιησού = Λίθος μυλικός = Λίμνη του πυρός = Αγία Ιερουσαλήμ = 66, και τέλος Ξύλον ζωής = Προφητεία = 47. Επομένως η Αποκάλυψη κάνει έναν πλήρη κύκλο κι αναπαράγει τα ίδια φαινόμενα. Δόθηκε η προφητεία, γεννήθηκαν οι δούλοι κι αυτοί δόμησαν την Αγία Ιερουσαλήμ. Οι άνθρωποι που γεννιούνται χριστιανοί, βλέπουν πλέον ένα σύστημα που δίνει την προφητεία από την αρχή κι ακολουθούν την αρχική πορεία, γενόμενοι με τη σειρά τους η Αγία Ιερουσαλήμ.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ απειλήσει την Αγία Ιερουσαλήμ, γιατί παίρνοντας την προφητεία που αυτή δίνει, χάνει τον ορίζοντά του και βιώνει συνθήκες όμοιες με τις αρχικές. Αν βλέπει ότι οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι, νομίζει —σαν Ιουδαίος— ότι φταίει η ιδιαιτερότητα της εξουσίας και όχι η ίδια η εξουσία. Παίρνει την προφητεία κι αγωνίζεται, όπως αγωνίστηκαν οι άνθρωποι πριν απ’ αυτόν κι απέτυχαν. Αγωνίζεται, χωρίς να ξέρει ούτε ποια είναι τα δεδομένα ούτε ποιος είναι ο στόχος. Λόγω της ιουδαϊκής φιλοσοφίας, οι άνθρωποι των φυλών δημιουργούν εθνικές φιλοσοφίες και δίνουν ισχύ στα έθνη καταδυναστεύοντας τους ανθρώπους.

Η Αποκάλυψη δόθηκε κάποτε στον ιουδαϊκό κόσμο, που αποτελεί τη βάση του χριστιανισμού. Με τη συσσώρευση όμως —στο μεγαλύτερό της μέρος— λανθασμένης γνώσης, δημιουργούνται περίπλοκες καταστάσεις, φαινομενικά ανίκητες. Ιουδαϊκός κόσμος = Χριστιανισμός = Φύλλα του ξύλου της ζωής = 81. Οι Ιουδαίοι από λανθασμένη εκτίμηση γέννησαν αυτό που βλέπουμε ως χριστιανισμό… ο χριστιανισμός αποτελεί τα φύλλα του ξύλου της ζωής που γεννούν και θεραπεύουν την κοινωνία των εθνών. Από τον άνθρωπο της φυλής πηγαίνουμε μέσω αυτής της δραστηριότητας στον άνθρωπο του έθνους, που δε γνωρίζει ούτε από πού έρχεται ούτε πού πηγαίνει.

Όταν ο Χριστός δίνει στον Ιωάννη γνώση των τίτλων Του, γνωρίζει τι συμβαίνει. Όταν λέει ότι είναι “Άρχων των βασιλέων της γης”, γνωρίζει πώς γεννιούνται αυτοί οι βασιλιάδες των οποίων είναι Άρχων. Οι βασιλείς της γης επόρνευσαν με τη Βαβυλώνα… για να συμβεί βέβαια αυτό, θα πρέπει κατ’ αρχήν αυτή να υπάρχει. Δίνει την προφητεία από την οποία προκύπτουν οι συνθήκες, που γεννούν το σύνολο των δυνάμεων που ελέγχει ο Υιός του Θεού. Δίνει την προφητεία… αυτή είναι η Βαβυλώνα. Προφητεία = Απόστολοι = Βαβυλών η μεγάλη = 47. Δίνει δικαιώματα στους Αποστόλους και τους ωθεί προς το βασανισμό, που είναι η οδός του Κυρίου. Βασανισμός = Οδός Κυρίου = Πόρνη μεγάλη = 53, ενώ, Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη = 68 = Ψευδόχριστοι = Ψευδοπροφήτες. Από τη δωρεά της προφητείας και τα δικαιώματα είναι δυνατό να γεννηθούν οι βασιλείς της Γης των οποίων είναι Άρχων. Βασιλείς της Γης = Νεκροί άνθρωποι = Δωρεά της πόρνης = 82.

Αν δεν υπάρχει η πόρνη, δεν υπάρχουν αυτοί που είναι σημαντικότατοι για τον τελικό στόχο —εφόσον στο τέλος βλέπουμε ότι αυτοί εργάζονται για τη δόξα της Αγίας Ιερουσαλήμ—. Αν δεν υπάρχουν νεκροί, δεν έχει αξία να είναι κάποιος ο πρωτότοκος των νεκρών, όπως αν δεν υπάρχουν βασιλιάδες, να είναι Άρχων των βασιλιάδων. Ο Χριστός είναι Βασιλεύς της προφητείας, εφόσον αυτός την μοιράζει και δίνει μέσω αυτής τα χαρακτηριστικά που Αυτός επιθυμεί και στο χώρο και στους ανθρώπους. Αυτή η προφητεία είναι η Βαβυλώνα η μεγάλη. Πρωτότοκος των νεκρών = 90 = Βασιλεύς της Βαβυλώνος. Άρχων των βασιλέων = Τεθλιμμένη οδός = Τυφλοί άνθρωποι = Μωσαϊκός νόμος = 72 = Ανάστασις νεκρών. Ο Χριστός θυσιάζεται, γίνεται ο πρωτότοκος των νεκρών και όσοι Τον ακολουθούν γίνονται όμοιοι, νεκροί. Ο Ίδιος γίνεται Άρχων αυτών και με την Ανάστασή Του τούς εντάσσει στην κοινωνία σαν τυφλούς, που λειτουργούν με τον τρόπο που περιγράφει στο Λόγο Του για τους τυφλούς οδηγούς. Ο Χριστός είναι “ο μάρτυς ο πιστός” που δίνει την προφητεία και γεννά τους μακάριους των οποίων είναι Βασιλεύς. Ο μάρτυς ο πιστός = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Βασιλεύς βασιλέων = Κύριος Ιησούς = Άγγελος της αβύσσου, όταν Άβυσσος = Μακάριοι = Ευνούχοι = 38 = Συντέλεια.

Ο αναγνώστης βλέπει ότι, για να εξελιχθεί το Σχέδιο, απαιτείται να δημιουργηθούν οι συνθήκες που πάντα ήταν υπαρκτές, αλλά όχι ορατές στις πραγματικές τους διαστάσεις. Πάντα ο Υιός του Θεού ήταν ο Άρχων των βασιλέων, αλλά έπρεπε να γεννηθούν στη Γη ορατοί βασιλιάδες των οποίων Αυτός είναι Άρχων. Όποιος μπαίνει στη λογική της Αποκάλυψης όλα αυτά τ’ αντιλαμβάνεται. Όμως το ζητούμενο είναι η παγκοσμιότητα και όχι η γνώση αυτών, που είναι εκλεκτοί. Εξαιτίας της Αποκάλυψης όλοι έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά, είτε πρόκειται για ελάχιστα άτομα είτε για εκατομμύρια. Είναι ανάγκη οι καρποί, που δικαιούται ν’ απολαύσει ο άνθρωπος, να είναι τεράστιοι και προϊόν θυσίας μεγάλου αριθμού ατόμων και όχι ελαχίστων. Αυτός είναι ο Υιός του Θεού και είναι ο Ίδιος μ’ αυτόν που περιγράφει ο επίλογος της Αποκάλυψης.

Αν προσέξει ο αναγνώστης θα δει στο τέλος μία λεπτομέρεια. Ο Ιησούς λέει: (Αποκ. Ιωάν. 22.14) “Μακάριοι οι ποιούντες τας εντολάς αυτού, ίνα έσται η εξουσία αυτών επί το ξύλον της ζωής, και τοις πυλώσιν εισελθώσιν εις την πόλιν.” (Μακάριοι εκείνοι πού εκτελούν τάς εντολάς του, διά νά έχουν δικαίωμα εις τό δένδρον τής ζωής καί διά νά μπούν εις τήν πόλιν από τάς πύλας.). Ο Χριστός δε λέει ποτέ ψέματα, ούτε υπόσχεται πράγματα που αδυνατεί να δώσει. Αν ο αναγνώστης διαβάσει την Αποκάλυψη, θα διαπιστώσει ότι η ιδανική ανταμοιβή είναι η Αιώνιος Ζωή και σ’ ό,τι αφορά την κρίση των νεκρών, η εγγραφή τους στο βιβλίο της ζωής. Στους μακάριους δεν υπόσχεται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτός που τηρεί τις εντολές Του, παίρνει εξουσία πάνω στο ξύλο της ζωής, που είναι η προφητεία, κι εξασφαλίζει την είσοδό του στην πόλη από τις πύλες. Αγία Ιερουσαλήμ = Λίμνη του πυρός = Βιβλίον του θανάτου = 66. Ποτέ και κανένας δεν μπορεί να ελπίζει σε Θέωση και άρα στην Αιώνιο Ζωή όταν παίρνει εξουσία. Η εξουσία είναι αυτή που σκανδαλίζει τα παιδιά και γίνεται Λίθος μυλικός = 66, στο λαιμό αυτού που την ασκεί, και ο ίδιος γίνεται λίθος μυλικός για τους υπόλοιπους που ελκύει. Όλοι αυτοί συνδέουν τις ζωές τους με το ξύλο της ζωής, που είναι η προφητεία, και δε βλέπουν ποτέ αυτό που υπάρχει εμπρός τους και είναι το Δένδρον της ζωής = 80 = Βασιλεία των Ουρανών = Αθάνατοι άνθρωποι = Κρίμα της πόρνης.

Με βάση τα παραπάνω είναι δυνατό να χωρίσουμε την Αποκάλυψη στα φυσικά της μέρη τα οποία είναι: ο πρόλογος, το κυρίως θέμα κι ο επίλογος. Τα λειτουργικά χαρακτηριστικά της Αποκάλυψης βασίζονται στο γεγονός ότι ο πρόλογος γεννιέται από τον επίλογο. Ο Ιωάννης μπαίνει στον κόσμο της Αποκάλυψης, βλέπει τα όσα πρόκειται να συμβούν και παίρνει την προειδοποίηση του Κυρίου Ιησού στον επίλογο. Απ’ αυτήν την προειδοποίηση και το φόβο που προκαλείται, γράφει ο Ιωάννης τον πρόλογο της Αποκάλυψης, που είναι επικίνδυνος. Ο Ιωάννης τρόμαξε από την Αποκάλυψη, που συνοδεύεται στο τέλος από απειλές, και γράφει τον πρόλογο με τέτοιον τρόπο, ώστε ο φόβος να μεταφέρεται.

Αν η Αποκάλυψη ξεκινούσε από το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 1.9), που είναι η φυσική της αρχή, δε θα λειτουργούσε με το γνωστό τρόπο. Ο αναγνώστης θα μοιραζόταν την εμπειρία του Ιωάννη και ο επίλογος απλά θα τρόμαζε όποιον επιχειρούσε ν’ αλλάξει οτιδήποτε αφορά την ακρίβεια της προφητείας, δηλαδή της περιγραφής των όσων βίωσε ο Ιωάννης. Στον επίλογο ο Κύριος Ιησούς διαβεβαιώνει τους πάντες ότι θα τιμωρηθούν με πληγές, όχι επειδή δεν υπακούουν στις εντολές Του, πράγμα που αφορά τους μακάριους, αλλά αν προσπαθήσουν να προσθέσουν ή ν’ αφαιρέσουν κάτι από την προφητεία. Ο Ιωάννης με τη γνώση αυτής της τρομερής απειλής, που είναι στις δυνατότητες του Κυρίου, μεταφέρει εντελώς λανθασμένα το πνεύμα της στον πρόλογο. Η απειλή κι ο φόβος που αυτή προκαλεί, όταν μεταφέρεται εντελώς εσφαλμένα στον πρόλογο, δίνει την εντύπωση ότι απειλεί όσους δεν προσπαθούν να γίνουν μακάριοι.

Επειδή ο αναγνώστης γεύεται στον πρόλογο το φόβο, αρχίζει να λειτουργεί περίεργα και παρεξηγεί. Αυτό σημαίνει ότι, αν ο αναγνώστης αρχίσει την ανάγνωση της Αποκάλυψης από το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 1.9), θα μοιραστεί ένα όραμα με τον Ιωάννη και δε θα παρεξηγήσει, ό,τι είναι δυνατό να παρεξηγηθεί. Αν ο αναγνώστης δε γνώριζε τον πρόλογο —που δημιουργεί φόβο— διαβάζοντας τις επιστολές που απευθύνονται προς τους αγγέλους των εκκλησιών, δε θα καταλάβαινε τι συμβαίνει και δε θα φοβόταν τους σκληρούς λόγους, εφόσον δεν τον αφορούν. Ο Χριστός στις επιστολές μιλά πολύ σκληρά και οι απειλές είναι άμεσες. Απευθύνεται όμως σε αγγέλους εκκλησιών κι αυτό σημαίνει ότι ο απλός άνθρωπος θα διαπίστωνε ότι αυτές οι απειλές δεν τον αφορούν. Ποιος είναι άγγελος της εκκλησίας; Επειδή δεν το αντιλαμβάνεται, θα το θεωρούσε πρόβλημα, που δεν τον αφορά.

Ο Ιωάννης στον επίλογο άκουσε απειλές που απευθύνονται προς το σύνολο των ανθρώπων και πέρασε το φόβο στον πρόλογο. Ενώ οι απειλές αφορούσαν επέμβαση στην προφητεία, με την προετοιμασία του αναγνώστη, ο φόβος περιορίζει την κρίση του. Επειδή ξεκινά με φόβο την ανάγνωση, αντί να διαχωρίζει τον εαυτό του από τους αγγέλους των εκκλησιών —καθώς διαβάζει τις επιστολές— ταυτίζεται μ’ αυτούς. Αντί να σκεφτεί ότι δεν τον αφορούν, σκέφτεται λανθασμένα ότι, εφόσον ο Χριστός είναι τόσο σκληρός σε θέματα πίστης με τους αγγέλους, με τον ίδιο θα είναι ακόμα σκληρότερος. Ενώ ο Χριστός απειλεί για κάτι που είναι φυσικό, εφόσον η αλήθεια δεν πρέπει ν’ αλλοιώνεται, μέσω του φόβου συνδέεται η απειλή και με θέματα πίστης, υπακοής και άλλα, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Οι δούλοι χειρίζονται αυτό το λεπτό σημείο με τον καλύτερο τρόπο και σκορπούν το φόβο μέσα στην κοινωνία. Δεν απειλούν τους ανθρώπους με στόχο να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα της προφητείας, αλλά τους απειλούν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο Χριστός απειλεί τους αγγέλους. Χρησιμοποιούν αληθινούς Λόγους του Χριστού, για να υπηρετήσουν την αθλιότητά τους. Όταν ένας ιερέας πει σ’ έναν άνθρωπο ότι είναι δυνατό, λόγω της απιστίας του, να μετακινηθεί η λυχνία του από τον τόπο της, το βέβαιο είναι ότι θα τον πανικοβάλλει. Όταν αυτή η απειλή υπάρχει σ’ ένα κείμενο της αξίας της Αποκάλυψης, αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσο επικίνδυνη είναι.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης την πλάνη που υπάρχει, θα πρέπει να γνωρίζει το Λόγο του Χριστού και την Αποκάλυψη. Οι αγαπημένοι του Θεού είναι οι παρθένοι, αυτοί που ακολουθούν το Αρνίον. Ο άνθρωπος είναι αγαπητός στο Θεό κι ανήκει στο λαό Του όταν είναι παρθένος και άμωμος. Ενδεικτικά μόνον, αφού θ’ αναφερθούμε σ’ άλλο σημείο σ’ αυτούς, θα δούμε μέσω των αριθμών τι σημαίνει αυτό. Παρθένος = 48 = Νεανίσκος = Λαός του Θεού = Εκλεκτός λαός. Όλοι αυτοί είναι Άμωμοι = 28 = Θεοί = Άγιοι. Οι μακάριοι σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται μ’ αυτούς. Οι μακάριοι είναι αυτοί που εκτελούν τις εντολές τού πρωτότοκου των νεκρών κι εξαιτίας αυτής της υπακοής παίρνουν εξουσίες σ’ ό,τι αφορά το ξύλο της ζωής… ταυτόχρονα παίρνουν το δικαίωμα να μπαίνουν στην πόλη.

Ο Χριστός αναφέρεται στο Λόγο Του στη Βασιλεία των Ουρανών και λέει ότι είναι δυνατό να γίνει κάποιος ευνούχος για να τη γνωρίσει. Ο ευνούχος δεν είναι ολοκληρωμένος και τέλειος άνθρωπος, συνεπώς δεν είναι δυνατό να γνωρίσει τη Θέωση. Επειδή ο Χριστός γνωρίζει το Μυστικό Σχέδιο και την αξία τού Λόγου Του, περιγράφει μία κατάσταση που είναι γνωστή σε όλους. Ο Λόγος Του είναι δυνατό να δώσει την Αιώνιο Ζωή, αλλά, λόγω των δικαιωμάτων, δημιουργεί δούλους. Οι δούλοι δομούν το θρόνο του Αρνίου. Αυτόν το θρόνο θα μοιραστούν οι άνθρωποι κατά τη Θέωση και είναι η ίδια η Βασιλεία των Ουρανών. Θρόνος του Αρνίου = Βασιλεία των Ουρανών = 80.

Αυτός ο θρόνος υπάρχει μέσα στην Αγία Ιερουσαλήμ: (Αποκ. Ιωάν. 22.1-22.4), αλλά, από τη στιγμή που το Αρνίον είναι απών, βρίσκεται στα χέρια των δούλων. Ο Λόγος, σε συνδυασμό με την ιουδαϊκή φιλοσοφία των δικαιωμάτων και την Αποκάλυψη, γεννά δούλους, που στην προκειμένη περίπτωση, επειδή οι εντολές δίνονται από συγκεκριμένο Κύριο, είναι οι μακάριοι. Όποιος τηρεί τις εντολές του Κυρίου που δίνει την Αποκάλυψη είναι Μακάριος = Ευνούχος = 38. Διατηρεί την επαφή με τη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά δεν ανήκει σ’ αυτήν. Η Βασιλεία των Ουρανών είναι μία κατάσταση την οποία ο μακάριος απλά προστατεύει.

Θα ξεκινήσουμε το συλλογισμό μας από το τέλος, γιατί εκεί υπάρχει ο αυθεντικός Λόγος Αυτού που γνωρίζει τι συμβαίνει. Ο Ιωάννης δεν γνωρίζει και παραποιεί. Στον πρόλογο γενικεύει την έννοια “μακάριος”, ώστε να εγκλωβίσει το σύνολο των ανθρώπων, και φυσικό είναι μεταξύ αυτών να προκύψουν, εξαιτίας της εξουσίας πάνω στην προφητεία, αληθινοί μακάριοι. Λέει λοιπόν(Αποκ. Ιωάν. 1.3) “μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα. ο γαρ καιρός εγγύς.” (Μακάριος είναι εκείνος πού διαβάζει και εκείνοι που ακούουν τούς λόγους τής προφητείας και τηρούν όσα είναι γραμμένα εις αυτήν, διότι ο καιρός πλησιάζει.). Όλοι όσοι έχουν διαβάσει την Αποκάλυψη είναι μακάριοι; Τι σχέση έχει αυτό με τα όσα λέει ο Κύριος Ιησούς; Αν όλοι είναι μακάριοι, λέει ψέματα ο Χριστός, όταν αναφέρεται στην εξουσία πάνω στο ξύλο της ζωής; Ακόμα κι ένας άθεος είναι δυνατό να διαβάσει την Αποκάλυψη. Είναι γι’ αυτόν το λόγο μακάριος; Ένας ιερέας είναι μακάριος, γιατί είναι δούλος και γιατί έχει την εξουσία πάνω στην προφητεία. Μακάριος = 38 = Ιερεύς. Ο απλός άνθρωπος όμως;

Ο Χριστός ως Κύριος έχει κάθε δικαίωμα ν’ απειλεί τους δούλους. Αυτός τους δίνει εξουσία, Αυτός τους ελέγχει. Αν δε θέλει κάποιος να ελέγχεται, ας μην παίρνει εξουσία. Απ’ αυτό το φυσικό προκύπτει ο φόβος. Φοβάται ο μακάριος κι ο Ιωάννης δίνει χαρακτηριστικά μακάριου στον αναγνώστη. Ο απλός άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται τον Κύριο, γιατί απλούστατα ο ίδιος είναι κύριος της ζωής του κι αδερφός του Κυρίου. Αντίθετα, πρέπει να φοβάται αυτός, που εκτελεί εντολές που είναι δυνατό να παρερμηνεύσει και μέσω της εξουσίας να βλάψει τον άνθρωπο που είναι υιός του Θεού. Ο Υιός απειλεί πάντα την εξουσία και τους ανθρώπους που την ασκούν.

Απ’ αυτό το σημείο ξεκινά και η ταύτιση του αναγνώστη με τους αγγέλους των εκκλησιών. Οι άγγελοι αυτοί, ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι αντιληπτοί, έχουν εξουσίες κι επομένως υποχρεώσεις. Απειλούνται οι άγγελοι κι απειλούνται όλοι αυτοί που έχουν εξουσίες στα χέρια τους. Το γενικό άσχημο αποτέλεσμα που προκαλεί η Αποκάλυψη, είναι γέννημα της πατριαρχικής κοινωνίας στην οποία σχετικοί κι άσχετοι, σημαντικοί ή ασήμαντοι έχουν εξουσίες. Μακάριος αισθάνεται ο Πάπας και μακάριος αισθάνεται ο πατέρας που φέρνει στον κόσμο τα παιδιά του. Το βρωμερό σύστημα παίρνει εξουσίες και τις σκορπά με τέτοιον τρόπο, ώστε όλοι να αισθάνονται εξίσου υποχρεωμένοι. Υποχρεωμένος να τηρεί τις εντολές είναι ο Πάπας, που επηρεάζει τη ζωή εκατομμυρίων και κατοικεί σε παλάτια, ενώ το ίδιο αισθάνεται ο πάμφτωχος κι αγράμματος πατέρας. Με τη γενίκευση του Ιωάννη εκμεταλλεύεται το σύστημα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας στο έπακρο. Από τη στιγμή που το σύστημα επιδιώκει διαρκώς να δημιουργεί εξουσία και να την ενθαρρύνει, όποιος παίρνει γνώση αισθάνεται ευθύνη. Εξουσία μέσα στην κοινωνία, εξουσία μέσα στην οικογένεια. Υπεύθυνος ο Πατριάρχης για τους χριστιανούς, υπεύθυνος ο πατέρας για τα παιδιά και ο αδερφός για τον αδερφό. Κανένας δε γνωρίζει ούτε πού πηγαίνει ούτε από πού έρχεται και όλοι αισθάνονται υπεύθυνοι για όλους. Σ’ αυτό το σημείο επεμβαίνει η εκκλησία και ισχυροποιεί τη θέση της. Ο Πάπας ελέγχει τους ιερείς, οι ιερείς τους ανθρώπους και οι άνθρωποι ανθρώπους. Αυτά τα γνωρίζει ο Χριστός και λέει ότι, λόγω της παρουσίας Του, εχθροί του ανθρώπου θα γίνουν οι δικοί του. (Ματθ. 10.36). Γι’ αυτόν το λόγο, και όχι εξαιτίας εγωισμού, προτρέπει τους ανθρώπους να Τον αγαπούν περισσότερο από τους δικούς τους. Όταν αγαπά κάποιος το Χριστό πιο πολύ από τον πατέρα ή τη μητέρα του, δε δέχεται την εξουσία τους και δε γίνεται όμοιος μ’ αυτούς που ζουν στον κάτω κόσμο. (Ματθ. 10.37). Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η εξουσία υπάρχει σε όλα τα επίπεδα και η Αποκάλυψη πανικοβάλλει τους ανθρώπους που φέρουν εξουσία.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε, εφόσον αντιληφθήκαμε τα σχετικά με τους μακάριους, είναι να χωρίσουμε την Αποκάλυψη στα μέρη που ακολουθούν τα νέα δεδομένα, τα οποία είναι δημιουργήματα της εσφαλμένης εκτίμησης του Ιωάννη, αλλά είναι αυτά που εξασφαλίζουν την λειτουργικότητα της αποκάλυψης. Τα δεδομένα είναι τα εξής: ο Κύριος δίνει μία προφητεία κι ανεξάρτητα απ’ αυτή δίνει εξουσία στους μακάριους, ένας από τους οποίους είναι και ο Ιωάννης. Οι πραγματικοί μακάριοι ελέγχονται από τον Κύριο και είναι δούλοι Του. Δούλοι του Κυρίου είναι επίσης και οι άγγελοι των εκκλησιών, των οποίων εμείς πρέπει να διαπιστώσουμε την ταυτότητα. Αυτό που συνεπάγεται μετά απ’ όλα αυτά είναι ότι η Αποκάλυψη χωρίζεται σε δύο μεγάλα μέρη. Το πρώτο μέρος είναι αυτό που περιλαμβάνει τις επιστολές κι αφορά τους μακάριους, ενώ το δεύτερο είναι η προφητεία.

Η ιδιαιτερότητα της Αποκάλυψης σ’ αυτό το σημείο είναι ότι υπάρχουν δύο διαφορετικά αυτόνομα μέρη, που δε συνδέονται μεταξύ τους, αλλά έχουν κοινό τέλος. Αυτή η ιδιαιτερότητα είναι γέννημα της ιδιότητας του Ιωάννη. Ο Ιωάννης είναι μακάριος πριν ακόμα δεχτεί την Αποκάλυψη κι επειδή αυτός τη γράφει, αυτός είναι που δημιουργεί το κείμενο στη μορφή, που στη συνέχεια δεν πρέπει ν’ αλλοιωθεί. Οι επιστολές, δηλαδή, τον αφορούν και τον τρομάζουν λόγω ιδιότητας, πριν δει το μέλλον και πριν απειληθεί από τον Κύριο ως μακάριος.

Η αυθεντική προφητεία ξεκινά από το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 4.1) και τελειώνει μαζί με την Αποκάλυψη, εφόσον η απειλή, εναντίον όλων όσων προσπαθήσουν ν’ αλλοιώσουν το περιεχόμενό της, υφίσταται. Η εισαγωγή και οι επιστολές προς τους αγγέλους, που αποτελούν το άλλο μέρος της Αποκάλυψης, καταλήγουν επίσης στο ίδιο σημείο, εφόσον στην αρχή ο Χριστός απευθύνεται στους δούλους και το ίδιο κάνει και στο τέλος. Η θεία ευφυΐα κατόρθωσε το εξής: προσφέρει μία προφητεία και στον επίλογο απειλεί όποιον θέλει να την παραποιήσει… ο επίλογος γεννά τον πρόλογο και χωρίζει το έργο σε τρία μέρη… μέσω αυτού του κύκλου χωρίζεται πλέον αυτή σε δύο μέρη… αυτά είναι και τα υπεύθυνα για τη λειτουργία της με τον τρόπο που γνωρίζουμε.

Υπάρχει μία τέλεια προφητεία, που δεν αγγίζεται, κι ένα έργο που τρομάζει τους ανθρώπους και τους κάνει δούλους, διατηρώντας τους σ’ αυτήν την κατάσταση για όσο διάστημα αυτό είναι επιθυμητό. Η αξία της προφητείας δίνει ισχύ στον Κύριο και μ’ αυτήν την ισχύ εξουσιάζονται οι δούλοι. Από τη στιγμή που θα συμβεί αυτό τα πάντα λειτουργούν τέλεια. Από τη στιγμή που θ’ αναγνωριστεί η αξία της προφητείας, η Αποκάλυψη λειτουργεί ανεξάρτητα από την προφητεία. Θα μπορούσε κάποιος ν’ αλλάξει σε ανύποπτο χρόνο τα πάντα από το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 4.1) μέχρι το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 22.5), που είναι καθαρή προφητεία. Αυτό που χρειάζεται στην εξουσία είναι ο πρόλογος με τις επιστολές και ο επίλογος.

Η προφητεία θα μπορούσε ν’ αντικατασταθεί μ’ οτιδήποτε. Η θεία ευφυΐα γνώριζε τι συμβαίνει, έδωσε την τέλεια προφητεία, ώστε να είναι δυνατό να λειτουργήσει το σύνολο, και απείλησε τους πάντες με πληγές σε περίπτωση που επιχειρούσε κάποιος ν’ αντικαταστήσει αυτό, που είναι δυνατό ν’ αντικατασταθεί. Απείλησε το σύστημα, γιατί η ακρίβεια της προφητείας τού έδωσε ισχύ όταν έπρεπε, αλλά οποιαδήποτε αλλοίωσή της θα έθετε σε κίνδυνο το Μυστικό Σχέδιο. Το κείμενο είναι κλειδωμένο και ξεκλειδώνεται, μόνον αν δεν αλλοιωθεί. Αν αλλοίωνε κάποιος τις Γραφές και “το θηρίον το κόκκινον” το ανέφερε ως πράσινο —για λόγους διάφορους— όταν θα χρειαζόταν να καταλυθεί το σύστημα, κανένας δε θα μπορούσε ν’ αποδείξει τίποτε.

Για ν’ αντιληφθούμε στο σύνολό του το πρώτο μέρος που αφορά την εξουσία, θα πρέπει κατ’ αρχήν να εντοπίσουμε τα δεδομένα. Ο Ιωάννης ήταν ένας από τους Αποστόλους και δεδομένα μακάριος. Ο μακάριος συνδέεται πάντα με προφητεία κι έχει εξουσία πάνω σ’ αυτήν. Η εξουσία που έχει, προέρχεται απ’ Αυτόν που δίνει την προφητεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να την αλλοιώσει, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο θίγεται ο Κύριος. Αλλοιωμένη προφητεία είναι ψευδής προφητεία και η ιδιότητα αυτή μεταφέρεται στο πρόσωπο του Κυρίου. Η εξουσία που έχει ο μακάριος πάνω στην προφητεία είναι, είτε να τη σφραγίσει είτε να την αποκαλύψει. Ο Κύριος δίνει την προφητεία και ταυτόχρονα εντολές στο δούλο για τον τρόπο χειρισμού της. Μπορούσε ο Κύριος να πει στον Ιωάννη να σφραγίσει την προφητεία και να κρατήσει τη γνώση της ως προσωπική δωρεά. Αυτό όμως σ’ αυτήν την περίπτωση δε συνέβη… ο Ιωάννης πήρε εντολή να μη σφραγίσει την προφητεία. Ο Ιωάννης ήταν μακάριος, πριν δεχτεί την Αποκάλυψη, γιατί ο Κύριος εν ζωή προφήτευσε. Ο Χριστός προφητεύοντας εν ζωή μετέτρεψε τους Αποστόλους σε μακάριους, δηλαδή σε δούλους. Αυτό ήταν απαραίτητο, γιατί ο Ιωάννης έπρεπε να φέρει εξουσία, ώστε να ταυτιστεί με τους αγγέλους και να παράγει τον απαραίτητο πρόλογο.

Ο Χριστός μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρνει και δίνει την Αποκάλυψη σε μακάριους, δίνοντας μέσω της αξίας της Αποκάλυψης πανίσχυρα χαρακτηριστικά σ’ αυτήν την ιδιότητα. Οι προφητείες του ζωντανού Χριστού δίνουν χαρακτηριστικά μακάριου, αλλά αυτά είναι ιδιαίτερα ασθενή. Αν η γνώση των Αποστόλων ήταν μόνον ο Λόγος Του, η εξουσία τους θα ήταν ασθενής γιατί θα βασιζόταν σε προφητείες τύπου: “Βασίλισσα του νότου”. Ο Χριστός δημιούργησε δώδεκα “ψευδομακάριους” εν ζωή και μ’ αυτό το σύνολο δημιούργησε μία βάση. Απ’ αυτό το σύνολο ξεχωρίζει έναν και του δίνει την τρομερότερη των προφητειών δημιουργώντας έτσι τον πρώτο πραγματικό μακάριο.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε για το λόγο ότι στο τέλος της Αποκάλυψης απειλούνται με πληγές όλοι οι πραγματικοί μακάριοι, που έχουν γνώση κι εξουσία πάνω στη συγκεκριμένη προφητεία. Όμως μαζί μ’ αυτούς απειλούνται και κάποιοι άλλοι, που προφανώς έχουν γνώση, εφόσον η απειλή είναι αποτέλεσμα των υποχρεώσεων που δημιουργεί η προφητεία. Ποιοι είναι αυτοί πέραν του Ιωάννη; Οι μόνοι που γνωρίζουν την προφητεία, είναι ο Κύριος και ο Ιωάννης. Εκείνη τη στιγμή στο σύνολο του κόσμου υπάρχουν μόνο δύο οντότητες που γνωρίζουν την προφητεία. Ένας Κύριος κι ένας δούλος. Φυσικό είναι ν’ απειλείται ο δούλος με πληγές αν αλλοιώσει την προφητεία. Οι άγγελοι όμως των εκκλησιών ποιοι είναι; Μπορούμε ν’ απειλήσουμε κάποιον γι’ απιστία, όταν δε γνωρίζει την επιθυμία μας; Αυτό είναι αδύνατον… άρα, εφόσον οι άγγελοι απειλούνται, φυσικό είναι να γνωρίζουν.

Ποιοι είναι όμως αυτοί, αφού εκείνη τη στιγμή υπάρχουν μόνο δύο οντότητες, που γνωρίζουν τι συμβαίνει; Ο Κύριος με τη γνώση Του δημιουργεί δούλους και με τη γνώση Του τους τιμωρεί. Ο Κύριος εκείνη τη στιγμή έχει γνώση, αλλά πέραν του Ιωάννη δεν υπάρχει κάποιος άλλος που να έχει χαρακτηριστικά δούλου. Ποιον μπορεί ν’ απειλήσει ο Κύριος; Αυτός που μπορεί να απειληθεί είναι ο Ίδιος του ο Εαυτός. Αυτό γίνεται γιατί εξαιτίας των απειλών προκύπτουν ορισμένα φαινόμενα ελεγχόμενα από τον Κύριο. Με τη γνώση Του μπορεί ν’ απειληθεί μόνον το Μυστικό Σχέδιο που Αυτός ο Ίδιος αναπτύσσει. Μπορεί ν’ αποκαλύψει τα πάντα στον Ιωάννη και να πάψει να εξελίσσεται το Σχέδιο. Αν συμβεί αυτό, πέραν του Σχεδίου κινδυνεύουν και τα πρόσωπα που Αυτός ενσάρκωσε, δίνοντάς τους τα χαρακτηριστικά που υπηρετούν το Σχέδιο. Με τη γνώση Του είναι δυνατό ν’ απειλήσει το Σχέδιο, αλλά αχρηστεύει και τη Θυσία του Υιού του Ανθρώπου.

Ο Χριστός λειτούργησε με πολλούς τρόπους εν ζωή… ένας ρόλος Του ήταν αυτός του Υιού του Ανθρώπου. Αυτός θυσιάστηκε για τη Σωτηρία του κόσμου κι εφόσον υπάρχει Μυστικό Σχέδιο, που στηρίζεται σ’ αυτήν τη Θυσία, η γνώση του Κυρίου απειλεί το έργο Αυτού που την πραγματοποίησε κι επομένως τον Ίδιο. Ο Υιός του Ανθρώπου γνώριζε τι έπρεπε να κάνει κι εκτελούσε ως δούλος τις επιθυμίες Αυτού που Τον έστειλε. Εφόσον γνωρίζει, είναι δυνατό ν’ απειληθεί, όταν δε λειτουργεί όπως πρέπει. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Κύριος απευθύνεται στον Εαυτό Του και στις ιδιότητές Του. Γνωρίζει το Μυστικό Σχέδιο κι αυτό Του επιτρέπει να γνωρίζει τους χαρακτήρες που ο Ίδιος δημιούργησε, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει και πότε αυτοί κινδυνεύουν. Έχει τη δυνατότητα να καταργεί όποιον χαρακτήρα δε λειτουργεί κατά τον επιθυμητό τρόπο. Κανένας δε γνώριζε με ακρίβεια ποιος ήταν εκείνος ο άνθρωπος που ονομαζόταν Ιησούς. Ποιος ήταν; Ο Ιησούς Χριστός; Ο Υιός του Θεού του Υψίστου; Ένας ειρηνοποιός; Γιατί αυτοαποκαλούνταν Υιός του Ανθρώπου; Όλα αυτά, όπως θα διαπιστώσουμε, ισχύουν όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά.

Ο Υιός του Ανθρώπου θυσιάστηκε, όπως ήταν γραφτό, ο Ιησούς Χριστός παραμένει αιώνιος, ενώ δεν παύει να είναι ειρηνοποιός. Για να προκύψουν όλα αυτά απαιτείται ειδική γνώση, ώστε, μέσα από την πορεία ενός ανθρώπου, πολλές και διαφορετικές ενέργειες να δημιουργούν πολλούς και διαφορετικούς τύπους έργων. Αυτήν την ειδική γνώση την έχει ο Κύριος και γι’ αυτό απειλεί. Είναι τόσο υψηλή η ευφυΐα που δίνει τις επιστολές, ώστε, ενώ απευθύνεται σε πνεύματα, να μιλά με τρόπο που τρομάζει ο άνθρωπος. Απειλεί μία γυναίκα με αρρώστια εξαιτίας της πορνείας της κι ενώ δεν γίνεται αντιληπτός ο Λόγος Του, είναι κατανοητός για τον κάθε άνθρωπο. Ο πρωτότοκος των νεκρών απειλεί τους αγγέλους των εκκλησιών της Ασίας… κανένας όμως δεν είναι δυνατό ν’ αντιληφθεί τι συμβαίνει. Πρωτότοκος των νεκρών = 90 = Άγγελοι της εκκλησίας = Εκκλησίαι της Ασίας. Ο πρωτότοκος των νεκρών είναι και ο ίδιος άγγελος της εκκλησίας, που εκείνη την ώρα έχει συγκεκριμένο όνομα, αφού εκτελεί συγκεκριμένη αποστολή.

Για να βρούμε το όνομά του θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τα πραγματικά δεδομένα. Υπάρχει ένας Κύριος κι ένας μακάριος. Στο τέλος της Αποκάλυψης ο Κύριος αποκαλύπτει την ταυτότητά Του, αφού λέει ότι(Αποκ. Ιωάν. 22.16) “Εγώ Ιησούς έπεμψα τον άγγελον μου μαρτυρήσαι υμίν ταύτα επί ταις εκκλησίαις.” (Εγώ ο Ιησούς έστειλα τόν άγγελόν μου σ’ εσάς μέ τήν μαρτυρίαν αυτήν διά τάς εκκλησίας.). Επομένως ο Κύριος είναι ο Ιησούς και γι’ αυτόν το λόγο παρακάτω λέει: “ναι έρχομαι ταχύ. αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού.” (“Ναί, έρχομαι γρήγορα”. Αμήν, ναί έρχου, Κύριε Ιησού.). Κύριος Ιησούς = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Άγγελος των Σάρδεων. Από το τέλος της Αποκάλυψης είναι δυνατό ν’ αντιληφθούμε, γιατί ο Ιωάννης περιγράφει Αυτόν, που βλέπει ανάμεσα στις λυχνίες όμοιο με Υιό του Ανθρώπου. Απ’ αυτήν την ταύτιση περιγράφεται στον πρόλογο ο πρωτότοκος των νεκρών ως “Ο μάρτυς ο πιστός” = 77.

Με τη δωρεά των επιστολών καταφέρνει ο Κύριος να δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες, εκμεταλλευόμενος απόλυτα κατ’ αρχήν τα ιουδαϊκά χαρακτηριστικά του Ιωάννη κι έπειτα όλων των χριστιανών. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι το ιουδαϊκό σύστημα, που γεννά το χριστιανικό, απαιτεί για τη δόμησή του, όπως απαιτεί και για την επιβίωσή του, κάποιους εχθρούς. Πρέπει να υπάρχουν εχθροί εξαιτίας των οποίων να δικαιολογείται η εξουσία. Από το Λόγο του Χριστού δεν μπορεί να προκύψει τέτοια συνθήκη, γιατί σ’ αυτόν το Λόγο η αμαρτία είναι εχθρός του ανθρώπου και η υπόθεση της Θέωσης είναι προσωπική υπόθεση. Ο δούλος δεν μπορεί να κρίνει κάποιον, γιατί μέσα στο Λόγο υπάρχει η γνώση για την κριτική. Αυτά όλα όμως είναι δυνατό να παρακαμφθούν, όταν υπάρχει εχθρός. Ο δούλος κρίνει γιατί η μεγαλύτερη προτεραιότητα βρίσκεται δήθεν στην άμυνα απέναντι σε εχθρούς που ξεφεύγουν από το ατομικό επίπεδο. Δέχεται ο πιστός την κριτική, γιατί φοβάται πως αν δεν ευθυγραμμιστεί με τους δούλους, κινδυνεύει να χάσει τα πάντα.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα ιουδαϊκά χαρακτηριστικά σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητα, γιατί ο Κύριος αναφέρεται στο λεπτό σημείο της πορνείας και δείχνει απίστευτη σκληρότητα. Αν το κείμενο δεν δοθεί σε Ιουδαίους, θα γίνει βέβαια κατανοητό το μίσος του Κυρίου απέναντι στην πορνεία, αλλά αυτό που θα συμβεί, θα είναι η μελέτη της έννοιας της “πορνείας” με βάση το Λόγο του Χριστού. Η Αποκάλυψη δόθηκε σε Ιουδαίους, γιατί οι Ιουδαίοι έχουν την ιδανική για το Σχέδιο άποψη για την πορνεία. Ο Ιουδαίος νομίζει ότι γνωρίζει για την πορνεία και δε ζητά γνώση γι’ αυτήν, αλλά ζητά γνώση για την τιμωρία που αντιστοιχεί στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αντίθετα ο Έλληνας έχει γενικότερη άποψη και ξεκινά τον προβληματισμό του από διαφορετικό σημείο. Ο Ιωάννης παίρνει γνώση μόνο για το μίσος του Κυρίου σ’ ό,τι αφορά την πορνεία και δε ζητά διευκρινίσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις απαιτήσεις του Κυρίου που αφορούν θέματα πίστης, υπακοής ή άλλα.

Ο Κύριος μέσω των επιστολών και των συνθηκών που υπήρχαν όταν αυτές δόθηκαν, δημιουργεί μία κατάσταση που οδηγεί στην κοσμοκρατορία. Υπάρχει ένας Κύριος κι ένας δούλος. Ο Κύριος δημιουργεί τους αγγέλους των εκκλησιών κι Αυτός τους ελέγχει. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, που παίρνουν τη γνώση της Αποκάλυψης, δεν μπορούν να μπουν ανάμεσα στον Κύριο και το δούλο. Υπάρχουν εχθροί που γνωρίζει ο Κύριος κι αυτήν τη γνώση τη δίνει στο δούλο. Ο δούλος, όπως είναι φυσικό, δεν ελέγχει τον Κύριο κι επομένως οι άνθρωποι που γεννιούνται κατά τη διάρκεια των αιώνων γνωρίζουν τον Κύριο, αλλά η επαφή τους μ’ Αυτόν γίνεται μέσω των δούλων που έχουν δική τους άποψη για τους εχθρούς. Μ’ αυτόν τον τρόπο τα αιώνια χαρακτηριστικά του Κυρίου μεταφέρονται στους εχθρούς κι εξαιτίας αυτών ισχυροποιούνται οι δούλοι στους αιώνες. Επειδή ο Κύριος παρεμβάλλει μεταξύ Αυτού και των ανθρώπων δούλους, καταφέρνει να ελέγχει την κατάσταση. Αυτός ο έλεγχος είναι δυνατός, γιατί ο δούλος είναι γέννημα συγκεκριμένης φιλοσοφίας. Ο Ιωάννης έχει άποψη ιουδαϊκή. Δεν επηρεάστηκε από το Λόγο του Χριστού, εφόσον δεν αντιλήφθηκε τι έλεγε ο Κύριος. Παίρνει γνώση, που δεν επηρεάζει τη φιλοσοφία του κι αυτό που στο τέλος μένει, είναι ένας Ιουδαίος που έχει αποστολή να γνωστοποιήσει το θυμό του Κυρίου.

Την αμέσως επόμενη στιγμή του οράματος του Ιωάννη, υπάρχει στον κόσμο μόνον ένας δούλος και μία προφητεία. Ο Κύριος εν ζωή δημιούργησε τους ψευδομακάριους ως βάση, γιατί ήθελε να κτίσει το σύστημα. Ο Ιωάννης αφού πήρε την προφητεία, έπρεπε να γνωρίζει πού πρέπει να τη δώσει. Αν δεν ξεχώριζε ο Ιησούς δώδεκα Αποστόλους, δίνοντάς τους όμοια χαρακτηριστικά με τον Ιωάννη, ο Ιωάννης δε θα μπορούσε να δημιουργήσει ο ίδιος σύστημα. Έπρεπε οι δώδεκα Απόστολοι να σκορπιστούν στη Γη και να μεταφέρουν τα δικαιώματά τους. Απ’ αυτά τα δικαιώματα θα προέκυπτε μία υποτυπώδης δομή, που θα ισχυροποιούνταν με τη βοήθεια της Αποκάλυψης. Η επιλογή του Ιουδαίου Ιωάννη δίνει ισχύ στην ιουδαϊκή φιλοσοφία κι επομένως στις Επιστολές των Αποστόλων. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, ολόκληρη η Καινή Διαθήκη λειτουργεί υπηρετώντας το σύστημα.

Ο Λόγος του Χριστού ελκύει τον άνθρωπο και η Αποκάλυψη αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Ο άνθρωπος φοβάται, έχοντας παράλληλα άποψη για το θυμό του Θεού. Εξαιτίας του φόβου και της γνώσης, μεταφέρει την ιουδαϊκή φιλοσοφία μέσα στην κοινωνία και αυτοπαγιδεύεται. Κρίνει και βρίσκεται διαρκώς υπό κρίση. Γνωρίζει πώς τιμωρεί ο Θεός και καθηλώνεται μέσα στον κόσμο της Αποκάλυψης, που είναι ο κάτω κόσμος και ο βρυγμός των οδόντων. Ο Λόγος του Χριστού δίνεται στους ανθρώπους από την εκκλησία, μόνο για να επιβεβαιώνει την αυθεντικότητα Αυτού που λειτουργεί ως θυμωμένος.

Ο αναγνώστης γνωρίζει τώρα πλέον πώς λειτουργεί η Αποκάλυψη υπέρ της εξουσίας… αυτό που πρέπει να δούμε είναι τι πραγματικά περιγράφεται μέσα στις επιστολές. Στις παραγράφους: (Αποκ. Ιωάν. 1.9-1.20), ο Ιωάννης περιγράφει Αυτόν που δίνει την Αποκάλυψη και είναι Αυτός που απειλεί στο τέλος όποιους προσπαθήσουν ν’ αλλοιώσουν τη δωρεά Του. Ο Χριστός στο Λόγο Του είπε ότι είναι γεννημένος Άνωθεν και ότι εκεί όπου πηγαίνει δεν μπορούν να Τον ακολουθήσουν οι Ιουδαίοι, αφού βρίσκονται στον κάτω κόσμο. Για να δει κάποιος το Χριστό, θα πρέπει να δει το χώρο όπου Αυτός βρίσκεται και είναι ο άνω κόσμος. Άνω κόσμος = Μεσσίας = 45 = Άγιον Πνεύμα = Επτά λυχνίαι. Ο Ιωάννης ως Ιουδαίος δεν μπόρεσε ν’ ακολουθήσει το Χριστό, αλλά ο Κύριος του έδωσε τη δυνατότητα, έστω για λίγο, να δει τον άνω κόσμο. Ο Χριστός δήλωσε εν ζωή ότι είναι το Φως του κόσμου. Όπου βρίσκεται ο Χριστός υπάρχει φως, ενώ ο Ίδιος είναι ο ισχυρότερος των φωστήρων. Αυτός είναι το φως του άνω κόσμου, αλλά και του κάτω.

Το λεπτό σημείο σ’ όλα αυτά είναι ότι ο ισχυρότερος των φωστήρων ο Ήλιος είναι ελεγχόμενος. Λόγω του Σχεδίου, για την εξέλιξη του οποίου απαιτείται έλεγχος του φωτός, ο Ήλιος δεν είναι δυνατό να φωτίσει τον κόσμο. Ο Μεσσίας ήρθε στον κόσμο, αλλά το φως Του δεν έπρεπε να καταστρέψει το σχεδιασμό. Από τη στιγμή που ο Μεσσίας είναι Ένας και το φως Του διατηρεί τους κόσμους στα όριά τους, δεν παίρνει τη μορφή του Ηλίου, αλλά αυτήν των λυχνιών. Υπάρχει φως αρκετό για τον κάθε άνθρωπο, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για ν’ αλλάξει τα δεδομένα του σχεδιασμού. Επτά λυχνίαι = Μεσσίας = 45, ενώ, Επτά λυχνίαι χρυσαί = Επτά λαμπάδες πυρός = Βασιλεύς των νεκρών = 78 = Νεκρός Μεσσίας.

Ο άνθρωπος του άνω κόσμου, που επιδιώκει τη Θέωση, παίρνει φως από το Χριστό που ήρθε στη Γη ως φτωχός και ταπεινός και θυσιάστηκε για τους ανθρώπους. Αυτός βλέπει τις επτά λυχνίες και του αρκεί το φως, χωρίς να ενδιαφέρεται για το υλικό των λυχνιών. Όλοι οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται το Μεσσία σαν Βασιλέα πανίσχυρο και προσπαθούν να πάρουν απ’ Αυτόν ισχύ. Βλέπουν το ίδιο φως, αλλά παγιδεύονται από τον πλούτο. Ο νεκρός Μεσσίας δε βοηθά τον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος υποτιμά τη δωρεά και γοητεύεται από τον πλούτο. Οι χριστιανοί κατασκευάζουν τεράστιες εκκλησίες για να τιμήσουν το Μεσσία και Τον διατηρούν νεκρό από τη στιγμή που δε γνωρίζουν το Λόγο Του. Ο μέσος χριστιανός δε γνωρίζει το Λόγο του Χριστού, ενώ τις λίγες φορές που τον επικαλείται, χρησιμοποιεί εντελώς λανθασμένα το λόγο των Αποστόλων. Το μόνο που γνωρίζουν είναι αυτά που επιτρέπει η εκκλησία και είναι τα θαύματα.

Όταν κάποιος περιγράφει τα θαύματα και δε γνωρίζει το Λόγο του Χριστού, γοητεύεται από το χρυσό των λυχνιών και όχι από το φως τους. Ο Ιωάννης βλέπει το Μεσσία κι Αυτός μοιάζει με τον Υιό του Ανθρώπου. Η όψη Του μοιάζει με τον Ήλιο όταν λάμπει με όλη του τη δύναμη. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να δει τον Ήλιο και μάλιστα σε πλήρη ισχύ; Η μόνη περίπτωση να δει κάποιος τον Ήλιο, είναι να το επιτρέψει ο ίδιος ο Ήλιος κι αυτό είναι δυνατό μόνον κατά τον τρόπο που περιγράφει η Αποκάλυψη στο στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 6.12). Τον Ήλιο είναι δυνατό να τον δει κάποιος μόνον όταν γίνεται Ήλιος μέλας σαν σάκκος τρίχινος. Φωστήρας Ήλιος = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Σάκκος τρίχινος = Κύριος Ιησούς.

Ο Ιωάννης παγιδεύεται και σ’ αυτό το σημείο από τον πλούτο του Μεσσία. Ενώ βλέπει τη λάμψη του Υιού του Ανθρώπου, που σταυρώθηκε για τους ανθρώπους, αυτό που προσέχει είναι τα κοσμήματα της ένδυσής Του, η ειδική γνώση Του. Ο Χριστός ήταν κάτοχος κάθε γνώσης και έδωσε στους ανθρώπους την τελειότερη. Δεν ήταν γυμνός, αλλά φορούσε ποδήρη. Ποδήρης = 48 = Φιλοσοφία = Ευχή του Θεού. Ο Ιωάννης κι ο κάθε δούλος υποτιμούν τη φιλοσοφία, όπως υποτιμούν το φως. Προσέχουν το χρυσό των λυχνιών και τη χρυσή ζώνη. Το σφάλμα των χριστιανών είναι που δε διαχωρίζουν τα ωφέλιμα από τ’ ανώφελα. Επιχρυσώνουν τα Ευαγγέλια και δε διαβάζουν το Λόγο. Δε βλέπουν τον Ήλιο, ώστε να γευθούν την ανατολή του, παρά επιμένουν στον πλούτο. Ανατολή Ηλίου = Φιλοσοφία = Ποδήρης = 48, ενώ, Ζώνη χρυσή = Οδός Κυρίου = Βασανισμός = Αίμα του Αρνίου = 53 = Ιμάτιον λευκόν = Ήλιος μέλας.

Ο Υιός του Ανθρώπου = 77 = Φωστήρας Ήλιος, δίνει το φως Του με τέτοιον τρόπο, ώστε ο αγνός άνθρωπος να παίρνει γνώση και ν’ απομακρύνεται από την εξουσία, ενώ ο πονηρός να τυφλώνεται. Ο πονηρός άνθρωπος αντιλαμβάνεται το φως του Ηλίου ως αίμα, επειδή δεν το καταλαβαίνει. Παίρνει γνώση που, ενώ φαινομενικά κατανοεί, στην πραγματικότητα δεν την αντιλαμβάνεται. Είναι αυτός, που θα συναντήσουμε στη συνέχεια της Αποκάλυψης, με τα λευκά ιμάτια εξαιτίας του αίματος του Αρνίου. Αυτό που έχει εδώ σημασία, είναι ότι η όψη του Ιησού λάμπει σαν τον Ήλιο, αλλά δε φωτίζει.

Για να γίνει αντιληπτό αυτό, θα πρέπει να δούμε την κεφαλή του Κυρίου και τους λόγους που κάνουν το φως της όψης Του επικίνδυνο. Θα εξετάσουμε πρώτα την περίπτωση του Μωυσή, που κι αυτός είδε τον Κύριο. Ο Μωυσής είχε επαφή με το Θεό στο όρος Σινά και είδε τον Κύριο. Είδε μία φωτεινή πηγή και πήρε την τέλεια γνώση. Όμως όπως οι Απόστολοι δεν αντιλήφθηκαν το Λόγο του Υιού, έτσι κι ο Μωυσής παγιδεύτηκε. Είδε το φως, αλλά δεν είδε την ημέρα. Είδε την κεφαλή του Υιού και φόρεσε τα λευκά ιμάτια. Βάτος = Κεφαλή = 19 = Αγάπη = Όραμα = Όναρ = Ξύλον. Αυτή η πηγή φωτός είναι η γνώση που δίνεται στην ποσότητα που πρέπει, ώστε να μεταφερθεί. Απ’ αυτήν τη γνώση γεννιέται το θηλυκό σύστημα που ασκεί εξουσίες. Το τραγικό για τον άνθρωπο είναι ότι η τέλεια γνώση δημιουργεί σύστημα που ασκεί άσχημες εξουσίες κι επομένως αμαρτωλούς.

Η βάτος μεταφέρεται στην κοινωνία χωρίς επεξεργασία και είναι η καιόμενη. Καιόμενη βάτος = 55 = Αμαρτωλός λαός = Λαός του Κυρίου = Γυνή του Αρνίου = Αγέλη χοίρων = Πάσα εξουσία = Πατριάρχης = Διάβολος ζων. Η κεφαλή έχει ελεγχόμενα από τον Κύριο χαρακτηριστικά, εξαιτίας των τριχών και των οφθαλμών. Ενώ το φως υπάρχει, το σκότος κυριαρχεί εξαιτίας της παρανόησης. Το φως μεταφέρεται στην κοινωνία μέσω του Λόγου του Υιού κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Δεν υπάρχει φωτισμός, γιατί ο Λόγος είναι κατανοητός, αλλά όχι αντιληπτός. Τρίχες λευκαί = Υιός του Θεού = Λόγος του Θεού = Αίμα του Ιησού = Διδακτοί Θεού = Αλάβαστρον μύρου = 56 = Ασκός καινός = Ωδή του Αρνίου. Οι τρίχες της κεφαλής έχουν ακριβώς αυτήν τη σημασία. Μεταφέρουν το φως στον άνθρωπο, χωρίς να φωτίζουν. Είναι το αλάβαστρον του μύρου, όταν ο Λόγος είναι μύρον κι είναι ο ασκός ο καινός, όταν ο Λόγος είναι ο καινός ο οίνος. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο παρομοιάζονται με χιόνι. Χιών = Τρίχα = Μύρον = Λύτρον = 23 = Άγιον.

Όταν ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται το μύρον, τότε αυτό γίνεται Λέπρα = 23, κι ο άνθρωπος Λεπρός = 37 = Μοιχός = Αμαρτωλός. Ο Ιησούς καθάριζε τους λεπρούς, γιατί αυτό ήταν το έργο Του. Μιλούσε σ’ Ιουδαίους, που είχαν τη γνώση των Εντολών κι επομένως τη γνώση του μύρου και ήταν εξαιτίας του λεπροί. Προσπαθούσε να λυτρώσει ανθρώπους που είχαν το μέσον να λυτρωθούν και δεν το έκαναν. Γι’ αυτό έλεγε ότι αρκεί σε κάποιον να τηρεί τις Εντολές. Δεν έδωσε νέες, αλλά στήριξε τις παλιές. Επειδή ο Λόγος είναι κλειδωμένος, οι άνθρωποι παρανοούν κι ενώ βλέπουν τον Ήλιο ακολουθούν τυφλούς κι εισέρχονται στο βόθυνο. Ο τυφλός είναι η λέπρα του σώματος της κοινωνίας. Λέπρα = 23 = Τυφλός, και, Λεπρός = Βόθυνος = 37 = Κόλασις. Οι τρίχες που είναι το σύνολο των μηχανισμών, που μεταφέρουν την ολέθρια αλλά τέλεια γνώση, αντιπροσωπεύουν την παιδεία του ανθρώπου. Παιδεία = 36 = Τρίχες = Μωυσής = Σταυρός.

Η τραγωδία για τους ανθρώπους βρίσκεται στο γεγονός ότι μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων βρίσκεται ο Μωυσής για τους Ιουδαίους κι ο Σταυρός για τους χριστιανούς. Ο Σταυρός εξιουδαΐζει τους χριστιανούς κι εντάσσει στην κοινωνία τους το Μωυσή. Το έργο του Μωυσή κι ο συνδυασμός της τέλειας κι ατελούς γνώσης δεν είναι κάτι αφηρημένο, αλλά κάτι το αντιληπτό, εφόσον είναι αντιληπτό το ιουδαϊκό σύστημα. Οι τρίχες, που μεταφέρουν τον αληθινό Λόγο, ξεκινούν από την Ιερουσαλήμ. Ιερουσαλήμ = Τρίχαι λευκαί = Έριον λευκόν = Επτά αστέρες = 52 = Θάλασσα μύρου.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται γιατί το φως δε φωτίζει τον κόσμο από τη στιγμή που έχει έρθει στη Γη. Οι τρίχες της κεφαλής μεταφέρουν τη γνώση κι αυτές ελέγχονται. Αυτός ο έλεγχος είναι αδύνατο να χαθεί, γιατί οι τρίχες της κεφαλής που μεταφέρουν τη γνώση, έχουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τα Ομηρικά Έπη, η παράδοση, τα επτά μυστήρια στηρίζονται σ’ αληθινή γνώση, που όμως δόθηκε με τη μορφή προφητείας. Ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να ερμηνεύσει προφητεία, χωρίς να πάρει βοήθεια. Οι τρίχες της κεφαλής έχουν το χαρακτηριστικό ότι έχουν τη μορφή βοστρύχου. Βόστρυχος = Προφητεία = Ξύλον ζωής = 47 = Απόστολοι. Οι Απόστολοι είναι οι βόστρυχοι του Υιού του Ανθρώπου κι αυτό σημαίνει ότι ο Υιός στη μορφή είναι όμοιος με σγουρόμαλλη. Είναι Σγουρός. Σγουρός = 43 = Παράκλητος, Σγουρομάλλης = 58 = Άσωτος υιός = Θεογέννητος. Σγουρά μαλλιά = Βόστρυχοι = 47 = Προφητεία, Άσωτος σγουρομάλλης = Πρωτότοκος των νεκρών = Άγγελος της εκκλησίας = 90 = Βασιλεύς της Βαβυλώνος.

Αυτό που μας ενδιαφέρει, είναι να δούμε πώς αμύνεται ο Υιός του Ανθρώπου απέναντι σε κάθε απειλή. Μπορεί κάποιος να προσεγγίσει τον Ήλιο, παρακάμπτοντας το μέσον που ελέγχεται κι είναι οι τρίχες; Αυτό είναι αδύνατο, γιατί ο Υιός αναπτύσσοντας το Σχέδιο δεν το επιτρέπει κι αμύνεται. Η άμυνά Του έχει σχέση με τη δυνατότητά Του να βλέπει μέσω της ίδιας γνώσης που κάνει τους δούλους Του τυφλούς. Υιός = 26 = Βλέπων. Αυτός που βλέπει έχει οφθαλμούς κι αυτοί δημιουργούνται για ν’ αποφεύγεται η καταστροφή του σχεδιασμού. Οφθαλμοί = Μακάριοι = 38 = Απόκρυφον = Επτά πνεύματα. Οι οφθαλμοί του Ιησού είναι οι μακάριοι, που θεωρητικά βλέπουν, εφόσον τους γεννά προφητεία, ενώ πρακτικά είναι τυφλοί. Αυτός που βλέπει, είναι Αυτός που τους δημιούργησε και τους χρησιμοποιεί. Αυτοί όλοι μοιάζουν με φλόγα πυρός, γιατί θεωρητικά γνωρίζουν τα πάντα, ενώ πρακτικά όχι. Αυτοί είναι όμοιοι με τους παρθένους που ακολουθούν το Αρνίον χωρίς να είναι οι ίδιοι παρθένοι. Φλοξ πυρός = 48 = Φρόνιμος = Παρθένος = Φιλοσοφία.

Αυτό γίνεται κατανοητό αν σκεφτεί ο αναγνώστης το συνδυασμό των γνώσεων που κατέχουν οι μακάριοι. Κατέχουν τη φιλοσοφία, αλλά δε γίνονται μέσω αυτής άμωμοι και άρα Θεοί. Μ’ αυτήν υπεραμύνονται των εξουσιών τους κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραμένουν αμαρτωλοί, διατηρώντας λόγω της προφητείας και την ιδιότητα του μακάριου. Μ’ αυτόν τον τρόπο προστατεύεται η κεφαλή του Ηλίου, όπου Ήλιος = 33 = Εμμανουήλ κι είναι αυτό που είναι ορατό από τους ανθρώπους, χωρίς όμως να γίνεται αντιληπτό. Κεφαλή του Ηλίου = 54 = Δωρεά του Θεού = Ομηρικά Έπη = Επτά μυστήρια = Παράδοσις = Φως του κόσμου. Η φιλοσοφία αντί να υπηρετεί τον άνθρωπο, δίνοντάς του δύναμη να ερμηνεύσει τη δωρεά, γίνεται όπλο εναντίον αυτών που προσπαθούν. Το σύνολο των όσων αναφέρουμε αφορούν τη γνώση και τον τρόπο διασποράς της. Υπάρχει η τέλεια γνώση κι οι μακάριοι τη μεταφέρουν μέσα στην κοινωνία.

Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα γεννιέται ένα άλλο πρόβλημα για τον Υιό: η συνεχής επαγρύπνηση των δούλων και η διατήρησή τους στο ύψιστο επίπεδο από πλευράς λειτουργικών χαρακτηριστικών. Αυτό σημαίνει ότι ο μακάριος, που έχει τα επιθυμητά για το Σχέδιο χαρακτηριστικά, θα πρέπει μέσα στο σύνολο του χρόνου να τα διατηρεί στο επιθυμητό επίπεδο. Ο Ιωάννης θα μπορούσε να θυσιαστεί για το φίλο του, αλλά να μην καταφέρει να μεταδώσει στους διαδόχους αυτό το χαρακτηριστικό. Αυτό το πρόβλημα λύθηκε μέσω της καταδίωξης. Ο Κύριος Ιησούς δημιούργησε τέτοιες συνθήκες, ώστε ο πρόλογος να ελκύει τον άνθρωπο και το υπόλοιπο κείμενο να είναι γραμμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι αδύνατο ν’ αγνοηθεί. Ο πονηρός άνθρωπος που ασκεί εξουσίες —και στη χειρότερή του μορφή ως ιερέας— δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί από την Αποκάλυψη. Αν τη διαβάσει έστω και μία φορά, αρχίζει να τον καταδιώκει ο Κύριος. Ο πρωτότοκος των νεκρών έχει χάλκινα πόδια γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Αυτός που έχει αυτού του είδους τα πόδια, είναι ακαταπόνητος διώκτης. Δεν παύει να καταδιώκει στο σύνολο του χώρου και του χρόνου. Ο Κύριος Ιησούς καταδίωκε με το ίδιος πάθος καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων τους αχρείους δούλους.

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία οι Εριννύες που έκαναν το ίδιο, είχαν αυτού του είδους τα πόδια. Οι αριθμοί δείχνουν ότι αυτό που γνώριζαν οι Έλληνες ήταν προφητεία, επειδή: Τιμωρός = Ερινύες = 42 = Ιησούς, ενώ, Εριννύες = 46 = Ευμενίδες = Χρίστος = Χαλκέντερος. Πώς όμως γίνεται η καταδίωξη εφόσον ο Κύριος είναι απών; Και σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η θεία ευφυΐα σ’ όλο της το μεγαλείο. Ο Κύριος ενεργεί ως Χαλκόπους = 38 = Επτά πνεύματα = Απόκρυφον = Μακάριος. Καταδιώκει τον Ιωάννη δημιουργώντας του υποχρεώσεις και στη συνέχεια ο Ιωάννης καταδιώκει τους υπόλοιπους. Μέσω αυτής της πρακτικής οι μακάριοι καταδιώκουν τους μακάριους μέσα στους αιώνες. Αυτός που παίρνει πρώτος τη γνώση της Αποκάλυψης, καταδιώκει τον επόμενο. Όλοι αυτοί συνθέτουν την άβυσσο κι ο Κύριος Ιησούς αναλαμβάνει το ρόλο του Βασιλέα της. Άβυσσος = 38 = Κλαίοντες = Ευνούχοι = Μακάριοι = Καταστροφή = Συντέλεια = Πόλεμος, ενώ, Βασιλεύς της αβύσσου = 87 = Θρόνος μέγας λευκός = Κύριος των Ιουδαίων = Ζων εις τους αιώνας.

Ο Ιησούς διατηρεί τα αιώνια χαρακτηριστικά Του μέσω της συνεχούς θυσίας των μακαρίων. Ο Άγγελος της αβύσσου = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Κύριος Ιησούς, δημιουργεί την άβυσσο και γίνεται Βασιλεύς της. Αυτό το σύνολο διατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων στον κάτω κόσμο και ως νεκροί ακολουθούν τον πρωτότοκο των νεκρών. Ο Χριστός πέρασε στον κόσμο των νεκρών και με τη ρομφαία του στόματός Του διατηρεί τους δούλους στην επιθυμητή κατάσταση. Ρομφαία δίστομος = 78 = Βασιλεύς των νεκρών = Επτά λυχνίαι χρυσαί = Φιλοσοφία του Θεού = Μάχαιρα μεγάλη του Θεού, όταν, Βασιλεία των νεκρών = 77 = Κύριος Ιησούς = Αρχή της κτίσεως. Ο Ιησούς σε δεύτερη φάση πετυχαίνει όχι μόνο να μη δίνουν τον Ήλιο στον κόσμο αυτοί που ήρθαν σ’ επαφή με το φως, αλλά και να διατηρούν επ’ άπειρον αυτά τα χαρακτηριστικά.

Η συνεχής καταδίωξη απέτρεψε τη λειψανδρία από την εκκλησία, πράγμα που θα ήταν καταστροφικό αν γινόταν σ’ ακατάλληλο χρόνο. Μέσω αυτών ο Κύριος ελέγχει απόλυτα την κατάσταση ως κληρονόμος κι είναι αληθινά τα όσα λέει για τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη. Επτά αστέρες = 52 = Κληρονόμος = Πνεύμα του Θεού, ενώ, Κλεις του Άδου = 48 = Φιλοσοφία = Φλοξ πυρός = Παντοδύναμος, και Κλεις του θανάτου = Επτά εκκλησίαι = Εξουσία μεγάλη = Ιουδαϊσμός = Παλαιά Διαθήκη = 58 = Εντολαί του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς εξασφαλίζει τον έλεγχο της γνώσης και των διαχειριστών της και διατηρεί την ελπίδα για την ανθρωπότητα, αφού εξασφαλίζει δυνατότητα επιστροφής. Η υπόσχεση για τον άνθρωπο είναι ότι ο θάνατος κι ο Άδης δεν είναι ανεξέλεγκτοι, αλλά κάτω από τον έλεγχο Αυτού που θυσιάστηκε για τους ανθρώπους. Ο Κύριος έχει τη φιλοσοφία για ν’ ανοίξει τις πύλες του Άδη, όπως έχει και τη γνώση να νικήσει τον ιουδαϊσμό. Αυτές οι δύο καταστάσεις είναι οι θεμέλιοι λίθοι του χριστιανισμού. Πύλαι Άδου = 34 = Βιβλίον = Έλληνες = Τείχος, και Ιουδαίοι = 46 = Αιώνια δόξα = Άγιον μύρον = Τείχος μέγα.

Αφού είδαμε τι ακριβώς έχει στην κατοχή Του ο Υιός του Ανθρώπου και πώς είναι στην όψη, αυτό που απομένει ν’ αντιληφθούμε είναι το μυστήριο. Γνώση του μυστηρίου μας δίνει ο Ίδιος. Οι επτά αστέρες που κρατά στα χέρια Του, είναι οι άγγελοι των επτά εκκλησιών και οι επτά λυχνίες είναι οι επτά εκκλησίες. Μυστήριο δεν είναι βέβαια οι συγκεκριμένες ταυτίσεις, αλλά η γενικότερη κατάσταση που δημιουργείται απ’ αυτές. Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει ο αναγνώστης να σκεφτεί τα δεδομένα και να τα συγκρίνει με τ’ αποτελέσματα. Μυστήριο είναι η πορεία της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι αιώνες τώρα γνωρίζουν για το Θεό κι έχουν στα χέρια τους το Λόγο του Υιού Του. Είναι μυστήριο το γεγονός ότι ο ευφυής άνθρωπος, ενώ έχει γνώση και μπορεί να βαδίσει προς τη Θέωση, βαδίζει προς τη θυσία. Γνωρίζει το φως κι επιδιώκει το σκοτάδι. Έχει το σύνολο των εφοδίων και δεν έπαψε ν’ αντιμετωπίζει τη ζωή γυμνός κι απροετοίμαστος. Με τη γνώση μπήκε στο Μεσαίωνα και με τη γνώση παραμένει εγκλωβισμένος στη σημερινή αθλιότητα.

Το μυστήριο έχει σχέση με τον τρόπο με τον οποίο δίνεται η τέλεια γνώση, ώστε να οδηγεί σε παράλογες καταστάσεις. Το μυστήριο είναι το αίτιο της εξέλιξης του Σχεδίου, εφόσον οι παράλογες καταστάσεις έχουν τη δυνατότητα να γεννούν καρπούς, που είναι απαραίτητοι για τον άνθρωπο-Θεό. Κατά την ανάλυση του Μυστικού Σχεδίου αναφέραμε ότι οι εμφανίσεις του Μεσσία παγίδευσαν τους ανθρώπους εξαιτίας των διπλών γνώσεων του κάθε τύπου ανθρώπων. Ο Αλέξανδρος δημιούργησε την εικόνα του Μεσσία για τον εαυτό του μέσω της φιλοσοφίας, αλλά η αθλιότητα που ακολούθησε ήταν αποτέλεσμα της εκ νέου δωρεάς των Επών, τη στιγμή που υπήρχαν οι καρποί τους. Το ίδιο συνέβη και με το Χριστό. Ο Χριστός έδωσε το φως μέσω του Λόγου Του, ώστε ν’ αποδείξει την ταυτότητά Του, αλλά αυτό που γεύτηκαν οι χριστιανοί ακολουθώντας τους δούλους, ήταν η παράδοση των Ιουδαίων, που είναι γέννημα της Παλαιάς Διαθήκης. Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Χριστός και κατέλαβε την κορυφή του συστήματος, ο ρόλος του Αλεξάνδρου παύει να υφίσταται, εφόσον ο Χριστός έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί και κατά τρόπο όμοιο μ’ αυτόν. Η τραγωδία για τους χριστιανούς είναι ότι έχουν στην κατοχή τους το σύνολο της γνώσης και δεν μπορούν να λυτρωθούν.

Είναι πιο εύκολο για τον άνθρωπο να έχει μερική γνώση και να δημιουργεί νέα, παρά να έχει την τέλεια και να μην την κατανοεί. Το άγνωστο δεν είναι δυνατό να καταδικάσει κάποιον. Αυτό που τον καταδικάζει, είναι αυτό που θεωρεί γνωστό, τη στιγμή που αυτό δε συμβαίνει και στηρίζεται πάνω του. Όταν δεν γνωρίζει για τη μοιχεία ακολουθεί το ένστικτό του και την αποφεύγει, εφόσον το άγνωστο δεν περιορίζει τις επιλογές. Η καταδίκη έρχεται, όταν θεωρεί τη γνώση της μοιχείας δεδομένη κι εγκλωβίζεται μέσα σε μόνιμες καταστάσεις εξαιτίας της έλλειψης επιλογών.

Το μυστήριο βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Υπάρχει η γνώση της αμαρτίας και των αιτίων της που προκαλούν το θυμό του Θεού, αλλά ο άνθρωπος στηρίζεται σ’ αυτά που θεωρεί γνωστά ενώ δεν είναι. Υπάρχει ο Μεσσίας και η γνώση Του, αλλά ο άνθρωπος στηρίζεται στη γνώση που σταύρωσε το Μεσσία. Ο Χριστός έδρασε ως Μεσσίας επειδή είχε τη γνώση να νικήσει τον ιουδαϊσμό και οι άνθρωποι νομίζουν ότι ακολουθούν το Μεσσία, όταν εντάσσονται σε ιουδαϊκού τύπου κοινωνία. Η Παλαιά Διαθήκη και η παράδοση οδήγησαν το Μεσσία στο Σταυρό και οι πιστοί χριστιανοί νομίζουν ότι τηρώντας τα παραπάνω ακολουθούν το Μεσσία. Ο Χριστός έδρασε εξαιτίας του Σχεδίου τέλεια κι όμοια με τον Πατέρα Του. Ο Πατέρας Του δημιούργησε μέσω των Επών και της Παλαιάς Διαθήκης τους συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων κι ο Υιός ακολούθησε την ίδια πρακτική δημιουργώντας το χριστιανισμό. Ο Μεσσίας υπάρχει και οι άνθρωποι παίρνουν τη γνώση που έπαιρναν, όταν Αυτός δεν υπήρχε. Μεσσίας = 45 = Άγιον Πνεύμα = Επτά λυχνίαι, ενώ, Επτά εκκλησίαι = Ιουδαϊσμός = 58 = Θυμός του Θεού = Εντολαί του Θεού = Παλαιά Διαθήκη = Ομήρου Ιλιάδα. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος του μυστηρίου κι αφορά τη γνώση που δίνεται σε σχέση με τη γνώση του Μεσσία.

Το δεύτερο σκέλος αφορά αποκλειστικά το Μεσσία και τον τρόπο με τον οποίο Αυτός λειτουργεί για να εξελιχθεί το Σχέδιο. Οι άνθρωποι παίρνουν το σύνολο της γνώσης εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου τη στιγμή που θα μπορούσαν να πάρουν μόνον την τέλεια. Όσοι επιλέγουν —για χάρη της εξουσίας— να στηριχθούν στην ατελή γνώση, βλέπουν το Μεσσία ως μέγα τιμωρό. Ο Υιός ήρθε στον κόσμο για να λυτρώσει τους ανθρώπους, αλλά από τη στιγμή που θυσιάστηκε και ταυτίστηκε με το Θεό Πατέρα, λειτουργεί όμοια μ’ Αυτόν. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, είναι βασικό για τον άνθρωπο να μένει προσκολλημένος στον Υιό, που έχει ανθρώπινη μορφή και δίνει γνώση. Όταν ο άνθρωπος υποτιμά τον Υιό και την ανθρώπινη φύση Του, παύει ν’ αντλεί γνώση κι ακολουθεί τους δούλους, επειδή φοβάται την τιμωρία. Ο φόβος για τιμωρία είναι γέννημα της γνώσης των Ιουδαίων και αφορά το Θεό Πατέρα. Επτά αστέρες = 52 = Θεός Πατήρ = Υιός άρρεν = Ισόθεος = Κληρονόμος, ενώ, Άγγελοι των επτά εκκλησιών = 98 = Ποτήριον της οργής = Ισόθεος Χριστός = Κληρονόμος Χριστός = Ιησούς ο Ναζωραίος.

Όλα αυτά συμβαίνουν από τη στιγμή που οι Ιουδαίοι, λόγω της παράδοσής τους, εξοντώνουν το Χριστό, ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιοι λειτουργούν σαν κληρονόμοι και χτίζουν το χριστιανικό κόσμο. Επτά αστέρες = 52 = Ιερουσαλήμ, ενώ, Άγγελοι των επτά εκκλησιών = Κληρονόμοι Ιουδαίοι = 98. Τα όσα άσχημα συμβαίνουν στον κόσμο, οφείλονται στο γεγονός ότι οι δούλοι διαχειρίζονται τα πάντα και τις περισσότερες φορές δρουν εναντίον του Κυρίου. Ο Χριστός αυτά τα περιέγραψε επαρκώς μέσω των παραβολών. Οι δούλοι σκότωσαν τον Υιό και Κληρονόμο κι είναι αδύνατο να μη γευτούν την τιμωρία. Ο Κύριος είναι ταυτισμένος με την τιμωρία από τη στιγμή που οι δολοφόνοι του Υιού Του φέρονται σαν κύριοι μέσα σε ξένο οίκο. Ο Χριστός υπηρετώντας το Μυστικό Σχέδιο θυσιάστηκε και δημιούργησε μία κατάσταση, που είναι τραγική για τους δούλους και για όσους τους ακολουθούν. Εμφανίστηκε ως κληρονόμος και θυσιάστηκε. Μετά τη Θυσία Του τα δεδομένα αλλάζουν και γίνονται πολύ πιο σύνθετα. Οι Ιουδαίοι θανατώνουν τον Κληρονόμο κι ο Θεός Πατέρας, όπως περιγράφει ο Χριστός στην παραβολή, τους τιμωρεί κατά τον ίδιο τρόπο. Η τιμωρία σημαίνει ότι οι Ιουδαίοι χάνουν κάθε ελπίδα να νικήσουν την βαρβαρότητά τους αρνούμενοι τον λόγο του Χριστού. Τιμωρία = 37 = βάρβαροι = Κόλασις. Ο Χριστός ως Μεσσίας έδινε γνώση στους Ιουδαίους να βγουν από τον κάτω κόσμο. Ο Θεός Πατέρας τους τιμωρεί μετά τη Σταύρωση… δεν τους στέλνει στον κάτω κόσμο, αλλά τους απαγορεύει την έξοδό τους απ’ αυτόν.

Αυτά αφορούν τους Ιουδαίους που σταύρωσαν τον Κύριο. Μετά τη Θυσία τα πάντα παραδίδονται επίσης σ’ Ιουδαίους. Από τη στιγμή που οι Ιουδαίοι μαθητές δεν εγκαταλείπουν την ιουδαϊκή παράδοση, εγκλωβίζονται κι οι ίδιοι στον κάτω κόσμο. Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ιουδαϊκών συνόλων είναι ότι ο ιουδαϊκός λαός σταύρωσε το Μεσσία του, που ήταν Υιός του Θεού, και καταδικάστηκε από τον Πατέρα. Γι’ αυτούς ο Χριστός γεννήθηκε, σταυρώθηκε και πέθανε. Γι’ αυτούς ο Χριστός είναι νεκρός, εφόσον δεν επηρεάζει ούτε την παράδοση ούτε τη φιλοσοφία τους. Αυτοί που μας ενδιαφέρουν πλέον, είναι οι Ιουδαίοι μαθητές Του. Παραμένουν Ιουδαίοι και μοιράζονται την ίδια τύχη με τους υπόλοιπους. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Χριστός ζει γι’ αυτούς μετά τη Σταύρωσή Του. Όμως πώς ζει, εφόσον φέρονται όμοια με τους υπόλοιπους Ιουδαίους;

Ο Χριστός από τον κάτω κόσμο των Ιουδαίων ξεχώρισε μερικούς κι όσο ήταν ζωντανός τους διατήρησε στον άνω κόσμο. Σταυρώνεται κι επιστρέφει στον κόσμο των νεκρών παραδίδοντας τα δικαιώματά Του σ’ ανθρώπους θεωρητικά ζώντες. Οι Απόστολοι από τη στιγμή που δεν αντιλήφθηκαν το Λόγο Του και διατήρησαν την ιουδαϊκή φιλοσοφία, ακολούθησαν την ίδια πορεία με το Χριστό. Επειδή ο Χριστός τους έβαλε για ελάχιστο χρόνο στον άνω κόσμο, ο Ίδιος τους βύθισε ξανά στον κάτω, εφόσον εν ζωή δεν τους έδωσε γνώση, ώστε να μην επιστρέψουν στον ιουδαϊσμό. Έγινε μ’ αυτόν τον τρόπο πρωτότοκος των νεκρών, γεννώντας με βάση τον ιουδαϊκό λόγο των μαθητών τη βασιλεία των νεκρών, που είναι ο χριστιανικός κόσμος.

Ο Χριστός για τους χριστιανούς είναι θεωρητικά ζωντανός, αλλά πρακτικά όχι από τη στιγμή που αυτοί ακολουθούν την ιουδαϊκή παράδοση. Η διαφορά πλέον μεταξύ Ιουδαίων και χριστιανών είναι ότι οι νεκροί Ιουδαίοι είδαν ένα ζωντανό Χριστό που θυσιάστηκε. Οι χριστιανοί ανάλογα με την παιδεία τους βλέπουν ένα Χριστό, είτε νεκρό είτε ζωντανό, ο οποίος δρα ως πρωτότοκος των νεκρών, που από τη στιγμή που θελήσει κάποιος να τον ακολουθήσει, πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τους Αποστόλους. Καθώς ο Χριστός επιτρέπει στους Ιουδαίους μαθητές Του να κηρύσσουν το Λόγο Του, συνοδεύοντάς τον με την ιουδαϊκή παράδοση, επιτρέπει τον εξιουδαϊσμό του κόσμου.

Όταν ο Χριστός έδωσε εντολές —νεκρός πλέον— για παγκόσμιο προσηλυτισμό λέει το εξής: (Ματθ. 28.18-28.20) “εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, … και ιδού εγώ μεθ’ ημών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. αμήν.” (Μού εδόθη πλήρης εξουσία εις τόν ουρανόν καί τήν γήν. Πηγαίνετε λοιπόν καί κάνετε όλα τά έθνη μαθητάς μου… Καί ιδού εγώ μαζί σας όλας τάς ημέρας μέχρι τής συντελείας τού κόσμου.). Η εξουσία προκύπτει από τον ιουδαϊσμό κι επομένως από την Παλαιά Διαθήκη, που τον δημιουργεί. Εξουσία μεγάλη = 58 = Παλαιά Διαθήκη = Ιουδαϊσμός. Όταν ο Χριστός λέει ότι θα είναι μαζί με τους μαθητές ως τη συντέλεια του αιώνα, εννοεί έως ότου αυτοί εκτελέσουν την αποστολή τους… άρα μέχρι την οριακή εξάπλωση του χριστιανισμού. Αυτό είναι αντιφατικό αν σκεφτεί κάποιος το Λόγο του ζωντανού Χριστού. Ο Χριστός λέει ότι οι Ιουδαίοι δεν μπορούν να Τον ακολουθήσουν εκεί όπου πάει, εννοώντας τον Πατέρα και άρα Άνωθεν. Εφόσον οι μαθητές Του δεν εγκαταλείπουν τα ιουδαϊκά χαρακτηριστικά τους, ποιος θα είναι μαζί τους; Ο Χριστός υποσχέθηκε στους μαθητές Του να στείλει τον Παράκλητο, το πνεύμα της αλήθειας.

Όταν ο Χριστός πηγαίνει “Άνωθεν” και δε βρίσκεται κοντά σε Ιουδαίους σημαίνει ότι στέλνει τον Παράκλητο, Αυτόν που είναι μαζί τους μέχρι τη συντέλεια του αιώνα κι επομένως μέχρι την ολοκλήρωση του έργου των Αποστόλων, που είναι η δημιουργία του χριστιανικού κόσμου. Ο Κύριος Ιησούς = 77 = Υιός του Ανθρώπου, εντός του νέου κόσμου που δημιουργεί, είναι ο Πρωτότοκος των νεκρών = 90 = Άγγελος της εκκλησίας = Εκκλησίαι της Ασίας και βοηθά τους Αποστόλους μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. Συντέλεια του αιώνος = Νεκροί άνθρωποι = 82. Ο πρωτότοκος βοηθά τους Αποστόλους μέχρι να δημιουργήσουν έναν καινούριο κάτω κόσμο νεκρών. Αυτός δεν είναι ο Χριστός, αλλά ο Παράκλητος. Παράκλητος = 43 = Κάτω κόσμος = Επτά άγγελοι = Αντίθεος, ενώ, Πνεύμα της αλήθειας = 81 = Αιώνιος Κόλασις = Ιουδαϊκός κόσμος = Χριστιανισμός = Κύριος της Ασίας.

Απ’ όλα αυτά αρχίζει πλέον ο αναγνώστης ν’ αντιλαμβάνεται πώς προκύπτουν οι επτά άγγελοι των εκκλησιών και γιατί αυτές βρίσκονται στην Ασία. Ο Κύριος της Ασίας είναι ο Ίδιος οι επτά άγγελοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι, γιατί οι άγγελοι από λειτουργική άποψη είναι επτά και γιατί έχουν συγκεκριμένες έδρες. Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού απαιτούσε για την εξέλιξη του τη δημιουργία του κάτω κόσμου. Ο κάτω κόσμος είναι ο κόσμος των εντολών και της ιουδαϊκής φιλοσοφίας. Αυτή η μορφή του είναι η πιο επικίνδυνη κι έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης είναι ότι ο άνθρωπος είναι ενταγμένος σ’ αυτόν τον κόσμο από τη στιγμή που ακολουθεί την ιουδαϊκή παράδοση και υπακούει στους δούλους. Η εισαγωγή του ανθρώπου μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι θέμα τελικής επιλογής. Όλοι οι άνθρωποι επιλέγουν αιώνες τώρα το δρόμο που θ’ ακολουθήσουν και το λεπτό σημείο βρίσκεται στο γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι κι ούτε ανήκουν στο ίδιο επίπεδο από πλευράς γνώσης. Ο κάτω κόσμος θα μπορούσε να παρομοιαστεί μ’ ένα λάκκο, τα χαρακτηριστικά του οποίου παραμένουν αμετάβλητα σ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων. Αυτό οφείλεται στην ιουδαϊκή παράδοση, που είναι πρακτικά αμετάβλητη. Ο κάθε άνθρωπος παίρνει όταν γεννιέται —λόγω του πατριαρχικού συστήματος— την παράδοση του λαού του, που δεδομένα ευνοεί την εξουσία. Όλες αυτές οι παραδόσεις καθώς και η προσωπική φιλοσοφία του καθενός, ορίζουν το σημείο αφετηρίας του ανθρώπου στο δρόμο προς τη Θέωση.

Στο χριστιανικό κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι δεν έχουν χαρακτηριστικά ομοιογένειας στον τομέα της παράδοσης, υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία επιλογών για τους ανθρώπους. Οι Ιουδαίοι όπως κι οι θρησκόληπτοι χριστιανοί, που ακολουθούν αποκλειστικά την ιουδαϊκή παράδοση, δεν έχουν επιλογές και βρίσκονται από τη στιγμή που θα γεννηθούν μέσα στο λάκκο. Το πρόβλημα για το Μυστικό Σχέδιο και για την εξέλιξή του βρίσκεται στο γεγονός ότι όλοι οι χριστιανοί δεν είναι όμοιοι με τους Ιουδαίους. Το πρόβλημα υπάρχει από τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι έξω από τον απόλυτο κάτω κόσμο κι είναι δυνατό μέσω της γνώσης που υπάρχει να τον απειλήσουν.

Ένας άνθρωπος που για τον οποιονδήποτε λόγο δε βίωσε μέσα στην οικογένειά του την ιουδαϊκή εξουσία και έχει παράλληλα ελληνική παιδεία, δεν ανήκει στον κάτω κόσμο και τον απειλεί. Αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος και για να εξουδετερωθεί απαιτούνται συγκεκριμένες ενέργειες. Το συνηθισμένο είναι να παίρνει υπεραξία και λόγω αυτής ν’ αναγκάζεται να σέβεται την ιουδαϊκή παράδοση, μπαίνοντας οικειοθελώς στο λάκκο. Ένας μορφωμένος άνθρωπος που ασκεί ένα επάγγελμα, που του προσφέρει υπεραξία, βλέπει τι συμβαίνει αλλά δε μιλά. Γνωρίζει ότι ο καλός γιατρός για παράδειγμα είναι αυτός που έχει μεγάλη γνώση στον τομέα του και όχι ο παντρεμένος γιατρός που δε ντύνεται προκλητικά κι εκκλησιάζεται τακτικά. Όμως επιλέγει να μην κρίνει και να φέρεται, όπως του υποδεικνύουν, γιατί θα χάσει την υπεραξία. Οι δούλοι έχουν τη δυνατότητα να διαβάλλουν τον οποιονδήποτε απειλεί τη φιλοσοφία τους κι οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν με τα πραγματικά κριτήρια.

Ο κάτω κόσμος του χριστιανισμού διαφέρει απ’ αυτόν των αυθεντικών Ιουδαίων στο ότι εκτός από την καθήλωση του ανθρώπου έχει και τη δυνατότητα έλξης. Δε διατηρεί στα πλαίσιά του μόνον τους ανθρώπους που γεννιούνται με τα επιθυμητά χαρακτηριστικά, αλλά ελκύει και τους υπόλοιπους από τους άλλους χώρους. Το ιουδαϊκό σύστημα δεν έχει αυτήν τη δυνατότητα. Είναι ένα σύστημα που βασίζεται σ’ εθνικό σχεδιασμό και τείνει να χάσει μέλη και όχι να κερδίσει. Ήταν αδύνατο στην προ Χριστού εποχή να εξιουδαϊστεί ένας αυθεντικός Έλληνας, ενώ ήταν δυνατόν το αντίθετο. Ο Χριστός με την εμφάνισή Του άλλαξε αυτά τα δεδομένα κι έδωσε στο σύστημα τη δυνατότητα να επεκταθεί. Οι δούλοι βρέθηκαν —εξαιτίας του έργου των Ελλήνων— με εξαιρετικές γνώσεις στα χέρια τους κι οι εξουσίες έκαναν δυνατή την εξέλιξη. Πάντα οι δούλοι τείνουν να δίνουν εκείνη τη γνώση στον άνθρωπο, που τον αναγκάζει να ζει και να γεννά τα παιδιά του μέσα στο λάκκο.

Τα χριστιανικά κράτη διατηρούν την ιουδαϊκή παράδοση γι’ αυτόν το λόγο και την καλλιεργούν μέσα στα συστήματα της παιδείας τους. Όλοι οι υπόλοιποι ελκύονται, επειδή το σύστημα έχει τη δυνατότητα να τους προσφέρει ένα δίλημμα με τη μορφή μονόδρομου. Ή υπεραξία και δόξα ή θάνατος. Το σύστημα, είτε εντάσσει τον άνθρωπο στις τάξεις του είτε τον κατηγορεί, εκμεταλλεύεται τη γενική αμάθεια και τον εξοντώνει. Με την ίδια γνώση ο άνθρωπος μπορεί να παρουσιαστεί, είτε σαν μέγας επιστήμονας είτε σαν αντίχριστος. Τα πάντα εξαρτώνται από το αν προσκυνήσει τους δούλους ή όχι. Η μακροβιότητα του χριστιανικού κόσμου οφείλεται στο γεγονός ότι δεν απειλείται από τη γνώση. Ο αυθεντικός ιουδαϊκός κόσμος, όταν παίρνει γνώση τείνει ν’ ανατρέψει το σύστημα των δούλων… αντίθετα ο χριστιανικός κάτω κόσμος λειτουργεί μέσω μίας δυναμικής που είναι τρομερή. Μέσα στο λάκκο βρίσκονται τα πάντα: πλούτος, δόξα, εξουσία κι Ιουδαίοι. Αντίθετα, έξω απ’ αυτόν υπάρχουν οι κυρίαρχοι Έλληνες, που όμως, αν δεν ευθυγραμμιστούν με τους δούλους, δεν απολαμβάνουν τίποτε.

Όταν το σύστημα αρχίζει και χάνει τη στεγανότητά του, προκαλούνται φαινόμενα που παγιδεύουν. Οι Έλληνες τείνουν προς το λάκκο, επειδή ελκύονται από τον πλούτο κι οι Ιουδαίοι αγωνίζονται να εξέλθουν. Εξαιτίας αυτών των τάσεων ο ένας παγιδεύει τον άλλο. Οι Έλληνες ζηλεύουν τους Ιουδαίους, που έχουν στα χέρια τους τα πάντα, ενώ οι Ιουδαίοι δεν εγκαταλείπουν τον κόσμο τους, επειδή βλέπουν τους Έλληνες να τείνουν να εξομοιωθούν μ’ αυτούς. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ενός τέλειου σχεδιασμού, που εκμεταλλεύεται το σύνολο της γνώσης, με παράλληλη δυνατότητα ελέγχου και πρόβλεψης του συνόλου των επιλογών που είναι δυνατόν ο ευφυής άνθρωπος ν’ ακολουθήσει.

Αυτός ο κάτω κόσμος έχει τη δυνατότητα, όχι μόνο να μην απειλείται από τις εσωτερικές τάσεις, αλλά να δημιουργεί ο ίδιος τέτοιες τάσεις —και μάλιστα τις ισχυρότερες— και να τις ελέγχει απόλυτα. Είναι ο κόσμος που απαίτησε για τη δόμησή του τη Σοφία του Θεού κι είναι δυνατό να ελεγχθεί μόνον από τον Παράκλητο. Ο Παράκλητος είναι ο πλέον ευφυής φορέας εξουσίας κι είναι ανίκητος. Δεν υπάρχει ευφυΐα που να νικά τον Παράκλητο, επομένως είναι αδύνατο ν’ απειληθεί το Σχέδιο. Ο Παράκλητος έχει τη Σοφία του Θεού και τη χρησιμοποιεί αποκλειστικά για την εξέλιξη του Σχεδίου. Παράκλητος = Αντίθεος = Αντισοφία = 43 = Επτά άγγελοι, όταν, Θεός = Σοφία = 28. Ο κάτω κόσμος των Ιουδαίων έχει τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά δεν ελέγχεται από την ίδια εξουσία. Η διατήρησή του μέσα στους αιώνες οφείλεται στον Παράκλητο, που μέσω του χριστιανισμού δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες.

Το ιουδαϊκό σύστημα θα είχε εξαφανιστεί, αν δεν υπήρχε ο χριστιανισμός. Οι χριστιανοί διατηρούν τους Ιουδαίους, επειδή τους ευνοεί η ύπαρξή τους για την άσκηση της εξουσίας. Συνεπώς, εφόσον ο Παράκλητος ελέγχει τους χριστιανούς, ελέγχει έμμεσα και τους Ιουδαίους. Αυτός πήρε το σύνολο της εξουσίας σ’ ουρανό και Γη κι Αυτός είναι ο Άρχων του κάτω κόσμου, που ακολουθεί τους Αποστόλους ως τη συντέλεια του αιώνα. Άρχων του κάτω κόσμου = 68 = Κύριος του Σαββάτου = Αετός πετώμενος = Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη = Οίκος του Κυρίου. Ο Ίδιος είναι και Άρχων του άνω κόσμου, εφόσον είναι ο οικοδεσπότης στον οίκο του Κυρίου. Άρχων του άνω κόσμου = Οικοδεσπότης = 70 = Άγιος δέσποτας.

Ο Χριστός έχοντας γνώση του Σχεδίου, ενημερώνει τους ανθρώπους για τους εχθρούς τους. Δε μιλά γι’ αντίχριστο, αλλά για ψευδόχριστους και ψευδοπροφήτες. Ψευδόχριστος = 68 = Αετός πετώμενος = Ψευδόχριστοι = Ψευδοπροφήτες = Δώδεκα Απόστολοι. Ψευδοπροφήτης = 70. Ο ενικός και ο πληθυντικός αριθμός εδώ αποκαλύπτουν Αυτόν, που δημιουργεί τις συνθήκες και τις ελέγχει. Οι ψευδόχριστοι είναι πολλοί κι όμοιοι με τον δημιουργό τους, από τη στιγμή που ο Λόγος τον οποίο έχουν είναι κοινός. Αντίθετα οι ψευδοπροφήτες είναι ένα σύνολο, που διαφέρει από αυτόν που τους δημιούργησε. Ο Χριστός γνώριζε τι έκανε ενώ οι Απόστολοι όχι. Ο Χριστός ήταν Προφήτης = 48 = Παρθένος = Φρόνιμος, κι εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου θυσιάστηκε χάνοντας τα χαρακτηριστικά Του. Ο Παράκλητος, ο οποίος είναι η υπέρ ευφυΐα που ελέγχει τον κόσμο, έχει τη μορφή των επτά αγγέλων, γιατί ο κόσμος που Αυτός δόμησε, ελέγχεται μόνο με τον έλεγχο των τάσεων, που είναι δυνατό να τον απειλήσουν.

Είπαμε παραπάνω ότι μέσα στο χριστιανικό κόσμο η εξουσία έχει τη δυνατότητα, όχι μόνο να ελέγχει τις τάσεις, αλλά και να τις δημιουργεί. Από τις άπειρες όμως τάσεις, που είναι δυνατό να δημιουργηθούν, μόνον ορισμένες είναι δυνατό ν’ απειλήσουν το χριστιανισμό. Για να γίνει αυτό κατανοητό, θ’ αναφέρουμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι υπάρχουν δύο νέοι που ο λόγος τους δεν ταυτίζεται με τις απόψεις του συστήματος. Ο ένας μιλά με βάση το ένστικτό του και κατηγορεί το άδικο σύστημα, ενώ ο άλλος χρησιμοποιεί ατόφιο το Λόγο του Χριστού κατηγορώντας τους χριστιανούς —εφόσον η ταύτισή τους με τους Ιουδαίους είναι η πιο απλή υπόθεση—. Πιο επικίνδυνος νέος για το σύστημα είναι ο δεύτερος γιατί, μεταφέροντας ατόφιο το Λόγο του Χριστού, προστατεύεται από τους δούλους. Οι δούλοι δεν μπορούν να του επιτεθούν, γιατί είναι αδύνατο ν’ αμφισβητήσουν τα λεγόμενά του. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να περιμένουν το σφάλμα του. Το σφάλμα έρχεται πάντα, γιατί μετά το λόγο ακολουθεί η πρόταση για τις κοινωνικές αλλαγές. Από εκείνο το σημείο οι δούλοι έχουν τη γνώση να διακρίνουν το σφάλμα και να εξοντώσουν αυτόν που τους απειλεί. Ένας νέος που μιλά όμοια με το Χριστό, είναι αδύνατο να μη θυσιαστεί, εφόσον το ιουδαϊκό σύστημα δεν ανέχεται αυτόν το Λόγο. Η θυσία αυτή δίνει δόξα, αλλά απομακρύνει τον άνθρωπο από την Αιώνιο Ζωή. Ο Χριστός δεν επιθυμεί αυτήν τη θυσία και γι’ αυτό λέει σ’ όλους τους ανθρώπους να πράττουν ό,τι τους υποδεικνύουν, αλλά να μη γίνονται όμοιοι με τους υποκριτές. Ο Χριστός δε θέλει να προκαλεί ο άνθρωπος το σύστημα, γιατί η θυσία είναι αναπόφευκτη.

Το σύστημα υπηρετεί το Σχέδιο κι είναι αδύνατο να νικηθεί, στο διάστημα που είναι απαραίτητο. Ο νέος δεν κερδίζει απολύτως τίποτε ακολουθώντας την πορεία του Χριστού, σ’ έναν κόσμο τρομερά άδικο κι άθλιο. Απ’ όλα αυτά που αναφέραμε, είναι δυνατό να συμπεράνουμε ότι όταν υπάρχει ένας νέος και μιλά όμοια με τον Ιησού Χριστό, ακολουθεί την πορεία Του. Τέτοιοι νέοι υπήρξαν πολλοί κι όλοι μαζί αποτέλεσαν ένα σύνολο του οποίου γνωρίζουμε την πορεία, αλλά, εξαιτίας αυτής της γνώσης, είναι δυνατό να προβλέψουμε και την πορεία αυτών, που θα επιχειρούσαν και στο μέλλον να πράξουν το ίδιο. Εμείς οι σύγχρονοι τα βλέπουμε όλα αυτά με την ασφάλεια που μας παρέχει η γνώση της ιστορίας.

Ο Παράκλητος όλα αυτά τα γνώριζε πριν συμβούν κι αυτό είναι το μυστήριο των αγγέλων και των επτά εκκλησιών. Ο Παράκλητος γνώριζε ότι θα υπάρξουν τέτοια φαινόμενα και τα έλεγχε απόλυτα. Ο κάτω κόσμος είναι δυνατό ν’ απειληθεί μόνον, όταν αποθεώνεται ένας χαρακτήρας, απ’ αυτούς που ενσάρκωσε ο Ίδιος. Ο νέος που μιλά όμοια με το Χριστό απειλεί το σύστημα, αλλά δεν είναι δυνατό να το νικήσει, εφόσον η θυσία είναι αναγκαία και η αποθέωση απαγορευτική. Ποιος όμως δεν επιτρέπει τη Θέωση; Φυσικά Αυτός που μίλησε πρώτος ως Χριστός κι επέλεξε τη Θυσία, ακολουθώντας τη μοίρα Του. Ο Υιός του Ανθρώπου δεν επιτρέπει τη Θέωση μέσω του χαρακτήρα που ο Ίδιος ενσάρκωσε. Ο άνθρωπος μπορεί να θεωθεί όποια ώρα θέλει, αρκεί ν’ ακολουθήσει το Λόγο του Χριστού. Είναι αδύνατον όμως να θεωθεί ως Ιησούς Χριστός και άρα ως Μεσσίας. Όποιος ταυτίζεται με τον Ιησού Χριστό, ακολουθεί τη μοίρα Του και θυσιάζεται. Η απαγόρευση είναι καθ’ όλα λογική από μέρους του Υιού του Ανθρώπου, εφόσον είναι Κύριος. Αυτός έδωσε το Λόγο Του και θυσιάστηκε. Είναι δυνατόν να έχει κάποιος απαίτηση πάνω σε ξένη ιδιοκτησία;

Από τη δωρεά μπορεί, όποιος θέλει, να πάρει ό,τι θέλει. Δεν είναι δυνατόν όμως ν’ απαιτεί να τη θέσει κάτω από την κυριότητά του. Αυτός που μιλά όπως ο Ιησούς Χριστός, είναι αδύνατο ν’ αποφύγει τη θυσία, έστω κι αν ο Χριστός τον υπεραγαπά. Θα κατηγορήσει τους χριστιανούς για υποκρισία, αλλά θα νικηθεί από τις εξουσίες. Δεν είναι δυνατό να κατηγορεί κάποιος τους ιερείς, εξαιτίας του Λόγου του Χριστού, και να μη μπορεί να εξηγήσει τα δικαιώματα που πήραν, γιατί αυτό απαιτεί γνώσεις που έχει μόνον ο Υιός του Ανθρώπου, που είναι αυτός ο οποίος τα έδωσε. Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν σύνολα ανθρώπων, που έχουν χαρακτηριστικά προβλέψιμα. Ενώ η γνώση τους είναι ικανοποιητική, παρ’ όλ’ αυτά υπάρχει ο Υιός του Ανθρώπου που ευνοεί την εξέλιξη του Σχεδίου. Οι νέοι που ταυτίζονται με τον Ιησού Χριστό, ακολουθούν την τύχη του τριαντατριάχρονου Υιού του Θεού, χωρίς να μπορούν να προσφέρουν τίποτε στους συνανθρώπους τους και πολύ περισσότερο στους εαυτούς τους. Άγγελος της Σμύρνης = 88 = Ιησούς Χριστός, όταν, Σμύρνη = 33 = Πτωχός = Τραγωδία = Νεκρός. Ο αναγνώστης είναι πλέον δυνατό ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς είναι ο άγγελος της εκκλησίας και τι σημασία έχει η έδρα του. Αυτός που απειλεί αυτόν τον άγγελο είναι ο Κύριος Ιησούς, που θυσιάστηκε για την εξέλιξη του Σχεδίου. Κύριος Ιησούς = Υιός του Ανθρώπου = 77.

Αυτό που πρέπει να δούμε, πριν εξετάσουμε τον κάθε άγγελο ξεχωριστά, είναι ότι ο Ιησούς απευθύνεται σ’ αγγέλους εκκλησιών που έχουν συγκεκριμένη έδρα. Απειλεί τους αγγέλους και όχι τις εκκλησίες κι αυτό πρέπει να διερευνηθεί. Η κύρια διαφορά μεταξύ αγγέλου κι εκκλησίας βρίσκεται στο φύλο τους. Ο άγγελος είναι αρσενικός, ενώ η εκκλησία θηλυκή. Ο άγγελος δρα ως πνεύμα, ενώ η εκκλησία διατηρεί την κατάσταση ως δομή. Η εκκλησία δεν απειλείται, γιατί διατηρεί πάντα την κατάσταση όπως αυτή δημιουργήθηκε. Ο άγγελος αντίθετα τείνει ν’ ανατρέψει την κατάσταση, εφόσον η αποθέωσή του μπορεί να καταστρέψει το Σχέδιο. Ο άγγελος και η εκκλησία λειτουργούν συμπληρωματικά σ’ ό,τι αφορά την εξέλιξη του Σχεδίου, αλλά ταυτόχρονα βρίσκονται σ’ αντιπαλότητα. Αυτή η αντιπαλότητα έχει σχέση με την εξουσία και τα δικαιώματα. Ο άγγελος παράγει έργο, αλλά η εκκλησία έχει την εξουσία και τα δικαιώματα. Ο πλούτος της εκκλησίας οφείλεται στον κόπο του αγγέλου, αλλά, λόγω δικαιωμάτων, η εκκλησία έχει την εξουσία. Ο Υιός του Θεού δημιούργησε ένα θηλυκό υπερσύστημα, που ήταν απαραίτητο να υπάρξει για τη Θέωση του ανθρώπου. Σ’ αυτό έδωσε το σύνολο των δικαιωμάτων και των εξουσιών, επομένως την ιδιότητα του Κυρίου. Εκκλησία = 35 = Κύριος, και Εκκλησίαι = 44 = Καθήμενος = Παντοκράτωρ.

Ο κάθε ζωντανός άνθρωπος, όταν ταυτίζεται μ’ ένα χαρακτήρα του Υιού και δρα, είναι Άγγελος = Δούλος = Φίλος = 29. Η δράση του απειλεί τον Κύριο θεωρητικά μόνο, γιατί η κατάσταση είναι απόλυτα ελεγχόμενη. Αυτός που θα δράσει ως άγγελος στης Σμύρνης, θα εγκλωβιστεί στη Σμύρνη και η αντίστοιχη εκκλησία θα οικειοποιηθεί τον κόπο του. Ο Κύριος Ιησούς στο τέλος κάθε επιστολής αναφέρει: “Ο έχων ούς ακουσάτω τί τό Πνεύμα λέγει ταίς εκκλησίαις.”. Απευθύνεται στους αγγέλους, αλλά αυτά που λέει τα λέει υπό μορφή πνεύματος στις εκκλησίες, γιατί οι άγγελοι δεν έχουν δομή, που για να συντηρηθεί απαιτούνται εντολές, επομένως δεν έχουν και έδρα. Οι συμπληρωματικοί τους ρόλοι στρέφουν τις απειλές εναντίον των αγγέλων που δρουν, αλλά οι εκκλησίες είναι οι τελικοί αποδέκτες της γνώσης των απειλών. Ο Χριστός στο Λόγο Του αναφέρει το εξής μυστηριώδες: λέει ότι, όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευτούν οι αετοί. Πτώμα = 18 = Έδρα = Μνήμα = Χξς, όταν, Αετός = 22 = Πνεύμα, και, Αετός πετώμενος = Επτά πνεύματα του Θεού = Δώδεκα Απόστολοι = 68.

Ο υπερευφυής Παράκλητος, για να δημιουργήσει την επιθυμητή κατάσταση, δρα με τέτοιον τρόπο, ώστε τα πάντα να βρίσκονται κάτω από τον έλεγχό Του. Γνωρίζει ότι, για να εξελιχθεί το Σχέδιο και να επιβεβαιωθούν οι προφητείες Του, θα πρέπει να δημιουργήσει τα δεδομένα. Επειδή είναι Κύριος και τα πάντα συμβαίνουν μέσα Του, περιγράφει αληθινά αυτά που συμβαίνουν στον τότε παρόντα χρόνο, ενώ παράλληλα προφητεύει. Όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευτούν οι αετοί, αναφέρει. Το πτώμα υπάρχει κι είναι το δικό Του μετά τη Θυσία, αλλά ταυτόχρονα ο Ίδιος δημιουργεί καταστάσεις, ώστε το πτώμα αυτό να γίνει τεράστιο. Όταν ο Ίδιος γίνεται πνεύμα, επομένως αετός, γνωρίζει ότι πρέπει να δημιουργήσει το απαραίτητο πτώμα. Ο Ίδιος είναι άγγελος της εκκλησίας, αλλά μέσω των επιστολών, αποκαλύπτει κι άλλους αγγέλους με τελικό στόχο την ίδρυση εκκλησιών. Γνωρίζοντας δηλαδή τις ιδιομορφίες του έργου Του και την πολλαπλή αποστολή Του, απευθυνόμενος στον Εαυτό Του μέσω των απειλών ή των υποσχέσεων, δημιουργεί τα δεδομένα που επιτρέπουν την ίδρυση της εκκλησίας.

Στην πραγματικότητα χαράσσει δρόμους των οποίων η κατασκευή θα ολοκληρωθεί μετά από αιώνες. Όπως ένας μηχανικός, που πάνω στο σχεδιαστήριό του έχει βρει το σύνολο των λύσεων στο σύνολο των προβλημάτων που απαιτεί ένα τεχνικό έργο, έχοντας στο μυαλό του ένα δημιούργημα, που οι υπόλοιποι θα το δουν μετά την κατασκευή του. Μία γέφυρα υπάρχει από τη στιγμή που ο μηχανικός την έχει μελετήσει και όχι από τη στιγμή που αυτή είναι ορατή. Ακόμα κι αν δεν κατασκευαστεί ποτέ, αυτή υπάρχει. Αυτό συμβαίνει και με τον Παράκλητο, που απευθύνεται στους αγγέλους. Γνωρίζει τα δεδομένα, τα έχει μελετήσει κι από τη στιγμή που η Θυσία του Υιού οδηγεί τη συγκεκριμένη γνώση σ’ αδιέξοδη κατάσταση, Αυτός γνωρίζει και τ’ αδιέξοδα. Η γενική Θέωση ήταν αδύνατο να συμβεί εκείνη την εποχή και το γνώριζε ο Υιός του Ανθρώπου. Η Θυσία Του δε στέρησε από τους ανθρώπους διεξόδους, αλλά δημιούργησε μία ψευδοκατάσταση. Η ψευδοκατάσταση αυτή οδηγεί την ανθρωπότητα προς τη Λύτρωση. Ο Υιός του Ανθρώπου με τη Θυσία Του, ύψωσε έναν τοίχο εκεί όπου υπήρχε αδιέξοδο. Δε στέρησε από κανέναν τίποτε. Η τελική Λύτρωση είναι δυνατή, γιατί αιώνες μετά —κι έπειτα από τεράστιο κόπο και θυσία— η ανθρωπότητα άνοιξε διέξοδο εξαιτίας του τοίχου, χωρίς να το γνωρίζει, κι αυτό που απομένει είναι το γκρέμισμα αυτού. Ο Υιός του Ανθρώπου μέσω των επιστολών, δημιουργεί αυτόν τον τοίχο. Εμποδίζει τη Θέωση των αγγέλων, επομένως του συνόλου των ανθρώπων, που εξαρτώνται από τη γνώση Του, όχι εξαιτίας του μίσους Του αλλά εξαιτίας της γνώσης Του. Αν ήταν δυνατό να λυτρωθούν οι άνθρωποι ως σύνολο από το Λόγο Του, ο Ίδιος θα τους λύτρωνε και δε θα περίμενε από άλλους να κάνουν αυτό που ήταν μέσα στις δυνατότητές Του.

Αναφερθήκαμε παραπάνω στην περίπτωση του Ιησού Χριστού, που έκανε δωρεά συγκεκριμένου Λόγου και θυσιάστηκε, για να μπορέσει ο αναγνώστης ν’ αντιληφθεί πώς λειτουργεί ένας άγγελος της εκκλησίας και πάνω σε ποιο σύνολο ανθρώπων στηρίζεται. Είναι όμως δυνατόν ένας άνθρωπος να δράσει όμοια με τον Υιό του Ανθρώπου; Η γνώση ταυτίζει τον άνθρωπο μ’ έναν άγγελο, αλλά δεν είναι δυνατό να υπάρχει γνώση, που να τον ταυτίζει με το σύνολο αυτών. Ο μόνος άνθρωπος που έχει αυτήν τη δυνατότητα, είναι αυτός που γνωρίζει το Μυστικό Σχέδιο, άρα ο Υιός. Υπάρχουν άγγελοι, που μπορούν να ενσαρκωθούν από τους απλούς ανθρώπους κι άγγελοι με τους οποίους αυτό δε συμβαίνει.

Το κοινό σημείο όμως όλων των αγγέλων, στο σημείο στο οποίο απαιτείται η ανθρώπινη παρουσία, είναι η έδρα της εκκλησίας. Μπορεί, για παράδειγμα, ο άγγελος της Φιλαδέλφειας να μην ενσαρκώνεται από ανθρώπους κατά τη διάρκεια των αιώνων, αλλά είναι απαραίτητο να υπάρχουν άνθρωποι, που συνθέτουν τη Φιλαδέλφεια. Αναζητώντας τους αριθμούς, που αποκαλύπτουν τα συμβαίνοντα, θα έλεγε κάποιος ότι υπάρχει ένα πρόβλημα. Αναζητούμε τον αριθμό του αγγέλου ή της εκκλησίας; Ποιος αριθμός μας ενδιαφέρει; Ο αριθμός του αγγέλου της Σμύρνης ή ο αριθμός της εκκλησίας της Σμύρνης; Πάντα αναζητούμε τον αριθμό αυτού που δρα και όχι αυτόν του συστήματος που στηρίζει τη δομή του στη συγκεκριμένη δράση. Οι εκκλησίες απλά δεν επιτρέπουν στη γνώση να χάσει τα χαρακτηριστικά που ευνοούν το σύστημα. Είτε η εκκλησία είναι μία είτε χίλιες, είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Αντίθετα με τους αγγέλους, έχει σημασία ο αριθμός τους και η ταυτότητά τους, γιατί η δράση τους επηρεάζει την πορεία του Σχεδίου. Αν υπήρχε ένας άγγελος λιγότερος, το σύστημα θα έχανε την ισχύ του, γιατί θα υπήρχαν άνθρωποι που θα γεννιούνταν εξαιτίας της γνώσης του Υιού και θα ήταν ανεξέλεγκτοι. Εξαιτίας του Υιού του Ανθρώπου η Λαοδίκεια θα υπήρχε, αλλά το Σχέδιο θα κινδύνευε, αν δεν υπήρχε άγγελος που να την ελέγχει κι εξαιτίας του Κυρίου να τη θέτει κάτω από την εξουσία της αντίστοιχης εκκλησίας.

Η εκκλησία δεν έχει δυνατότητα ελέγχου, γιατί έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά, που έχουν σχέση μόνο με την εξουσία. Οι άγγελοι αντίθετα δεν είναι δυνατό να εκτελέσουν την αποστολή τους, έχοντας όμοια χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Ο κάθε άγγελος ευνοείται ή καταστρέφεται μέσω συγκεκριμένων ενεργειών κι αυτό το γνωρίζει ο Κύριος Ιησούς. Ο άγγελος της Εφέσου, για παράδειγμα, κινδυνεύει όταν μετακινείται η λυχνία Του από τον τόπο της, ενώ η ίδια ενέργεια δεν αγγίζει τους υπόλοιπους. Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό των αγγέλων, είναι η φαινομενική διαφορά της ισχύος που έχουν μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων, τη στιγμή που είναι απόλυτα ίσοι μεταξύ τους. Ενώ ο καθένας απ’ αυτούς μπορεί ν’ ανατρέψει την κατάσταση και ν’ αποθεωθεί, η εικόνα ωστόσο που παρουσιάζουν, σε σχέση με τον άνθρωπο, είναι εντελώς διαφορετική.

Ο πιο ισχυρός άγγελος όπως φαίνεται από την πλευρά του ανθρώπου, είναι ο πρώτος άγγελος, ο άγγελος της εκκλησίας της Εφέσου. Η δύναμή του είναι η έδρα της εκκλησίας του κι αυτοί είναι οι αμαρτωλοί ή βάρβαροι. Όπως είδαμε και στην ανάλυση του Σχεδίου, είναι αδύνατο να φτάσει η ανθρωπότητα στη Θέωση, χωρίς να διαπράξει το αμάρτημα. Η εξουσία και οι φορείς της είναι απαραίτητοι, γιατί μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να παραχθούν καρποί. Όλοι οι βάρβαροι που γίνονται δούλοι για να πάρουν εξουσίες, ελέγχονται από τον άγγελο της Εφέσου. Ο άγγελος αυτός κινδυνεύει πάντα από τυχόν μετακίνηση της λυχνίας του. Αυτό είναι απολύτως φυσικό, εφόσον η εξουσία στηρίζεται πάντα σε μία γνώση, άρα σε μία πηγή φωτός. Οι βάρβαροι ποτέ δε δίνουν σημασία σ’ αυτό καθαυτό το φως, παρά σ’ ό,τι προκύπτει στον τομέα της εξουσίας. Είναι αυτοί που θα σταύρωναν το Χριστό, αν απειλούνταν οι εξουσίες τους. Και είναι οι ίδιοι που θα τον προσκυνούσαν αν ενισχύονταν απ’ Αυτόν. Η παγίδα αυτού του αγγέλου είναι ότι μετά το αμάρτημα, όταν εμφανίστηκαν κι οι πρώτοι βάρβαροι, η ανθρωπότητα μπήκε σε μία φάση που ήταν απίστευτα σκληρή. Η εξουσία ποτέ δε χάθηκε από εκείνη τη στιγμή… αυτό σημαίνει ότι οι βάρβαροι κι αυτός που τους ελέγχει μεταλλάσσονται διαρκώς. Αυτό όπως είδαμε συμβαίνει, εξαιτίας της δόμησης συστήματος με βάση τη δωρεά.

Υπάρχει το παλιό σύστημα, που στηρίζεται στην παλιά δωρεά και η νέα, αντί να το καταργεί, συνθέτει σύστημα, που πολεμά το παλιό. Οι βάρβαροι της Βαβυλώνας, πολέμησαν με τους βαρβάρους των ελληνιστικών βασιλείων κι αυτοί με τους βαρβάρους του χριστιανισμού. Ενώ εμφανίζονται ειρηνοποιοί, όπως ο Αλέξανδρος ή ο Χριστός, παρ’ όλ’ αυτά έχουμε βαρβάρους, που απλά έχουν διαφορετικό Κύριο. Αυτοί οι ειρηνοποιοί είναι αυτοί, που ελέγχουν τους βαρβάρους κι είναι ο άγγελος της Εφέσου. Άγγελος της Εφέσου = Ειρηνοποιός = Χριστός του Θεού = Ρομφαία του στόματος = Κύριοι των Ελλήνων = 76 = Άγγελος ισχυρός. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Χριστός, ο Ίδιος είναι ο πιο ισχυρός Κύριος των βαρβάρων και γι’ αυτό έχει τη δυνατότητα ν’ απειλεί τον άγγελο. Ο Κύριος Ιησούς παρουσιάζεται σε κάθε άγγελο με διαφορετικά σύμβολα, γιατί τα συγκεκριμένα σύμβολα είναι που αποκαλύπτουν την ισχύ. Έτσι, σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι αυτός που κρατά τους επτά αστέρες στο δεξί του χέρι και περπατά ανάμεσα στις επτά χρυσές λυχνίες. Επτά αστέρες = 52 = Κληρονόμος, και, Επτά λυχνίαι χρυσαί = Βασιλεύς των νεκρών = Νεκρός Μεσσίας = 78 = Κύριος των βαρβάρων. Έφεσος = 37 = Βάρβαροι = Μοιχοί = Ασύνετοι = Πρώτοι.

Ο Χριστός μέσα στο χρόνο τήρησε την απειλή Του και μετακίνησε τη λυχνία αυτού του αγγέλου. Μέσα στο χριστιανικό κόσμο, όπου υπάρχει η παντοκρατορία των δούλων του Χριστού, εμφανίστηκε ο κομμουνισμός και δημιουργήθηκε ένα άλλο αυτόνομο κέντρο εξουσίας. Μέσα στην Αποκάλυψη, αυτό περιγράφεται από τη δράση του αγγέλου του ισχυρού, που είναι όμοιος μ’ αυτόν της Εφέσου, αλλά δεν ακολουθεί την ίδια πορεία. Αυτός ο άγγελος είναι, που μισεί τους Νικολαΐτες και τα έργα τους και όχι γενικά ο άγγελος της Εφέσου. Ο Μαρξισμός στηρίχτηκε στο μίσος εναντίον των δούλων του Ιησού, που για αιώνες καταδυνάστευαν τους ανθρώπους. Νικολαΐτες = Απόστολοι = 47 = Πληγή μεγάλη, όταν, Έργα των Νικολαϊτών = 71 = Αχρείοι δούλοι = Δούλοι του Ιησού = Θρόνος του Θεού. Η ανταμοιβή που δίνεται στο τέλος, έχει ως στόχο ν’ αναπαράγει διαρκώς την κατάσταση και να γεννά συνεχώς τα μέλη που συνθέτουν την εκκλησία. Η ανταμοιβή κάθε αγγέλου, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, δεν έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο. Ανταμοιβή υπάρχει μόνο για τον άγγελο, εφόσον η ζωή του είναι εξαρτώμενη από τον Κύριο. Οι βάρβαροι ανταμείβονται με το ξύλο της ζωής κι επειδή ακριβώς δίνεται αυτό, υπάρχουν και βάρβαροι. Ξύλον ζωής = Φόβος μέγας = Προφητεία = Απόστολοι = Νικολαΐτες = 47. Αυτό το ξύλο υπάρχει στον Παράδεισο τον οποίο εμείς γνωρίζουμε. Παράδεισος = 59 = Φως αληθινόν = Καινή Διαθήκη. Όταν ο Χριστός έλεγε “μακάριοι οι ειρηνοποιοί”, συνέδεε τον τρόπο γέννησής τους. Οι μακάριοι και οι ειρηνοποιοί γεννιούνται από την ίδια προφητεία, υπηρετώντας διαφορετικά το Σχέδιο. Οι πρώτοι γεννιούνται απευθείας από την προφητεία, ενώ οι δεύτεροι προϋπάρχουν αυτής, αλλά διατηρούνται εξαιτίας της. Οι ειρηνοποιοί υπάρχουν κι όταν νικούν παίρνουν το ξύλο της ζωής, επιβεβαιώνοντας με την ύπαρξή τους την προφητεία.

Ο δεύτερος άγγελος είναι ο άγγελος της εκκλησίας της Σμύρνης. Ο Κύριος Ιησούς δεν αποκαλύπτεται σ’ αυτόν με σύμβολα εξουσίας, εφόσον δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη. Περιγράφει μία διαδρομή της οποίας το αίσιο τέλος είναι μία υπόσχεση. Στους νεκρούς η ύψιστη υπόσχεση είναι η δωρεά ζωής. Σ’ αυτό το σημείο μιλά Αυτός που νίκησε το θάνατο κι ενώ ήταν νεκρός επέστρεψε στη ζωή. Για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητο, όπως γνωρίζουμε, να ολοκληρωθεί το Σχέδιο. Θα πρέπει ο Υιός να γεννήσει το θάνατο, να μπει στον κόσμο των νεκρών ως αμαρτωλός και να επιστρέψει ως Κύριος. Ο Υιός θα πρέπει να λειτουργήσει ως πρώτος και ως έσχατος. Πρώτος = 37 = Αμαρτωλός = Εξουσία, και Έσχατος = Κύριος = 35. Ο άγγελος της Σμύρνης είναι βυθισμένος μέσα στη θλίψη και τη φτώχεια, αλλά στην πραγματικότητα είναι πλούσιος. Όλοι οι νέοι που προσπάθησαν, μέσω του Λόγου του Χριστού να βοηθήσουν τους ανθρώπους, δεν απόλαυσαν τίποτε. Θυσιάστηκαν, κάνοντας κι αυτήν ακόμα την επιβίωσή τους πολλές φορές προβληματική. Ο πραγματικός πλούτος όμως τους δόθηκε απλόχερα κι είναι οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα, αν νικήσουν, ν’ αποφύγουν το δεύτερο θάνατο. Άγγελος της Σμύρνης = Ιησούς Χριστός = 88 = Περιούσιος λαός, και, Σμύρνη = 33 = Νεκροί = Σοφοί = Πτωχοί.

Όταν ένας άνθρωπος μιλά σαν το Χριστό, στρέφεται πάντα εναντίον του ιουδαϊσμού. Αυτοί που τον μισούν, είναι αυτοί που θίγονται από το Λόγο του Χριστού, άρα αυτοί που νομίζουν ότι είναι Ιουδαίοι ενώ δεν είναι. Ιουδαίοι = Χριστός = Αιώνια δόξα = 46 = Δόξα του Θεού, ενώ, Αντιιουδαίοι = Συναγωγή του σατανά = 61 = Αντίχριστοι = Γενεά μοιχαλίς. Ο Χριστός υπόσχεται σ’ αυτούς, που ακολουθούν τον άγγελο της Σμύρνης τη Λύτρωση, κι αυτό το νόημα έχει η περιγραφή της δικής του πορείας. Η δοκιμασία αυτών όλων, είναι η είσοδός τους στη φυλακή του σατανά… αυτό με βάση τη λογική, σημαίνει ότι ο κόπος τους και η θυσία τους θα καταλήξουν σε λάθος χέρια. Φυλακή του σατανά = 42 = Εθνικοί = Μέθυσοι = Άπιστοι = Θηρίον. Αν οι νεκροί αντέξουν τη δοκιμασία και δεν μπουν στον πειρασμό να ενεργούν υπέρ της εξουσίας, όπως κάνουν οι εθνικοί, δεν έχουν να φοβηθούν το δεύτερο θάνατο. Δεύτερος θάνατος = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Χάραγμα του θηρίου.

Τρίτος άγγελος είναι ο φοβερός και τρομερός άγγελος της εκκλησίας της Περγάμου. Ο άγγελος αυτός είναι το πνεύμα της αληθείας, που ελέγχει τους εθνικούς. Ο Χριστός στο Λόγο Του αναφέρει ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στους εθνικούς και τους πρεσβύτερους, όπως είναι γραμμένο γι’ Αυτόν. Απ’ αυτήν την παράδοση γεννιέται ο χριστιανισμός, που τείνει να κατακτήσει τον κόσμο. Δυνατότητα επέκτασης στον κόσμο έχει, όπως είδαμε στην ανάλυση του Σχεδίου, μόνον η βασιλεία και άρα το πνεύμα της αληθείας είναι το βασιλικό πρόσωπο του Ιησού. Ο Υιός του Ανθρώπου είναι ο Κύριος-Ιησούς, ενώ το πνεύμα της αληθείας είναι ο Βασιλεύς-Ιησούς. Η λειτουργία αυτού του αγγέλου βασίζεται στην ύπαρξη των εθνικών που έχουν γνώση. Οι εθνικοί σταύρωσαν το Χριστό κι οι εθνικοί ήταν αυτοί, που χρησιμοποίησαν τη γνώση Του για να κατακτήσουν τον κόσμο. Εξαιτίας της εξουσίας που φέρει αυτός ο άγγελος, ο Κύριος-Ιησούς εμφανίζεται και πάλι με σύμβολα εξουσίας. Δεν είναι Αυτός που περιφέρεται ανάμεσα στις επτά χρυσές λυχνίες, ώστε με δωρεά φωτός να μετακινεί τις λυχνίες. Είναι αυτός που χρησιμοποιεί το φως για να πολεμά απευθείας τους Νικολαΐτες. Επτά λυχνίαι χρυσαί = Νεκρός Μεσσίας = 78 = Βασιλεύς των νεκρών = Φιλοσοφία του Θεού = Μάχαιρα μεγάλη του Θεού = Ρομφαία δίστομος. Το Πνεύμα της αληθείας = Άγγελος της Περγάμου = 81 = Βασιλεύς Ιησούς, κινδυνεύει μόνον, όταν ο Υιός του Ανθρώπου τού επιτίθεται ως παρθένος.

Οι εθνικοί κι ο άγγελός τους κατοικούν πάντα εκεί, όπου βρίσκεται ο θρόνος του σατανά. Τα δικαιώματα του Ιησού δόθηκαν σε συγκεκριμένο πρόσωπο κι απ’ αυτό το πρόσωπο, στη συνέχεια, παραδόθηκε ο Λόγος στους εθνικούς. Θρόνος του σατανά = 67 = Διαθήκη του Θεού = Σίμων Πέτρος = Εκλεκτός του Κυρίου = Καταραμένη εκκλησία. Εθνικοί = Πέργαμος = 42 = Ιησούς. Ο Κύριος-Ιησούς δεν κατηγορεί τον άγγελο αυτό, για το αν κρατά τ’ όνομά Του και την πίστη Του, αλλά για την ανοχή απέναντι στους Νικολαΐτες. Οι εθνικοί δεν κατηγορήθηκαν ποτέ ότι αγνόησαν τ’ όνομα του Χριστού. Οι χριστιανοί κι ο Πέτρος, ακόμα και τις αθλιότητές τους τις κάνουν “εν ονόματι του Χριστού”. Αυτό για το οποίο κατηγορεί ο Υιός του Ανθρώπου, είναι η διδαχή των Νικολαϊτών. Αυτή η διδαχή είναι η ψευδοφιλοσοφία, που αναπτύχθηκε από τους Αποστόλους, αποτέλεσμα της οποίας ήταν αυτό που βλέπουμε ως θρόνο του Ιησού. Η διδαχή αυτή είναι ανεκτή από τον άγγελο της Περγάμου. Αυτό, όπως θα δούμε μέσα στην Αποκάλυψη, συμβαίνει για σαράντα δύο μήνες, που είναι ο απαιτούμενος για το Σχέδιο χρόνος. Διδαχή των Νικολαϊτών = Τεσσαράκοντα δύο μήναι = Υιός της απωλείας = Πιστοί του Ιησού = Θεός του βασανισμού = Θρόνος του Ιησού. Ο άγγελος αυτός είναι αδύνατο να μετανοήσει, εφόσον στηρίζει την ισχύ του σ’ αυτήν τη διδαχή. Ο Κύριος-Ιησούς επιτέθηκε όπως είναι φυσικό στην έδρα του κι αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης, ήταν η αθλιότητα που χαρακτηρίζει τη ζωή των ιερέων του χριστιανισμού.

Η φιλοσοφία του Θεού, που είναι η δίστομος ρομφαία, δημιούργησε τέτοιες συνθήκες, που δεν είναι δυνατό να επιτρέψουν τη Λύτρωση σε κανέναν από τους εθνικούς. Η νίκη στην οποία αναφέρεται παρακάτω είναι παγίδα, γιατί η επιβίωση στον κόσμο των νεκρών είναι η δυσμενέστερη δυνατή κατάσταση. Ο ιερέας που αποδέχεται το βασανισμό είναι νικηφόρος, αλλά όχι άνθρωπος της θείας κοινωνίας. Νικηφόρος = 53 = Οδός Κυρίου = Βασανισμός = Ιμάτιον λευκόν = Αίμα του Αρνίου. Αυτός που νικά σ’ αυτήν τη μάχη, παίρνει “το μάννα το κεκρυμμένον” και “την ψήφο τη λευκή” που είναι οι κατάρες, που καθηλώνουν τον άνθρωπο στον κάτω κόσμο. Μάννα κεκρυμμένον = Λαός του Κυρίου = Αγέλη χοίρων = Αμαρτωλός λαός = Πάσα εξουσία = Σημείον μέγα = 55, ενώ, Ψήφος λευκή = Πληγή μεγάλη = Νικολαΐτες = Προφητεία = 47 = Φόβος μέγας. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Υιός του Ανθρώπου, εκμεταλλευόμενος τη φιλοσοφία, δημιουργεί εξαιρετικά άσχημες συνθήκες γι’ αυτούς που ακολουθούν τους Αποστόλους. Αυτοί που επιβιώνουν μέσα στην αθλιότητα, γίνονται οι ίδιοι Απόστολοι και η κατάσταση διαιωνίζεται μέσω της δωρεάς της προφητείας. Το “όνομα το καινόν” είναι επίσης παγίδα, γιατί μέσω της προφητείας είναι δυνατό να γίνει κάποιος Μεσσίας, αλλά αυτό είναι κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του Ιησού, επομένως αδύνατο να συμβεί, όταν είναι ανεπιθύμητο. Όνομα καινόν = Μεσσίας = 45 = Άγιον Πνεύμα. Αυτός είναι κι ο λόγος, που το όνομα αυτό το γνωρίζει μόνον αυτός, που το παίρνει.

Τέταρτος άγγελος είναι ο άγγελος της εκκλησίας των Θυατείρων. Ο άγγελος αυτός, είναι η μορφή του Χριστού που αποθεώθηκε. Ελέγχει το πνεύμα στο σύνολό του κι εξαιτίας αυτού την εκκλησία που γεννήθηκε από το πνεύμα του Υιού. Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης αυτόν τον άγγελο, θα πρέπει να σκεφτεί την εικόνα του Χριστού που έχει δημιουργήσει η εκκλησία για το Χριστό, στο χώρο του πνεύματος. Για ν’ αποθεωθεί ο Χριστός, θα πρέπει να νικήσει στο χώρο το σύνολο των δυνάμεων. Για την εκκλησία αυτό συμβαίνει από τη στιγμή της ίδρυσής της, ενώ για τον κόσμο από τη στιγμή που ο Χριστός αναγνωρίστηκε ως Υιός του Θεού, στο σύνολο του χώρου της αυτοκρατορίας. Απ’ αυτήν τη χρονική διαφορά προκύπτει αυτό, που ο Κύριος Ιησούς λέει για τη διαφορά, σ’ ό,τι αφορά την ποσότητα των τελευταίων έργων. Ο άγγελος αυτός είναι παραγωγικότερος, όταν αυτό που αντιλαμβάνονται οι λίγοι, γίνεται κοινώς αντιληπτό. Ο δρόμος όμως για την αποθέωση του Χριστού, προϋποθέτει μάχες κι επί του συνόλου των δυνάμεων του πνεύματος. Η μεγαλύτερη πνευματική δύναμη, που υπήρξε ποτέ στον κόσμο ανεξάρτητα από τον Υιό, ήταν ο ελληνικός κόσμος. Ο Χριστός έπρεπε να νικήσει εκείνες τις δυνάμεις, ώστε η αποθέωσή Του να δώσει ώθηση στο Σχέδιο και άρα να επεκταθεί ο ιουδαϊσμός. Ήταν απαραίτητο ν’ αγγίξει και να ταυτιστεί με την εικόνα που απέδωσαν οι άνθρωποι στον ιδανικότερο Βασιλέα, που ήταν ο Αλέξανδρος. Η εξιδανικευμένη αυτή βασιλική μορφή, είναι ο άγγελος των Θυατείρων κι είναι η μορφή που διατηρεί την εκκλησία στη ζωή, ανεξάρτητα από την αθλιότητα των δούλων της.

Οι λαοί έχοντας αυτήν την εικόνα μέσα στο μυαλό τους, ανέχονται τους δούλους, και συντηρούν τις δομές, που υποτίθεται ότι υπηρετούν αυτήν τη μορφή. Η μορφή αυτή ταυτίστηκε με τον ιδανικό βασιλιά μετά την αναγνώριση του χριστιανισμού από τον Κωνσταντίνο. Απ’ αυτό το σημείο όμως, μέχρι την απόλυτη κυριαρχία της εκκλησίας, υπήρχε ένας εχθρός, που έπρεπε με κάθε θυσία να νικηθεί. Ο εχθρός ήταν οι Έλληνες, που αντιστέκονταν στις ιουδαϊκές πρακτικές της εκκλησίας, χωρίς όμως να παράγουν και τίποτε ουσιαστικό για τον άνθρωπο. Μετά τον Αλέξανδρο δημιουργήθηκε, εξαιτίας της ελληνικής γνώσης, ένα παγκόσμιο σύστημα το οποίο εκτελούσε πορνεία. Το σύστημα αυτό εκμεταλλεύτηκε τη μορφή τού Αλεξάνδρου κι υπήρχε, όταν ο Χριστός βάδιζε προς τη Θέωσή Του. Ο Υιός του Ανθρώπου έδωσε σ’ αυτήν την πόρνη, χρόνο να μετανοήσει, αλλά αυτή δεν το έκανε. Το ελληνικό σύστημα είχε το χρόνο, κατά την Αλεξανδρινή περίοδο, να εκμεταλλευτεί το σύνολο της γνώσης, επομένως και του Χριστού, ώστε να εξιδανικευτεί παύοντας την πορνεία. Δεν το έκανε όμως και προτίμησε την πορνεία, ακολουθώντας τον κάθε αυτοκράτορα. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει να φθείρεται και τα παιδιά της χτυπιούνται με θάνατο.

Η ελληνική κοσμοθεωρία ποτέ δε χάθηκε, αλλά η εξασθένισή της είχε ως αποτέλεσμα να βρίσκονται τα παιδιά της στο χώρο των νεκρών. Οι Έλληνες μετατρέπονταν σ’ εκλεκτούς, χάνοντας στην πραγματικότητα τη δυνατότητα να παραμείνουν στη ζωή. Άγγελος των Θυατείρων = 84 = Εξουσία του πνεύματος = Θεϊκός Χριστός = Ποταμός ύδατος ζωής = Βασιλεύς Αλέξανδρος = Υιός της Παρθένου. Αυτός ανέχεται την Ιεζαβέλ, που λέει ότι είναι προφήτις ενώ δεν είναι. Προφήτις Ιεζαβέλ = 80 = Βασιλεία των Ουρανών = Βασιλεύς των Ελλήνων = Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το πρόβλημα βρίσκεται στο φύλο αυτού, που φέρει τη γνώση. Όπως η Αλεξάνδρεια δεν λειτουργεί ως Μεσσίας, έτσι και το σύστημα, που φέρει τη γνώση Του, δεν μπορεί να δράσει. Οι δούλοι το αναγκάζουν σε πορνεία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αρρώστια και την αδυναμία. Η μεγάλη θλίψη με την οποία απειλεί ο άγγελος την Ιεζαβέλ, είναι η κατάσταση που είδε η ανθρωπότητα κατά το Μεσαίωνα. Η ελληνική γνώση και το μοντέλο της δημοκρατίας έπαψαν να είναι ορατά, μ’ αποτέλεσμα να βασανιστούν πρώτοι αυτοί που δεν αντέχουν τον ιουδαϊσμό, δηλαδή οι Έλληνες. Η δημοκρατία, που ταυτίζεται ως κοινωνικό μοντέλο με τη Βασιλεία των Ουρανών, ακολούθησε τη θεία κοινωνία που πρότεινε ο Χριστός κι ήταν για αιώνες απαγορευμένη. Θεία κοινωνία = Μεγάλη θλίψις = 63 = Απόλυτη εξουσία = Οργή του Αρνίου. Από το συνδυασμό της ελληνικής γνώσης και της απόλυτης εξουσίας του Αρνίου, που είναι οργισμένο, προκύπτει η εξουσία πάνω στα έθνη. Όταν τιμωρείται η Ιεζαβέλ με μεγάλη θλίψη, αυτό σημαίνει ότι η ελληνική γνώση υπηρετεί την εξουσία και τότε μόνον είναι δυνατό να υπάρξει έλεγχος των εθνών.

Ο Χριστός πήρε την εξουσία από τον Πατέρα Του και την άσκησε, μέσω της εξουσίας των δούλων Του των Αποστόλων. Ο Ίδιος ποίμανε τα έθνη μ’ αυτούς και την ίδια ισχύ δίνει και στους διαδόχους τους. Ράβδος σιδηρά = Δώδεκα Απόστολοι = Ψευδόχριστοι = 68 = Λαός της αμαρτίας. Η ανταμοιβή είναι και πάλι της ίδιας φιλοσοφίας. Δίνεται για τη διατήρηση των επιθυμητών συνθηκών. Εφόσον απαιτούνται η εκκλησία κι οι Γίγαντες της εθνικιστικής φιλοσοφίας, είναι απαραίτητο να υπάρξουν. Θυάτειρα = Εκκλησία = Ευρώπη = 35 = Κύριοι = Γίγαντες = Τάρταρος, ενώ, Πρωινός αστήρ = 75 = Αποκάλυψις Ιωάννου = Βρυγμός των οδόντων, και, Πρωινός αστέρας = Διδαχή των Νικολαϊτών = 83. Η ανταμοιβή βλέπουμε ότι επιβεβαιώνει τη θεωρία. Η εκκλησία γεννιέται από την Αποκάλυψη… επειδή υπάρχει η εκκλησία, δίνεται η Αποκάλυψη στους ανθρώπους, ώστε ν’ αυτοτροφοδοτείται σ’ έμψυχο υλικό. Η εκκλησία κι οι άνθρωποί της παίρνουν εξουσίες και κατά συνέπεια ελέγχονται από τη μορφή του Χριστού, που έχει αποθεωθεί, όχι εξαιτίας της γνώσης Του, αλλά εξαιτίας της εικόνας Του. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος-Ιησούς παρουσιάζεται ως Υιός του Θεού και χωρίς σύμβολα στα χέρια Του, αλλά χαλκόπους.

Πέμπτος κατά σειρά άγγελος, είναι ο άγγελος της εκκλησίας των Σάρδεων. Ο άγγελος αυτός είναι ο απόλυτα όμοιος με τον Κύριο-Ιησού. Ο Ιησούς απευθυνόμενος στους αγγέλους, απευθύνεται στους χαρακτήρες που ενσάρκωσε. Στην περίπτωση του αγγέλου των Σάρδεων, απευθύνεται στον Εαυτό Του, που εκείνη ακριβώς τη στιγμή ενεργεί ως Κύριος-Ιησούς. Ενεργεί σαν τον αθλητή, που γνωρίζει πώς πρέπει ν’ αγωνιστεί και ωθεί τον εαυτό του, μέσω παροτρύνσεων, να ξεπεράσει τα όριά του. Όταν είδαμε στην αρχή τον Κύριο-Ιησού, μάς έδωσε ο Ίδιος την πληροφορία ότι ήταν νεκρός κι επέστρεψε στη ζωή. Στον άγγελο της Σμύρνης λέει επίσης το ίδιο. Στο σύνολο των αιώνων ο μόνος, που έχει όνομα ότι ζει κάτω απ’ όλες τις συνθήκες είναι ο Ιησούς, άρα ή μορφή Του, που είναι δυνατό να τ’ αποδείξει. Η μορφή αυτή είναι του Κυρίου-Ιησού, που ζει στους αιώνες, εφόσον Αυτός επέστρεψε μετά το θάνατο κι έδωσε την Αποκάλυψη. Κύριος Ιησούς = 77 = Άγγελος των Σάρδεων = Υιός του Ανθρώπου = Εξακόσια εξήκοντα έξ = Προφήτης Ιωνάς = Αρχή της κτίσεως. Στον Εαυτό Του λέει να ξυπνήσει και να στηρίξει, ό,τι έχει μείνει. Ο Κύριος-Ιησούς ξύπνησε κι αυτό που είχε μείνει ήταν οι Απόστολοί Του και τα δικαιώματά τους. Αυτούς έπρεπε να στηρίξει και να ωθήσει το Σχέδιο στην εξέλιξή του.

Στο Λόγο Του ο ζωντανός Χριστός δεν έπαψε ποτέ να λέει ότι παρέλαβε τα πάντα από τον Πατέρα Του και ότι είναι Κύριος. Δεν έπαψε ποτέ να προειδοποιεί τους δούλους Του ότι η επιστροφή Του θα γίνει κατά τρόπο μυστικό, συνεπώς απρόβλεπτο. Εκείνος, ο Υιός του Ανθρώπου, παρέλαβε τα πάντα κι αποτέλεσμα του έργου Του ήταν ο οίκος με τους δούλους. Ο Ίδιος επιστέφοντας, απειλεί το έργο του Εαυτού Του και τους δούλους. Είναι αυτό που αναφέραμε σ’ άλλο σημείο, όταν λέγαμε ότι είναι στη βούληση του Υιού του Ανθρώπου να επιστρέψει και να καταστρέψει το σχεδιασμό, που στηρίζεται στη Θυσία Του. Ο άγγελος αυτός είναι εγκατεστημένος στις Σάρδεις και σύμφωνα με τη λογική, εφόσον είναι ο Κύριος-Ιησούς, ο Ιωάννης βρίσκεται εκείνη την ώρα στις Σάρδεις, αλλά το αγνοεί. Όταν ο Ιωάννης άκουγε τη φωνή στην Πάτμο, που τον καλούσε να γράψει τις επιστολές, το πρώτο πράγμα που είδε ήταν οι επτά λυχνίες. Ο χώρος ήταν αυτός που φιλοξενούσε τις λυχνίες κι απλά ο Υιός του Ανθρώπου περιφερόταν ανάμεσα σ’ αυτές. Σάρδεις = Επτά λυχνίαι = Άνω κόσμος = 45 = Άγιον Πνεύμα = Μεσσίας. Ο άγγελος των Σάρδεων απειλείται από τις εξουσίες, που προκύπτουν από τη γνώση Του και μόνον. Επειδή παρέλαβε τα πάντα από τον Πατέρα, δεν είναι δυνατό ν’ απειληθεί από οποιαδήποτε άλλη γνώση πέραν της δικής Του, όπως, για παράδειγμα, ο άγγελος της Εφέσου. Ο Υιός του Ανθρώπου, ως γνώση, που στηρίζει την εξουσία, απειλείται μόνον από τον Εαυτό Του, όταν ο Ίδιος εν ζωή φέρει την εξουσία. Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να δούμε πώς είναι δυνατό να καταστραφεί ο σχεδιασμός του Υιού του Ανθρώπου.

Ο Κύριος-Ιησούς έχει γνώση κι επειδή είναι πνεύμα, το σύνολο της εξουσίας το φέρει το δημιούργημά Του, που είναι η εκκλησία που ίδρυσαν οι Απόστολοί Του. Καμία γνώση δεν απειλεί την εκκλησία… αυτό αποδείχθηκε στους αιώνες. Η εκκλησία υπηρετεί το σχεδιασμό, μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, που είναι προϊόν του ιουδαϊσμού κι είναι ενσωματωμένος στη φιλοσοφία της. Αν επιστρέψει ο Υιός του Ανθρώπου —και προφανώς ως κλέφτης, εφόσον ως άνθρωπος είναι εκτός εξουσίας— αυτό που θ’ ακολουθήσει είναι ότι θ’ αποδείξει την ταυτότητά Του και άρα θα πάρει το σύνολο των εξουσιών. Η φιλοσοφία Του —επειδή ακριβώς είναι διαφορετική απ’ αυτήν της εκκλησίας— θα έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή της συμπεριφοράς της, που κατά την απουσία Του όμως, είναι η επιθυμητή για το Σχέδιο. Αυτός είναι ο λόγος που στον άγγελο μιλά Αυτός, που έχει τα επτά πνεύματα του Θεού και τους επτά αστέρες. Επτά πνεύματα του Θεού = 68 = Αετός πετώμενος = Βασιλεία του Θεού = Μάχαιρα του πυρός = Δώδεκα Απόστολοι, ενώ, Επτά αστέρες = Κληρονόμος = 52 = Υιός άρρεν = Πνεύμα του Θεού = Εωσφόρος. Η ανταμοιβή γι’ αυτούς, που ακολουθούν τον Κύριο-Ιησού, είναι η κοινή πορεία μ’ Αυτόν και η ένδυσή τους με ιμάτια λευκά. Ιμάτια λευκά = Εκκλησία = Ερίφια = 35 = Οδηγοί = Συναγωγή. Το λεπτό σημείο εδώ είναι ότι ο Κύριος υπόσχεται σ’ αυτούς να μην εξαλείψει τ’ όνομά τους όχι από το βιβλίον της ζωής —που είναι η ύψιστη αμοιβή για τους δούλους— αλλά από τη βίβλο της ζωής. Βίβλος της ζωής = 75 = Αποκάλυψις Ιωάννου = Νεκρός Ιησούς = Διάβολος Πέτρος, ενώ, Βιβλίον της ζωής = 79 = Ελληνικός κόσμος = Δυνάμεις των ουρανών = Μικρόν ποίμνιον. Ο Κύριος Ιησούς πραγματοποίησε την υπόσχεσή Του, αφού αυτοί, που τον ακολούθησαν, είναι οι πρωταγωνιστές της Αποκάλυψης.

Ο έκτος άγγελος είναι ο άγγελος της εκκλησίας της Φιλαδέλφειας και είναι η πραγματική ελπίδα της ανθρωπότητας. Είναι ο άγγελος του οποίου το σύνολο της ισχύος υπηρετεί τον άνθρωπο. Είναι αυτός, που θα πάρει —όταν ολοκληρωθεί το Σχέδιο— το όνομα το καινόν του Υιού του Ανθρώπου. Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτός ο άγγελος, θα πρέπει και πάλι να σκεφτεί τα σχετικά με το σχεδιασμό. Υπάρχει ένα τρομερό Σχέδιο, που είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε ο Υιός να μπορεί να επιστρέψει. Όποιο σύστημα κι αν δημιουργείται, εξαιτίας της γνώσης του, όποια κι αν είναι η ισχύς του, πάντα υπάρχει η αχίλλειος πτέρνα του, που είναι γνωστή σ’ Αυτόν, που το σχεδίασε. Με βάση τη λογική, το ισχυρότερο σύστημα που υπάρχει στον κόσμο, είναι αυτό του χριστιανισμού. Αυτό το σύστημα έχει την κοσμοκρατορία κι είναι δημιούργημα του Χριστού.

Ο Χριστός ελέγχει το σύστημα, εφόσον Αυτός το σχεδίασε. Ο Ιησούς είναι μέρος της φύσης του Χριστού κι ο αριθμός Του αποκαλύπτει τον τρόπο λειτουργίας Του. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που ο Χριστός ταυτίστηκε με τον Πατέρα εν ζωή και άρα πήρε το σύνολο της γνώσης σαν ζωντανός άνθρωπος, ήταν δυνατό να μη δράσει ως Ιησούς, αν δεν το επιθυμούσε. Ο Χριστός επέλεξε να δράσει ως Ιησούς υπηρετώντας τον Πατέρα Του. Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε, γιατί πρέπει να γίνει αντιληπτή η ταυτότητα Αυτού, που δεν επιτρέπει στον άγγελο της Φιλαδέλφειας να δράσει. Ο άγγελος αυτός είναι ο Μεσσίας ο ζων με το σύνολο της γνώσης και της εξουσίας. Ο Υιός του Ανθρώπου όταν βρίσκεται εν ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι πάντα ο άγγελος της Φιλαδέλφειας. Άγγελος της Φιλαδέλφειας = 99 = Μεσσίας Παντοκράτορας = Υιός του Θεού του Υψίστου = Μαινόμενος Διόνυσος = Λόγος της προφητείας = Λόγος του Θεού του Υψίστου.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, δεν είναι δυνατόν ο άγγελος αυτός να δράσει για το σύνολο του διαστήματος κατά το οποίο το σύστημα κι οι εξουσίες του είναι απαραίτητες. Ενώ ο Λόγος και ο Υιός υπάρχουν πάντα ζωντανοί, παρ’ όλ’ αυτά δε δρουν εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο δόθηκαν. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του Χριστού, που, επειδή ταυτίστηκε με τον Πατέρα, επέλεξε το δρόμο της Θυσίας, που οδηγεί στην κοσμοκρατορία. Με βάση τα παραπάνω είναι εύκολο ν’ αντιληφθεί κάποιος, γιατί μιλά σ’ αυτόν τον άγγελο ο Άγιος κι ο Αληθινός. Άγιος = 28 = Θεός = Άμωμος, ενώ, Αληθινός = 46 = Χριστός = Δόξα του Θεού. Ο Χριστός που έγινε Θεός δεν επιτρέπει την καταστροφή του Σχεδίου. Αυτός είναι που κρατά το κλειδί του Δαυείδ. Κλεις του Δαυείδ = 60 = Κοσμοκρατορία = Μέγας Βασιλεύς = Χιτών άρραφος = Άχραντα μυστήρια.

Ο Χριστός που γνωρίζει τα πάντα και τη λογική της κοσμοκρατορίας, μπορεί μόνο να υποσχεθεί ότι σε κάποια στιγμή θα παραδώσει τη γνώση. Το σκάνδαλο ήταν αδύνατο να μην έρθει… το μόνο που μπορούσε να κάνει ο Χριστός, ήταν να τιμωρήσει σκληρά εκείνους μέσω των οποίων ερχόταν. Μέσα στο Λόγο Του δίνει το σύνολο της γνώσης, που είναι δυνατό να δοθεί στον άνθρωπο για να θεωθεί. Από εκείνο το σημείο και πέρα, είναι αδύνατο να προχωρήσει σε περαιτέρω δωρεά, γιατί κινδυνεύει το Σχέδιο. Η κοσμοκρατορία στηρίζει τη δομή της σε παρανόηση ορθής γνώσης… επομένως, αν γίνει αντιληπτό το παραμικρό, αυτή καταρρέει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέει στον άγγελο ότι σ’ αυτόν θ’ ανοίξει θύραν, που αν ανοίξει, κανένας δε θα μπορεί να κλείσει και το αντίστροφο. Ο Χριστός μετά τη Σταύρωσή Του έκλεισε τη θύρα κι είναι αδύνατον κάποιος να την ανοίξει. Όταν επιστρέψει και πραγματοποιήσει δωρεά εκ νέου, θα είναι επίσης αδύνατο για κάποιον, που έχει όφελος, να συντηρήσει την προηγούμενη κατάσταση.

Ο Χριστός έκανε γνωστή τη Βασιλεία των Ουρανών με τον κλειδωμένο Λόγο Του, αλλά εξαιτίας της λειτουργίας Του, την έκανε κι απαγορευτική για τους βαρβάρους. Κλειδωμένος Λόγος = Βασιλεία των Ουρανών = 80 = Θρόνος του Αρνίου. Αυτό συνέβη, γιατί ο Λόγος Του δόθηκε με μορφή άκρατου οίνου. Είναι αδύνατο να ερμηνεύσει κάποιος το Λόγο, χωρίς να του επιτραπεί. Ο Υιός δίνει, μέσω του σχεδιασμού, στον Εαυτό Του τη δυνατότητα να επιστρέψει, επειδή είναι ο μόνος που μπορεί να χειριστεί το Λόγο. Ο Χριστός έδωσε τον άκρατο οίνο κι εξαιτίας αυτού του γεγονότος το σύστημα είναι πανίσχυρο, αλλά έχει τη θύρα πάντα ανοιγμένη για τον Υιό, που θα πάρει τη μορφή του αγγέλου της Φιλαδέλφειας. Θύρα ανοιγμένη = Υπέρτατος νους = 61 = Άκρατος οίνος = Οίκος του Θεού = Αντίχριστος = Συναγωγή του σατανά. Ο Χριστός θυσιάστηκε κι έθεσε τα θεμέλια της παγκόσμιας Λύτρωσης. Με την ιδιομορφία του Λόγου Του έκτισε έναν οίκο, που υπηρετεί απόλυτα τη βούλησή Του.

Το πρόβλημα για τους ανθρώπους εντοπίζεται σ’ αυτό το σημείο. Η βούληση του Χριστού δεν είναι πάντα ευεργετική για τους ανθρώπους από τη στιγμή που απαιτείται καρπός. Για όσο διάστημα συμβαίνει αυτό, είναι αδύνατο να δράσει ο Μεσσίας ο Παντοκράτορας ως πρόσωπο, αλλά είναι επίσης αδύνατο και να μην προστατευθεί. Αυτή η προστασία είναι άκρως απαραίτητη γιατί κι αυτή υπηρετεί την ίδια βούληση. Ο Άγιος = 28 = Θεός, παραδίδει τη γνώση του Χριστού και άρα τον άκρατο οίνο στον Υιό Του, ώστε να είναι δυνατό να συντηρηθεί και να επιστρέψει, ενώ ταυτόχρονα Τον φυλάγει από την ώρα της δοκιμασίας. Δημιουργεί μία μορφή, που έγινε ορατή για ελάχιστο διάστημα κι υπόσχεται την επιστροφή της. Ο ζωντανός Αλέξανδρος κι ο επίσης ζωντανός Χριστός, κατά τη στιγμή που πραγματοποιούν δωρεά, είναι μορφές που ταυτίζονται και τις οποίες είδε ο κόσμος.

Η επιστροφή είναι η υπόσχεση για το μέλλον. Αν ο κόσμος δεν είχε αυτήν τη γνώση, δε θα ήλπιζε… έτσι η απογοήτευση θα ερχόταν γρήγορα. Αυτή η μορφή δεν ταυτίζεται με τον Ιησού των εντολών και του Μυστικού δείπνου. Είναι αδύναμη, γιατί, υπηρετώντας το Σχέδιο, είναι αδύνατο να δράσει με πλήρη ισχύ. Ο όμορφος Χριστός, που μοιράζει τα πάντα, είναι αδύναμος μπροστά στον πανίσχυρο Ιησού των εντολών. Η ομορφιά Του όμως είναι αυτή, που δίνει την ισχύ στα δικαιώματα των δούλων. Η ομορφιά αυτή, που είναι ο Λόγος του Υιού του Υψίστου, προστατεύεται από την ώρα της δοκιμασίας.

Ο Λόγος δε χάθηκε ποτέ, έστω κι αν υπήρχαν εποχές κατά τις οποίες οι άθλιοι παραμόρφωναν την εικόνα του Χριστού. Άσκησαν εξουσίες εξαιτίας των δικαιωμάτων κι όποτε ήταν εφικτό παρουσίαζαν τον Ιησού σαν ένα τέρας που διψά για πόνο και τιμωρία. Ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί η ομορφιά του Υιού εξαιτίας των αθλίων κατά τη διάρκεια του πειρασμού. Ώρα του πειρασμού = 74 = Βασιλεία του κόσμου = Σπήλαιον ληστών = Υποχρεωτική αγαμία = Κάμινος του πυρός = Ίπποι της Γης = Κλεις της αβύσσου = Μυστικόν Δείπνον = Διδάσκαλος αγαθός. Κατά τη διάρκεια του Σχεδίου πάντα δρα ο διδάσκαλος ο αγαθός —που είναι σκληρός— κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Χριστός εν ζωή αρνείται αυτόν τον τίτλο. Είχε τη γνώση να εμφανιστεί ως Μεσσίας Παντοκράτορας, αλλά παρέδωσε την ισχύ στην εξουσία, ώστε να θυσιαστεί. Ήταν Αληθινός = Χριστός = Διδάσκαλος = 46, όπως ήταν και Άγιος = Θεός = Αγαθός = 28. Γνώριζε όμως ότι δεν είχε έρθει η ώρα Του και δεν ήθελε να ταυτιστεί με τον Αγαθό(ς) διδάσκαλο(ς) = 74 = Αληθινό(ς) άγιο(ς), που είναι αυτός, που κρατά το κλειδί του Δαυείδ και την κοσμοκρατορία.

Το σύνολο των ανθρώπων —για όσο διάστημα εξελίσσεται το Σχέδιο— που δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ του Χριστού, που έδρασε υπέρ των ανθρώπων και του Χριστού, που έχει την κοσμοκρατορία, ακολουθεί μία πολύ άσχημη πορεία. Όταν αντιλαμβάνεται κάποιος το Χριστό ως Θεό και δεν παίρνει τη δωρεά Του, αλλά ακολουθεί την εξουσία Του, τιμωρείται και γίνεται ένας από τους στύλους του ναού του Θεού, που εντάσσεται σφραγισμένος στην καινή Ιερουσαλήμ. Στύλοι του ναού του Θεού = Χριστιανισμός = Βασιλεία των αμαρτωλών = Ακάνθινος στέφανος = Χάραγμα επί του μετώπου = Αιώνιος Κόλασις = 81 = Ιουδαϊκός κόσμος, ενώ, Καινή Ιερουσαλήμ = Ώρα του πειρασμού = Υποχρεωτική αγαμία = 74.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο άνθρωπος που ακολουθεί το Θεό-Χριστό της κοσμοκρατορίας και όχι το φτωχό Χριστό, που ήταν Θεός, εντάσσεται στον ιουδαϊκό κόσμο, που είναι η αιώνια Κόλαση και παίρνει χάραγμα και στέφανο. Το τραγικό είναι ότι ο στέφανος είναι ακάνθινος και το χάραγμα είναι του θηρίου. Αυτός ο άνθρωπος αποτελεί το στύλο του ναού, αλλά δεν ξεφεύγει από την καινή Ιερουσαλήμ που είναι η ώρα της δοκιμασίας και η εικόνα του Θηρίου που έχει τη δυνατότητα να χαράζει. Εικών του θηρίου = Καινή Ιερουσαλήμ = 74 = Θηρίον κόκκινον. Το όνομα το καινόν είναι και σ’ αυτό το σημείο παγίδα, εφόσον και πάλι αφορά τον Υιό που θα επιστρέψει. Ο Υιός θα γεννηθεί μέσα στο χριστιανικό κόσμο και με τα ίδια δεδομένα με τους υπόλοιπους. Η παγίδα δεν οφείλεται σε ψεύδος, αλλά στην αλήθεια. Οι χριστιανοί γνωρίζουν ότι ο Μεσσίας είναι εκλεκτός και ότι δεν πρέπει να προσπαθούν να Τον μιμηθούν. Ενώ το γνωρίζουν αυτό, χρησιμοποιούν τη γνώση Του για να εξουσιάζουν τους ανθρώπους και τιμωρούνται. Όλοι αυτοί βρίσκονται στη Φιλαδέλφεια, που είναι το κέντρο που ασκεί την εξουσία μέσα στο χριστιανισμό. Φιλαδέλφεια = 44 = Καθήμενος = Ποντίφιξ = Λελουμένος = Αιώνιος = Ποιμένας = Δικέρατος = Θεός ζων = Γαζοφυλάκιον = Εκκλησίαι.

Έβδομος και τελευταίος άγγελος είναι ο άγγελος της εκκλησίας της Λαοδικείας. Αυτός ο άγγελος είναι το ακριβώς αντίθετο του αγγέλου της Φιλαδέλφειας. Το σύνολο της ισχύος του έχει ως στόχο τη στήριξη του συστήματος αγνοώντας παντελώς τον άνθρωπο. Για το σύνολο του χρόνου, για το οποίο απαιτείται εξουσία κι επομένως σύστημα, ο άγγελος αυτός είναι ανίκητος. Η ισχύς του οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ταυτόχρονα ορατός κι αόρατος. Οι άνθρωποι τον αντιλαμβάνονται, αλλά αδυνατούν να τον συλλάβουν ως εικόνα. Όταν αναφερθήκαμε στον άγγελο της Εφέσου, είπαμε ότι είναι ο πιο ισχυρός σ’ ό,τι αφορά την αντίληψη του ανθρώπου. Ο άγγελος της Εφέσου δημιουργεί τάσεις τεράστιες και τα φαινόμενα που προκαλούνται είναι αντιληπτά. Ο χριστιανισμός ως τάση είναι δημιούργημα του Χριστού. Ο κομμουνισμός αντίστοιχα του Μαρξ. Τα πάντα είναι ορατά και στο πραγματικό τους μέγεθος. Αντίθετα ο άγγελος της Λαοδικείας δε γίνεται αντιληπτός, χωρίς ταυτόχρονα να ξεφεύγει από την αντίληψη του ανθρώπου. Αυτό το αντιφατικό εκ πρώτης όψεως σημαίνει ότι ο άνθρωπος, ενώ αγωνίζεται να ξεφύγει από την εξουσία των βαρβάρων, η κάθε νίκη του εναντίον τους, αντί να τον λυτρώνει, τον κάνει βάρβαρο.

Έστω, για παράδειγμα, ότι ένας Μαρξιστής, που αγωνίστηκε κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, έβλεπε τους βαρβάρους του χριστιανισμού να τον καταπιέζουν. Μίσησε τους άθλιους της εκκλησίας κι αγωνίστηκε να ξεφύγει. Εγκαταλείπει τον άγγελο της Εφέσου με τη μορφή του Χριστού κι ακολουθεί τη μορφή του Μαρξ. Μετά από χρόνια διαπιστώνει ότι είναι στο έλεος ενός άθλιου, όπως ο Στάλιν. Ενώ βλέπει τους ειρηνοποιούς, δεν μπορεί να καταλάβει πώς ξεφεύγοντας από την εξουσία του ηλίθιου ιερέα πέφτει στην εξουσία του επίσης ηλίθιου Στάλιν. Ενώ αντιλαμβάνεται τον εχθρό που είναι η εξουσία, δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί την ταυτότητα του υπεύθυνου. Αυτό σημαίνει εκείνο που αναφέραμε παραπάνω. Ο άγγελος αυτός δεν ξεφεύγει από την αντίληψη του ανθρώπου, αλλά δε γίνεται κι αντιληπτός. Ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ότι οι ειρηνοποιοί δρουν αποκλειστικά σ’ ένα χώρο, που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κι είναι ο χώρος του χριστιανισμού. Η νοοτροπία των ανθρώπων που εξιουδαΐζονται, δίνει τ’ άσχημα χαρακτηριστικά στο κάθε σύστημα που ορθώνεται σ’ αυτόν το χώρο. Οι κομμουνιστές ήταν χριστιανοί που ακολούθησαν, χωρίς ν’ αλλάζουν νοοτροπία, άλλον Κύριο. Ο ηλίθιος Στάλιν σπούδασε θεολογία, πριν γίνει κομμουνιστής. Ο κοινωνία που τον γέννησε κι ήταν εξιουδαϊσμένη, του έδωσε χαρακτηριστικά δούλου. Ήταν δούλος, όταν επέλεξε να υπηρετήσει την εκκλησία και παρέμεινε δούλος, όταν αποφάσισε να υπηρετήσει τον κομμουνισμό. Ο δούλος αποφασίζει πάντα με γνώμονα το συμφέρον του. Ο Στάλιν είχε επιλέξει τη δουλεία κι απλά είδε ότι ωφελείται περισσότερο από το Μαρξ. Η αναρρίχηση στην πυραμίδα της εξουσίας ήταν εύκολη, εφόσον με τις σπουδές του είχε τέλεια χαρακτηριστικά δούλου.

Ο χριστιανισμός όπως κι ο κομμουνισμός λειτουργούν με βάση την εξουσία που προκύπτει από τη γνώση. Αυτή η εξουσία είναι προϊόν της ιουδαϊκής παράδοσης. Ο Μωυσής δίνει τα δικαιώματα πάνω στη γνώση σ’ όποιον θέλει κι αποτέλεσμα είναι το ιουδαϊκό σύστημα. Ο Χριστός κάνει το ίδιο και γεννιέται ο χριστιανισμός. Οι κομμουνιστές που ήταν πρώην χριστιανοί δέχονται αυτήν τη λογική. Έτσι ο Στάλιν γίνεται ο Μωυσής τους με κύριο το Μαρξ. Ο άγγελος της Λαοδικείας, όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης, ενδιαφέρεται μόνο για το σύστημα και όχι γι’ αυτούς, που φαίνονται ως κύριοί του, εφόσον Κύριος είναι πάντα το Αρνίον. Αρνίον = Σύστημα = Πόρνη = 32 = Κλαυθμός = Σκάνδαλον = Δύναμις.

Ο Δυτικός κόσμος που έχει στα χέρια του την παντοκρατορία, δεν ξεφεύγει ποτέ από τον άγγελο της Λαοδικείας, όποιοι κι αν εμφανιστούν ως ειρηνοποιοί. Ακόμα και άθεοι να πάρουν την εξουσία πάνω σ’ άπειρους άθεους, τα ίδια θα κάνουν. Η καταγωγή τους που είναι ιουδαϊκή, θα τους διατηρεί στο έλεος του Αρνίου. Με την ίδια παιδεία οι χριστιανοί ακολουθούν το Θεό και με την ίδια παιδεία οι άθεοι θ’ ακολουθούν Αυτόν, που υποτίθεται ότι αμφισβητούν. Άγγελος της Λαοδικείας = Υιός Δαυείδ Ιησούς = Παντοκρατορία του Αρνίου = Ιουδαϊκή παράδοσις = Βασιλεύς Παντοκράτορας = Διάβολος Παντοκράτορας = Κορυφή της πυραμίδος = 93.Το τέλειο Μυστικό Σχέδιο επιτρέπει στους χριστιανούς να γεννούν όποια κοσμοθεωρία επιθυμούν, χωρίς να τους επιτρέπει να ξεφύγουν από την προκαθορισμένη πορεία.

Αν δεν νικηθεί ο ιουδαϊσμός του χριστιανισμού, που δίνει τα χαρακτηριστικά στην κοινωνία, είναι αδύνατο να επέλθει η Λύτρωση. Ποιος μπορεί να νικήσει τον ιουδαϊσμό; Αυτός που απέδειξε ότι μπορεί να το κάνει στο παρελθόν κι είναι ο Χριστός. Χριστός = Ιουδαίος = Λύτρωσις = 46 = Δόξα του Θεού. Ο ιουδαϊσμός γεννιέται από τις Εντολές που έδωσε ο Θεός στο Μωυσή κι από την εξουσία, που προκύπτει εξαιτίας αυτών. Ο Ιουδαϊσμός γεννά την πληγή του θανάτου, γιατί εντάσσει τον άνθρωπο στη λογική της δουλείας. Μαθαίνει στον άνθρωπο να δέχεται εντολές, χωρίς να τις ελέγχει. Ο Θεός έδωσε τέλειες Εντολές κι ο άνθρωπος παγιδεύεται από τις ατελείς των δούλων.

Ο ιουδαϊσμός δε νικιέται με φιλοσοφία, αλλά με γνώση. Ο φιλόσοφος δεν μπορεί να τον νικήσει, γιατί παγιδεύεται. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι ατελείς εντολές στηρίζονται στις τέλειες. Ο κάθε φιλόσοφος θα ξεκινήσει αμφισβητώντας τις ατελείς και θα προχωρήσει σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Ο τέλειος παρθένος φιλόσοφος θα φτάσει μέχρι τις τέλειες Εντολές και θα σταματήσει, επειδή η αλήθεια δε νικιέται. Τι συμβαίνει όμως σ’ εκείνο το επίπεδο; Ο φιλόσοφος ταυτίζεται με το Μωυσή κι επειδή γνωρίζει την αλήθεια, προσπαθεί να την προστατεύσει… ακολουθεί την αντίστροφή πορεία και παγιδεύεται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρωτότοκος των νεκρών κρατά δύο κλειδιά, που είναι του Άδη και του θανάτου. Τα κλειδιά του Άδη δεν μπορούν να νικήσουν τον ιουδαϊσμό, Κλεις του Άδου = 48 = Φιλοσοφία.

Ο ιουδαϊσμός νικιέται μόνο με την ειδική γνώση, που επιτρέπει σε κάποιον να ταυτιστεί μ’ Αυτόν, που δίνει τις Εντολές. Κλεις του θανάτου = Ιουδαϊσμός = 58 = Εντολαί του Θεού = Εξουσία μεγάλη. Ο Υιός του Ανθρώπου απειλεί αυτόν τον άγγελο, γιατί Αυτός έχει το κλειδί του θανάτου. Ο μάρτυς ο πιστός = 77 = Κύριος Ιησούς = Αρχή της κτίσεως, παρουσιάζεται σ’ αυτό το σημείο με το όνομα “Αμήν” για το λόγο ότι ο ιουδαϊσμός, που είναι υπεύθυνος για τα δεινά της ανθρωπότητας, οφείλεται στη δραστηριότητα των Αποστόλων. Ο Ιησούς επέτρεψε στους Ιουδαίους μαθητές Του να εξιουδαΐσουν τον κόσμο κι αυτό σημαίνει ότι σκόρπισε τη φιλοσοφία του Μωυσή. Ο Πέτρος λαμβάνει το σύνολο των δικαιωμάτων και δεν αλλοιώνει το παραμικρό σ’ ό,τι αφορά τον ιουδαϊσμό. Αμήν = 15 = Χάλαζα, όταν, Χάλαζα μεγάλη = Μωυσής = Πέτρος = 36 = Σταυρός.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η πανίσχυρη πατριαρχία διατηρείται στον ύψιστο βαθμό της μέσω του ιουδαϊσμού. Ο Χριστός δεν την κατέλυσε, παρά την ισχυροποίησε δίνοντάς της κοινά χαρακτηριστικά σ’ όλο σχεδόν τον κόσμο. Αυτό το πέτυχε μέσω της Αποκάλυψης και της δράσης των επτά αγγέλων, που ο ένας προστατεύει τον άλλο. Ο άγγελος της Λαοδικείας που είναι ανίκητος, κινδυνεύει απ’ Αυτόν που ελέγχει τη χάλαζα την ταλαντιαία και άρα από το Μεσσία. Ο Αμήν είναι αυτός που μπορεί να κάνει τη χάλαζα να χάσει τα ολέθρια χαρακτηριστικά, με συνέπεια ν’ αχρηστευθεί. Αυτά που του λέει περί ψυχρού και ζεστού σημαίνουν ότι, όταν ο Ιωάννης πήρε την Αποκάλυψη, ο κόσμος δεν είχε πάρει την τελική του μορφή. Βρισκόταν ακόμα στην περίοδο της δωρεάς. Υπήρχε δηλαδή μία αχανής Δύση και δύο τύποι γνώσεων εξουσίας, που έδιναν τα επιθυμητά χαρακτηριστικά και είναι είτε τα ελληνικά είτε τα ιουδαϊκά.

Η παντοκρατορία του Αρνίου υφίσταται, όταν ο κόσμος είναι δομημένος κατά τον τέλειο τρόπο από πλευράς εξουσίας… όταν το Αρνίον είναι ορατό κι οι ανθρώπινες κοινωνίες παράγουν τους επιθυμητούς τύπους ανθρώπων. Αυτό σε παγκόσμια κλίμακα συνέβη μετά τη Γαλλική Επανάσταση, όταν εμφανίστηκαν όλες οι γνώσεις και το Αρνίον ήταν ο αδιαμφισβήτητος Παντοκράτορας. Πριν την επανάσταση αυτό δεν ήταν ορατό, επειδή δεν υπήρχαν οι Έλληνες που φαινομενικά απειλούσαν αυτήν την παντοκρατορία. Από τη στιγμή που συνέβη κι αυτό, τα πάντα άρχισαν να λειτουργούν στον ύψιστο βαθμό. Οι λαοί ακολουθούσαν, είτε το Μωυσή σαν Ιουδαίοι είτε τους Έλληνες, που άρχισαν να γεννιούνται. Ζεστός = Μωυσής = Πέτρος = 36 = Παιδεία, ενώ, Ψυχρός = Έλληνες = 34.

Όταν ο Αμήν λέει ότι θα ξεράσει από το στόμα Του τον άγγελο, επειδή είναι χλιαρός, περιγράφει αυτό που έκανε. Ο Πέτρος και οι Απόστολοι ήταν χλιαροί. Μιλούσαν με μεικτή γλώσσα για να εκχριστιανίσουν τον κόσμο. Χρησιμοποιούσαν και τη γνώση του Μωυσή και τη γνώση των Ελλήνων. Ως Έλληνες κατηγορούσαν τους Ιουδαίους για τη Θυσία του Χριστού, ενώ ως Ιουδαίοι μισούσαν τους Έλληνες και προσπαθούσαν να τους εξιουδαΐσουν. Χλιαρός = Βασιλεύς = 39 = Διάβολος, όταν, Χλιαρός Πέτρος = Διάβολος Πέτρος = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75 = Ιερείς του Θεού. Από τη στιγμή που ο Ιησούς δίνει εντολή να μη σφραγιστεί η προφητεία, στην πραγματικότητα ξερνά τον Πέτρο στον κόσμο και γεννά τα πλήθη των μακαρίων. Η Αποκάλυψη στηρίζει την εξουσία του Πέτρου. Αιώνες μετά φτάνουμε στην επιθυμητή κατάσταση της μεικτής κοινωνίας.

Ο Υιός του Ανθρώπου υπηρετείται τέλεια από τον άγγελο της Λαοδικείας, εφόσον αυτός δρα κατά τον ιδανικότερο τρόπο, είτε ως Μωυσής είτε ως Έλληνας. Η έδρα του είναι το σύνολο των ανθρώπων που γεννά η Αποκάλυψη, δηλαδή οι μακάριοι. Μακάριος = Λαοδίκεια = Άβυσσος = Απόκρυφον = 38 = Επτά πνεύματα. Όσο υπάρχουν μακάριοι στον κόσμο, είναι αδύνατο να νικηθεί ο άγγελος της Λαοδικείας κι αυτοί θα υπάρχουν για όσο διάστημα επιθυμεί ο Κύριος. Αυτός ο άγγελος μπορεί να γίνει πλούσιος, μόνον αν ακούσει τη συμβουλή του Κυρίου κι εγκαταλείψει την εξουσία. Ο άγγελος της Λαοδικείας μπορεί να το κάνει αυτό, μόνον αν αγοράσει από τον Κύριο χρυσίον πεπυρωμένον και μεταλλαχθεί σε άγγελο της Φιλαδέλφειας, όταν ο Υιός Δαυείδ Ιησούς = Μεσσίας παντοδύναμος = 93, μετατραπεί σε Μεσσία Παντοκράτορα. Μεσσίας Παντοκράτορας = Χρυσίον πεπυρωμένον = 99.

Για το διάστημα που νομίζει ότι είναι πλούσιος κι ασκεί εξουσίες, αυτός και όσοι τον ακολουθούν είναι φτωχοί και ταλαίπωροι. Αυτοί πρέπει να φορέσουν ιμάτια λευκά, για να μη φαίνεται η αισχύνη της γυμνότητάς τους. Ιμάτια λευκά = 35 = Εκκλησία = Κύριος, όταν, Ιμάτιον λευκόν = 53 = Αίμα του Αρνίου = Βασανισμός = Οδός Κυρίου. Αυτό σημαίνει ότι οι δούλοι θα πρέπει να κρύβονται διαρκώς πίσω από τον Κύριο και τη γνώση Του, για να μη φαίνεται η ασχήμια τους.

Όσον αφορά τους μακάριους, που είναι οι οφθαλμοί του αγγέλου, αυτοί πήραν το κολλούριον, αλλά παρέμειναν τυφλοί. Μακάριοι = Οφθαλμός = Απόκρυφον = 38, και, Κολλούριον = 46 = Αιώνια δόξα = Χριστός = Εριννύες = Ευμενίδες = Λύτρωσις. Γνώρισαν το Χριστό και το Λόγο Του, αλλά αντί να λυτρωθούν βρέθηκαν καταδιωκόμενοι εξαιτίας της αθλιότητάς τους. Όλοι αυτοί δείχνουν υπερβολικό ζήλο κι ανοίγουν την πόρτα σ’ έναν Κύριο Του οποίου τη θέληση δε γνωρίζουν. Αυτός ο επικίνδυνος Κύριος είναι το Αρνίον, που τους καλεί στο δείπνο Του και τους επιτρέπει να μοιράζονται το θρόνο μαζί Του. Δείπνον του Αρνίου = 78 = Φόβος των Ιουδαίων = Βασιλεύς των νεκρών = Νεκρός Μεσσίας = Λίθος ίασπις = Ρομφαία δίστομος. Αυτός ο Κύριος ελέγχει και παιδαγωγεί κατά τον τρόπο που ευνοεί το Σχέδιο. Η ελεγχόμενη παιδεία γεννά τους ψυχρούς και τους ζεστούς, που είναι αδύνατο να μην ανοίξουν την πόρτα στην εξουσία.

Σ’ αυτό το σημείο χρήσιμο είναι ν’ αναφέρουμε το εξής ενδιαφέρον: μετά την κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι δούλοι της Ορθόδοξης εκκλησίας έκαναν το μεγαλύτερο σφάλμα που θα μπορούσαν να κάνουν. Διατήρησαν ζωντανό το ελληνικό σπέρμα, διατηρώντας λαό με μητρική την ελληνική γλώσσα. Αυτό το σφάλμα το πραγματοποίησαν, γιατί δεν αντιλήφθηκαν την ταυτότητα του Μωάμεθ. Τον εξέλαβαν ως ειρηνοποιό, ενώ αυτός ήταν προφήτης. Ο άγγελος της Λαοδικείας είναι πανίσχυρος κι ελέγχει τα πάντα, μόνον όταν αυτοί που τον υπηρετούν είναι είτε ψυχροί είτε ζεστοί και συνυπάρχουν. Ο Μωάμεθ εκτελώντας την αποστολή του, ευνούχισε τον ιουδαϊσμό, χωρίς να τον νικήσει. Δε φέρθηκε σαν ειρηνοποιός, αλλά ως παρθένος. Ο ειρηνοποιός είναι χρήσιμος για το σύστημα, γιατί προσπαθεί να το γονιμοποιήσει σ’ εποχή κατά την οποία δεν επιδέχεται γονιμοποίηση. Παρουσιάζεται σαν Μεσσίας και χρησιμοποιεί την επικίνδυνη γνώση στο σύνολό της.

Ο Μωάμεθ αντίθετα κράτησε την παρθενικότητά του. Δεν παρουσιάστηκε ως Μεσσίας και δεν προσπάθησε να πραγματοποιήσει γάμο με το σύστημα, που έφερε την κοσμοκρατορία. Πρότεινε ένα μοντέλο, συνέστησε υπομονή μέχρι την τελική κρίση κι έδωσε υπόσχεση Λύτρωσης. Οι πιστοί του μ’ αυτόν τον τρόπο αποσυνδέθηκαν από την τέλεια γνώση, που συνοδεύεται από δικαιώματα και ξέφυγαν, όσο ήταν δυνατόν, από τον ιουδαϊσμό. Όταν συμβαίνει αυτό, παύει να έχει εξουσία ο εκλεκτός του Θεού Μωυσής… άρα δεν υπάρχουν οι όμοιοι του μέσα στην κοινωνία λόγω δικαιωμάτων. Ο Μωυσής εξομοιώνει τους ιερείς μ’ αυτόν, μέσω των δικαιωμάτων, και κατευθύνει τη βάση της κοινωνίας, που έχει ως παιδεία την Παλαιά Διαθήκη και στηρίζει τον ιουδαϊσμό. Όταν στο χώρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ορθώθηκε το σύστημα της αντίστοιχης Οθωμανικής, η Ανατολική εκκλησία έκανε λανθασμένες εκτιμήσεις. Διατήρησε ψυχρούς σε μία κοινωνία, που δεν είχε τη δυνατότητα να γεννήσει ζεστούς. Το σφάλμα εμφανίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση, όταν ένα κράτος που έχει την τάση να παράγει ψυχρούς, κλήθηκε να λειτουργεί κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα. Μωάμεθ = Υιός = Βλέπων = 26 = Σατανάς, όταν, Προφήτης = 48 = Παρθένος = Φρόνιμος.

Ο Μωάμεθ ταυτίστηκε λειτουργικά με το Χριστό, ώστε να μη χαθεί ο έλεγχος του Σχεδίου, αλλά τα χαρακτηριστικά του ήταν πιο ευεργετικά για τους ανθρώπους. Δεν έδωσε τη Λύτρωση, αλλά έδωσε καλύτερες συνθήκες στους ανθρώπους. Επιπλέον ήταν αυτός που οδήγησε τους δούλους στο σφάλμα. Ακολουθεί τον Ιησού στην πορεία Του, αλλά επειδή δεν είναι ο ίδιος Κύριος, η παρθενικότητα δημιουργεί τα ίδια φαινόμενα, αλλά απείρως πιο ανώδυνα. Αληθινός άγιος = Διδάσκαλος αγαθός = Καινή Ιερουσαλήμ = Προφήτης Μωάμεθ = 74, όταν Προφήτης του Αλλάχ = Διαθήκη του Θεού = Εκλεκτός του Κυρίου = Σίμων Πέτρος = Καταραμένος όφις = 67. Μωάμεθ ζων = 42 = Ιησούς = Αρχάγγελος, ενώ, Νεκρός Υιός = Νεκρός Μωάμεθ = Εσταυρωμένος = Καινή Διαθήκη = 59. Η εύνοια που απολαμβάνουν οι μωαμεθανοί οφείλεται στο γεγονός ότι ο Μωάμεθ νεκρός δε δρα, ενώ αντίθετα ο Εσταυρωμένος παρασέρνει τους δούλους στο θάνατο.

Η Ορθόδοξη εκκλησία δεν αντιλήφθηκε ότι από παρθένο δεν προκύπτουν δικαιώματα, ώστε να τα πάρει η ίδια, παίρνοντας έτσι ταυτόχρονα το ρόλο του Μωυσή. Δικαιώματα δίνει μόνον ο ψευδοπροφήτης, που είναι ο οικοδεσπότης. Ψευδοπροφήτης = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Άγιος δέσποτας. Στον κόσμο των αριθμών οι λέξεις “μωαμεθανοί” κι “Ιουδαίοι” ταυτίζονται κι αυτό δεν είναι λάθος. Μωαμεθανοί = Ιουδαίοι = 46 = Χριστός. Η εξήγηση σ’ αυτό δίνεται μέσα στις επιστολές στις οποίες αναφέρονται άνθρωποι, που νομίζουν ότι είναι Ιουδαίοι ενώ δεν είναι, αλλά ψεύδονται. Ιουδαίοι = 46 = Δόξα του Θεού. Συναγωγή του σατανά = 61 = Εκκλησία του σατανά = Αντίχριστοι = Αντιουδαίοι = Γενεά μοιχαλίς. Οι μωαμεθανοί όπως οι Ιουδαίοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στο Γαβριήλ. Γαβριήλ = Αρνίον = 32 = Ζενίθ. Αρχάγγελος Γαβριήλ = Διδάσκαλος αγαθός = Προφήτης Μωάμεθ = Αληθινός άγιος = Χριστός Θεός = 74. Όλοι αυτοί που βλέπουμε και μισούμε εξαιτίας της αθλιότητάς τους, είτε πρόκειται για Ιουδαίους είτε για χριστιανούς είτε για μωαμεθανούς, νομίζουν ότι είναι Ιουδαίοι. Όλοι αυτοί είναι η “γενεά η μοιχαλίς”.

Σ’ αυτό το σημείο τελειώνουν οι επιστολές και είναι η αρχή μίας νέας κατάστασης, που είναι ταυτόχρονα και τελική. Αυτό είναι δυνατό για τους λόγους ότι ο Κύριος γνωστοποίησε την ισχύ του σ’ ένα μακάριο και μέσω των επιστολών γεννιέται μία κατάσταση τέλεια και τελική, που μέσα στο χρόνο απλά αλλάζει κλίμακα. Υπάρχει ένας Κύριος, επτά άγγελοι που δε δρουν τέλεια κι ερεθίζουν τον Κύριο κι ένας δούλος μακάριος. Ο Κύριος έχει τη γνώση να παρουσιαστεί ως μακάριος, ώστε σ’ αυτήν την κατάσταση ο Ιωάννης να βρίσκεται στη θέση του απλού δούλου. Αυτό το κάνει για να επιτύχει αυτό που ονομάσαμε καταδίωξη. Οι επιστολές είναι ταυτόχρονα και προφητεία, εφόσον μέσα σ’ αυτές αποκαλύπτεται ο τρόπος δράσης του Κυρίου απέναντι στους αγγέλους, αν δε συμμορφωθούν… άρα αφορά το μέλλον. Η πραγματική προφητεία της Αποκάλυψης είναι γραμμένη από το χέρι του Ιωάννη και περιγράφει όσα αυτός είδε.

Το πρόβλημα που υπάρχει εδώ είναι αυτό που αφορά την καταδίωξη. Αυτός που γνωρίζει την προφητεία, πρέπει να καταδιώκεται κι αυτό απαιτεί αληθινό Λόγο βγαλμένο από το στόμα του Κυρίου. Το σύνολο του φόβου που προκαλεί την καταδίωξη, προέρχεται από την άμεση κι αληθινή απειλή του Κυρίου στο τέλος. Ο άνθρωπος που γνωρίζει την Αποκάλυψη, πρέπει να φοβάται τις πληγές στην περίπτωση που αλλοιώνει οτιδήποτε μέσα σ’ αυτές. Αν η Αποκάλυψη δεν περιελάμβανε τις επιστολές, θα υπήρχε πρόβλημα. Δε θα ήταν δυνατό να ξεκινήσει η διαδικασία της καταδίωξης, εφόσον ο Ιωάννης δε θα καταδιωκόταν. Ο Ιωάννης έγραψε την Αποκάλυψη κι έγραψε αυτό που είδε. Για το δημιουργό δεν τίθεται θέμα αλλοίωσης και σ’ αυτήν την περίπτωση, εφόσον ο Ιωάννης ήταν ο δημιουργός, δεν τον αφορά η απειλή. Ο Κύριος ξεπερνά αυτό το πρόβλημα με τις επιστολές. Γίνεται μακάριος κι υπαγορεύει σε δούλο επιστολές, που αφορούν το μέλλον. Απ’ αυτήν την υπαγόρευση ξεκινά η καταδίωξη του Ιωάννη.

Ο Ιωάννης γράφει την Αποκάλυψη και ναι μεν δεν τον αφορά η απειλή για το κυρίως κείμενό της, αλλά εντάσσεται στην ίδια κατάσταση λόγω των επιστολών. Η τρομερή θεία ευφυΐα δημιουργεί μέσω των επιστολών τον πρώτο τέλειο μακάριο, πριν ακόμα παραδώσει την προφητεία. Ο Κύριος μπορούσε, μετά τις επιστολές, να πάει κατευθείαν στον επίλογο και να επιτύχει τα ίδια αποτελέσματα. Η αρχική κατάσταση που είναι ταυτόχρονα και τελική, στηρίζεται στη λογική των όμοιων και όχι των ίσων. Κύριος είναι Αυτός, που τα γνωρίζει όλα. Μακάριος είναι αυτός, που γνωρίζει ένα μέρος του συνόλου, που αφορά το άγνωστο μέλλον. Ο Κύριος δίνοντας τις επιστολές εμφανίζει ένα μέρος της γνώσης Του και γίνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο μακάριος. Αυτό το δίνει σε δούλο και τον απειλεί να μην το αλλοιώσει. Ο δούλος από τη στιγμή που παίρνει το μερικό κι έχει τη δυνατότητα να το παραδώσει σε άλλους, γίνεται και ο ίδιος μακάριος.

Η λογική των όμοιων λειτουργεί σ’ αυτό το σημείο ως εξής: ο Κύριος είναι πάντα Κύριος, επειδή γνωρίζει τα πάντα κι είναι το σταθερό σημείο. Ο Ιωάννης γίνεται μακάριος λόγω των επιστολών κι όλοι οι υπόλοιποι γίνονται μακάριοι λόγω του συνόλου της Αποκάλυψης, που είναι πλήρης. Αυτός που υπαγορεύει τις επιστολές, είναι χαλκόπους για τον Ιωάννη, ενώ ο Ιωάννης που υπαγορεύει το κείμενό του, γίνεται χαλκόπους γι’ αυτόν, που το παίρνει. Χαλκόπους = 38 = Μακάριος = Ευνούχος = Απόκρυφον. Μέσω αυτού του σχεδιασμού, κατορθώνει ο Κύριος να δημιουργήσει μία κατάσταση, που δεν επηρεάζεται ποτέ κι από κανέναν εξωτερικό παράγοντα.

Ο τέλειος Κύριος δημιουργεί τον τέλειο μακάριο και του δίνει την τέλεια κι αληθινή εικόνα. Ο τέλειος μακάριος, για να δημιουργήσει τέλειους μακάριους, θα πρέπει κι αυτός να έχει αυτήν τη δυνατότητα και σ’ όλες τις εποχές. Η αρχή και το τέλος της προφητείας ταυτίζονται γι’ αυτόν το λόγο. Η αναλογία διατηρεί την αλήθεια ανεπηρέαστη, γι’ αυτό κι ο Ιωάννης, ο πρώτος τέλειος μακάριος, θα πρέπει να δει στον ουρανό την αλήθεια, ενώ οι υπόλοιποι τέλειοι μακάριοι και σ’ όλες τις εποχές στη Γη.

Το πρόβλημα σ’ αυτό το σημείο όπως βλέπουμε είναι η αλήθεια. Ποτέ και κανένας δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να πει ότι έπεσε θύμα ψεύδους. Ό,τι λέει ο Χριστός, είναι απόλυτα αληθινό. Χριστός = Αληθινός = 46 = Παναληθής. Ο Υιός του Θεού ήταν Μεσσίας και Παντοκράτορας από τότε που γεννήθηκε ο άνθρωπος και όχι από τότε που ο άνθρωπος τον γνώρισε ως Χριστό. Για να δει κάποιος αυτό που υπήρχε πριν γίνει ορατό κι αντιληπτό στη Γη, θα έπρεπε να γνωρίσει τον ουρανό. Το σύνολο των υπολοίπων που γεννήθηκαν στη Γη μετά την εμφάνιση του Υιού, δεν έχουν αυτήν την ανάγκη, επειδή υπάρχει η Αγία Ιερουσαλήμ, που έχει στην κατοχή της τη Δόξα του Θεού. Δόξα του Θεού = Αιώνια δόξα = Χριστός = 46.

Ο Κύριος, σ’ ό,τι αφορά την κυρίως προφητεία, δεν υπαγορεύει στον Ιωάννη… τον αφήνει να δει, για να μην αλλοιωθεί η τελειότητα του σχεδιασμού της. Δεν υπαγορεύει σε τέλειο μακάριο, γιατί δε θα υπαγορεύσει από εκείνη τη στιγμή και σε κανέναν άλλο. Από τη στιγμή που γίνει κάποιος τέλειος μακάριος, βλέπει, εφόσον αυτό του επιτρέπεται, αλλά καταλαβαίνει μόνον όσα του επιτρέπονται χωρίς σχόλια. Ο Ιωάννης βλέπει και περιγράφει χωρίς σχόλια. Ο Κύριος δίνει εικόνα στον Ιωάννη κι ο Ιωάννης μεταφέρει την εικόνα μέσω περιγραφής και τίποτε άλλο. Ο πρώτος μακάριος βλέπει το νεκρό Εμμανουήλ και παίρνει τη μαρτυρία του Ιησού, ενώ οι υπόλοιποι βλέπουν αυτό που τους δίνεται στο τέλος κι είναι απόλυτα ίδιο. Νεκρός Εμμανουήλ = Μαρτυρία Ιησού = Αγία Ιερουσαλήμ = Ουρανός καινός = Λίμνη του πυρός = 66.

Ο Ιωάννης είδε τον Αληθινό άγιο, που του έδωσε την προφητεία, ενώ οι υπόλοιποι βλέπουν την καινή Ιερουσαλήμ, που έχει στην πλατεία της το ξύλο της ζωής. Αληθινός άγιος = Διδάσκαλος αγαθός = Αρχάγγελος Γαβριήλ = Καινή Ιερουσαλήμ = Βασιλεία του κόσμου, όταν, Προφητεία = Ξύλον ζωής = 47. Ο Ιωάννης είδε το θηρίον και το δράκοντα και δεν αντιλήφθηκε την ταυτότητά τους. Οι μεταγενέστεροι μακάριοι είδαν κι αυτοί τα θηρία, αλλά δεν αντιλήφθηκαν επίσης την ταυτότητά τους. Όπως τα θηρία δεν επιτέθηκαν στο μακάριο Ιωάννη, έτσι δεν επιτίθενται και στους υπόλοιπους μακάριους. Θηρίον = 42 = Ιησούς, Δράκων μέγας = Αλέξανδρος = 45.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε ενδεικτικά, για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνει κλειστή προφητεία. Χωρίς να υπάρχει ψεύδος σ’ αυτήν την προφητεία, αναπαράγονται τα ίδια φαινόμενα, πράγμα αδύνατον, αν η αρχή και το τέλος ήταν διάφορα μεταξύ τους. Αν η αρχή έδινε τέλεια χαρακτηριστικά στον Ιωάννη και δεν ταυτιζόταν με το τέλος, η τελειότητα αυτή των χαρακτηριστικών για τους υπόλοιπους θα ήταν δυνατή μόνο με το ψεύδος. Αυτό θα συνέβαινε σίγουρα, γιατί η γνώση που δίνει τα χαρακτηριστικά είναι προφητεία. Η προφητεία είναι πάντα μία, εφόσον είναι αληθινή. Αν ο Κύριος δεν επέτρεπε στον Ιωάννη ν’ ανέβει στον ουρανό —όπως συμβαίνει με τους υπόλοιπους— και του επέτρεπε να βλέπει μόνο στη γη και όσα συμβαίνουν σ’ αυτή, θα έπρεπε να πει ψέματα από τη στιγμή που η κατάσταση, που επικρατούσε τότε, δεν ήταν τελική. Για να δει ο Ιωάννης, όσα θα έβλεπαν στη Γη οι υπόλοιποι αιώνες μετά, έπρεπε ν’ ανέβει στον ουρανό.

Αυτό που πρέπει να δούμε, είναι τι ακριβώς συμβαίνει, αφού ο Ιωάννης πάρει τη γνώση των επιστολών. Το μέρος της Αποκάλυψης που περιγράφει το σύνολο των όσων είδε ο Ιωάννης, είναι μία προφητεία εξαιρετικά περίπλοκη. Για να γίνει αυτή αντιληπτή, θα πρέπει ο αναγνώστης να διακρίνει πάντα τα επίπεδα στα οποία αναφέρεται. Ταυτόχρονα πρέπει ν’ αντιλαμβάνεται την έννοια του “χρόνου” με τη λογική της Αποκάλυψης, επειδή, λόγω επιπέδων, περιγράφονται τα ίδια γεγονότα, όπως αυτά φαίνονται από το κάθε επίπεδο. Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί η προφητεία έχει το χαρακτηριστικό να περιγράφει μία σειρά γεγονότων, που θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα από ένα αρχικό σημείο σ’ ένα τελικό. Το πρόβλημα γεννιέται με το χρόνο, εξαιτίας της ταύτισης των σημείων. Από το σημείο Α πάμε στο σημείο Α. Η πορεία γίνεται, γιατί υπάρχει διαφορά μεταξύ ουρανού και Γης. Αυτά που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στον ουρανό τέλεια, στη γη πρέπει να δημιουργηθούν.

Ο αναγνώστης θα πρέπει πάντα να παρακολουθεί τον Ιωάννη και μετά να προσπαθεί ν’ αντιληφθεί το φαινόμενο που περιγράφει. Επειδή η Αποκάλυψη είναι κλειστή προφητεία, θα πρέπει, για να εισέλθει κάποιος σ’ αυτήν, να βρει το σημείο απ’ όπου μπορεί να εισέλθει. Από τη στιγμή που η αρχή και το τέλος ταυτίζονται ως καταστάσεις και μεσολαβεί κάποιος χρόνος μέχρι την ταύτισή τους —εφόσον υπάρχει διαφορά στα επίπεδα— εμείς θα πρέπει να βρούμε ποια από τα όμοια μεταξύ τους προηγούνται. Ενώ υπηρετούν το Σχέδιο με τον ίδιο απόλυτο τρόπο, εμφανίζονται με κάποια σειρά. Έτσι μπορούμε ν’ αναφερθούμε στη γενεσιουργό αιτία όλων, που είναι η προφητεία. Θέλημα Θεού = 47 = Προφητεία = Τέσσαρα ζώα = Βαβυλών η μεγάλη = Άγια πόλις = Ξύλον ζωής.

Όλα αυτά σημαίνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα και υπηρετούν το Σχέδιο με τον ίδιο απόλυτο τρόπο. Η σειρά που τα βάλαμε είναι η σωστή, γιατί δεν είναι δυνατό να δοθεί προφητεία, χωρίς να προϋπάρξει το θέλημα του Θεού. Δεν είναι δυνατό να υπάρξει ξύλο της ζωής, πριν δομηθεί η άγια πόλις κι επομένως να προϋπάρξει η Βαβυλώνα, που είναι αποτέλεσμα της δράσης των τεσσάρων ζώων. Για να μπούμε στην Αποκάλυψη θα πρέπει να εντοπίσουμε την ταυτότητα των τεσσάρων ζώων κι από εκείνο το σημείο να παρακολουθούμε την αλλαγή της κλίμακας με τη βοήθεια της οποίας από μία κατάσταση, που αφορά έναν Κύριο κι ένα δούλο, θα φτάσουμε σε μία παγκόσμια. Στους στίχους: (Αποκ. Ιωάν. 4.1-4.3), ο Ιωάννης δίνει στον αναγνώστη μία περιγραφή ενός θρόνου κι ενός καθήμενου εντελώς αφηρημένη. Αυτό συμβαίνει για να υπηρετηθεί η τελειότητα της Αποκάλυψης και μόνον. Ο Ιωάννης περιγράφει από το (Αποκ. Ιωάν. 4.4) και μετά με απόλυτη λεπτομέρεια ό,τι βλέπει και είναι ο ίδιος ο θρόνος.

Η Αποκάλυψη προσφέρει αυτήν την ασαφή γνώση, για να ευθυγραμμιστεί πλήρως ο μεταγενέστερος μακάριος με τον πρώτο. Επειδή όλοι οι υπόλοιποι δεν γνώρισαν τις ίδιες συνθήκες με τον Ιωάννη, που είδε τον Κύριο-Ιησού, παίρνουν γνώση για τον καθήμενο πριν την περιγραφή του, που ακολουθεί τα τέσσερα ζώα. Η ευθυγράμμιση είναι τέλεια, γιατί ο μεν Ιωάννης ανέβηκε στον ουρανό, αλλά δεν αντιλήφθηκε τι είδε, ενώ οι μεταγενέστεροι, επειδή δεν είδαν, έχουν την ίδια αφηρημένη εικόνα που τους δίνει ο Ιωάννης. Η Αποκάλυψη είναι πλήρης προφητεία. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο περιγράφει το σύνολο των όσων συμβαίνουν, μέχρι να υπάρξει καθήμενος. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να δράσουν τα τέσσερα ζώα. Ο Ιωάννης πήρε τις επιστολές από τον καθήμενο που ναι μεν υπήρχε στον ουρανό, αλλά όχι στη Γη. Δίνοντας στο χωρίο (Αποκ. Ιωάν. 4.1-4.3) γνώση για τον καθήμενο θέτει κοινό σημείο αφετηρίας για όλους. Αυτό σημαίνει ότι προσδιορίζει ένα χρονικό σημείο στο οποίο αυτά που περιγράφει είναι αληθινά, εξασφαλίζοντας όμως τη δυνατότητα να δώσει προφητεία, που ξεκινά από άλλο χρονικό σημείο κι είναι επίσης αληθινή.

Για να γίνει αυτό κατανοητό, αναφέρουμε ότι, για να υπάρξει καθήμενος, απαιτείται η δράση των τεσσάρων ζώων. Αυτά όμως μπορεί να ξεκίνησαν τη δραστηριότητά τους αιώνες πριν τον Ιωάννη. Έργο τους είναι ο θρόνος του καθήμενου. Όταν ο Ιωάννης παίρνει την προφητεία, ο καθήμενος υπάρχει, αλλά προηγήθηκαν μέχρι την ενθρόνισή του πολλά πράγματα. Ο Ιωάννης δηλώνει ότι είδε τον καθήμενο αληθινά, εφόσον αυτός υπήρχε. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό και περιγράφει το θρόνο, που έχει τα τελικά του χαρακτηριστικά, λαμβάνει τη δυνατότητα να συνεχίσει την περιγραφή της προφητείας απ’ όποιο χρονικό σημείο θέλει, χωρίς να ψεύδεται. Η προφητεία θα ήταν ανακριβής, αν ο Ιωάννης έβλεπε το πρόσωπο του καθήμενου στο θρόνο του Αρνίου, κι έπειτα περιέγραφε τα τέσσερα ζώα, που δημιουργούν και μοιράζονται αυτόν το θρόνο σαν κατάσταση που ακολουθεί.

Αυτό δε συμβαίνει, γιατί ο Ιωάννης πρώτα περιγράφει το θρόνο με τα τέσσερα ζώα και μετά το σύνολο των όσων ακολούθησαν, ώστε να υπάρξει καθήμενος. Αυτό που πρέπει να δούμε εμείς, είναι τι ακριβώς περιγράφει ο Ιωάννης στο χωρίο: (Αποκ. Ιωάν. 4.1-4.3) και γιατί αληθινά δεν διακρίνει το πρόσωπο του καθήμενου. Ο Ιωάννης βλέπει κατ’ αρχήν το θρόνο, που είναι ίδιος μ’ αυτόν που θα πάρει το Αρνίον στη δόξα Του κι είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Ο θρόνος αυτός είναι ο ίδιος ο Σωτήρας, γιατί σύμφωνα με το Λόγο του Χριστού ο Υιός κι ο Πατέρας ταυτίζονται και κατοικούν μέσα στον άνθρωπο που πιστεύει στο Θεό. Ο θρόνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων, που δομούν ένα σύστημα με τη γνώση του Θεού, αλλά εξαιτίας της απουσίας Του δεν ξεφεύγουν από τη φιλοσοφία του συστήματος. Θρόνος = Πιστοί = Σωτήρας = Σαρδίον = 41 = Διδασκαλία.

Ο Κύριος ταυτίζεται με το θρόνο λόγω κοινής δωρεάς, που αφορά τη γνώση. Εφόσον οι πιστοί μεταφέρουν το Λόγο ατόφιο, απλά αλλάζει η κλίμακα. Ό,τι ήταν ο Σωτήρας γι’ αυτούς, γίνονται οι ίδιοι για την ανθρωπότητα. Επειδή όμως το σύνολο αυτό αναμένει το Σωτήρα, έχοντας χαρακτηριστικά σωτήρα, έχει ταυτόχρονα τη μορφή θρόνου, εφόσον αυτοί θα δεχτούν τη νέα δωρεά σε ενδεχόμενη επανεμφάνιση του Υιού. Οι άνθρωποι θα δουν ένα τεράστιο σύστημα, που συνθέτουν οι πιστοί και καθήμενο πάνω σ’ αυτό το Σωτήρα. Ο θρόνος αυτός είναι ο μέγας ο λευκός, εφόσον είναι ο θρόνος του Χριστού, που είναι ο Κύριος των Ιουδαίων και ζει εις τους αιώνες. Θρόνος μέγας λευκός = 87 = Κύριος των Ιουδαίων = Κύριος του αμπελώνος = Εκκλησία των Ιουδαίων = Βασιλεύς της αβύσσου = Ζων εις τους αιώνας. Αυτός ο θρόνος είναι στην ιδανική του μορφή η Βασιλεία των Ουρανών κι αυτό συμβαίνει όταν το Αρνίον είναι ζων και όχι εσφαγμένον. Αρνίον ζων = 48 = Παρθένος = Λαός του Θεού. Θρόνος του Αρνίου = 80 = Βασιλεία των Ουρανών = Αθάνατος άνθρωπος = Αθάνατοι άνθρωποι. Ο Ιωάννης δεν είδε την ιδανική κατάσταση, αλλά μόνον το θρόνο και το Σωτήρα. Σωτήρας του κόσμου = 77 = Κύριος Ιησούς = Υιός του Ανθρώπου.

Όλα αυτά τα είδε με ακρίβεια, μόνο πριν πάρει τις επιστολές κι αυτό γιατί έπρεπε να τηρηθούν οι αναλογίες. Η ασάφεια δηλαδή κατά ένα μέρος οφείλεται στο ότι είχε ξαναδεί το θρόνο. Ο Καθήμενος = Παντοκράτωρ = Ίασπις = 44, ήταν όμοιος με το λίθο ίασπι. Λίθος ίασπις = Επτά λυχνίαι χρυσαί = Βασιλεύς των νεκρών = Νεκρός Μεσσίας = 78. Όταν ο Ιωάννης στην αρχή βλέπει τις επτά λυχνίες βλέπει στην πραγματικότητα το θρόνο και τον καθήμενο, χωρίς να γνωρίζει πού βρίσκεται. Όταν ο καθήμενος είναι Βασιλεύς των νεκρών και νεκρός Μεσσίας όλα όσα του λέει ο Ιησούς στην αρχή είναι ευνόητα. Πρωτότοκος των Νεκρών = 90, Νεκρός = 33. Το καινούριο στοιχείο σ’ αυτήν την περιγραφή που αφορά το σύνολο των μακαρίων είναι ότι ο Ιωάννης πριν πάρει τις επιστολές, παίρνει τη δυνατότητα να δει τον καθήμενο και να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του. Αφού πάρει αυτήν τη γνώση βγαίνει από εκείνον το χώρο και βλέπει το θρόνο ως λειτουργικό σύνολο, όπως τον βλέπουν όλοι. Ο θρόνος κι ο καθήμενος δεν είναι ευδιάκριτοι, γιατί υπάρχει η ίρις. Η ίρις είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στον καθήμενο και τους ανθρώπους. Ίρις = Συναγωγή = Εκκλησία = 35. Ο Ιωάννης από τη στιγμή που βλέπει το θρόνο πίσω από την ίριδα, ταυτίζεται μ’ όλους τους ανθρώπους, που αιώνες τώρα βλέπουν το ίδιο ακριβώς θέαμα. Βλέπει ένα σύνολο το οποίο μοιάζει με σμάραγδο κι είναι αυτό που έχει την παντοκρατορία. Σμάραγδος = 44 = Ίασπις = Εκκλησίαι.

Η διαφορά σμαράγδου και ίασπι, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, έχει να κάνει με τους διαφορετικούς φορείς της ίδιας εξουσίας. Ίασπις είναι ο καθήμενος ως πρόσωπο. Ενώ ο σμάραγδος είναι ο καθήμενος ως εκκλησία, που έχει το σύνολο των εξουσιών του ίασπι. Η εκκλησία σαν ίρις κυκλώνει το θρόνο και μέσα σ’ αυτή βρίσκονται οι εικοσιτέσσερις θρόνοι των πρεσβυτέρων. Οι άνθρωποι βλέπουν τους θρόνους των πρεσβυτέρων κι οι πρεσβύτεροι το θρόνο του παντοκράτορα. Οι άνθρωποι βλέπουν την παντοκρατορία του σμαράγδου, ενώ η εκκλησία την παντοκρατορία του ίασπι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί μπροστά στο θρόνο του καθήμενου βρίσκονται οι φωστήρες.

Το τραγικό για τους ανθρώπους της εκκλησίας είναι η δύναμη αυτών των φωστήρων και ό,τι αυτοί αντιπροσωπεύουν, ενώ για τους ανθρώπους ότι η εκκλησία ελέγχει το φως. Επτά λαμπάδες πυρός = Επτά λυχνίαι χρυσαί = Αχειροποίητος = Βασιλεύς των νεκρών = Λίθος ίασπις = Νεκρός Μεσσίας = 78. Αυτές οι λαμπάδες πυρός είναι τα επτά πνεύματα του Θεού, γιατί εξαιτίας αυτών οι Απόστολοι πήραν τα χαρακτηριστικά, που απαιτούνταν για το Σχέδιο. Αυτό το είδαμε, όταν εξετάζαμε τις επτά λυχνίες και την παγίδα της γνώσης των αγγέλων των εκκλησιών. Επτά πνεύματα του Θεού = Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη = 68 = Βασιλεία του Θεού. Μέσω της Αποκάλυψης αντλείται δυναμικό από το χώρο της εκκλησίας, ώστε να δομηθεί η βασιλεία του Θεού πάνω στους δώδεκα θεμέλιους. Όλα αυτά επιβεβαιώνονται από τον ιματισμό των πρεσβύτερων, που αντιπροσωπεύει το λόγο τους, και το χρυσό στέφανο που φορούν. Ο καθένας απ’ αυτούς, φορά Ιμάτια λευκά = 35 = Εκκλησία και φορά Στέφανον χρυσούν = 68.

Τα τέσσερα ζωντανά όντα που βλέπει ο Ιωάννης, είναι οι καθήμενοι μέχρι τη στιγμή εκείνη. Εμείς όμως γνωρίζουμε δύο Παντοκράτορες: τον Αλέξανδρο και τον Ιησού.

Σ’ αυτό το σημείο φαίνεται η διαφορά μεταξύ των επιπέδων ουρανού και Γης. Στον ουρανό αυτά τα όντα συνυπάρχουν, ενώ στη Γη δε συνυπήρξαν, παρά το ένα διαδέχθηκε τ’ άλλο. Αυτό το αντιλαμβανόμαστε, μόνον αν κατανοήσουμε ότι Ουρανός = 36 = Παιδεία. Ο Αλέξανδρος με τη δύναμη του κοσμοκράτορα στον τομέα της παιδείας εμφανίστηκε ως λέοντας, όσο ήταν ζωντανός. Είχε ισχύ και μοίρασε την έτοιμη παιδεία των Ελλήνων. Νεκρός, άφησε πίσω του δομή βαρβάρων κι επομένως υπήρξε κι ο ίδιος βάρβαρος. Μόσχος = Βάρβαρος = 37. Ο Θεός απέσυρε το λέοντα και τον παρέδωσε στους ανθρώπους ως μόσχο εσφαγμένο. Το μόσχο τον ακολουθεί ο Χριστός ζωντανός. Η ισχύς Του αντιπροσώπευε την ισχύ ενός απλού ανθρώπου. Η γνώση Του ήταν γνώση Παντοκράτορα, όμως την κατείχε ένας άνθρωπος, που δεν είχε ισχύ βασιλιά, ώστε να παρουσιαστεί σαν λέοντας και να την επιβάλλει. Μετά το θάνατό Του ο Χριστός εμφανίζεται και πάλι στη γη, αλλά ως πνεύμα και δίνει την Αποκάλυψη στον Ιωάννη. Εξαιτίας της Αποκάλυψης γίνεται ο Ίδιος νεκρός Παντοκράτωρ, αλλά αυτήν τη φορά δεν έχει την ιδιότητα του απλού ανθρώπου. Πνεύμα = 22 = Αετός. Ο αετός αυτός δεν είναι στατικός αλλά πετώμενος. Αετός πετώμενος = 68 = Δώδεκα Απόστολοι.

Ο αναγνώστης βλέπει τη σειρά με την οποία εμφανίζονται οι παντοκράτορες κι αυτή η σειρά είναι τέλεια. Αν δεν υπήρχε ο Αλέξανδρος ως λέοντας να σκορπίσει τη γνώση, δε θα υπήρχαν μετά οι βάρβαροι της Ευρώπης, ώστε να δομηθεί η βασιλεία του Θεού και η απαραίτητη εκκλησία. Ο μόσχος ο εσφαγμένος υπήρξε ο Σταυρός του μαρτυρίου, ώστε μετά τη Σταύρωση να υπάρξει εξέλιξη. Οι παντοκράτορες στον ουρανό συνυπάρχουν, γιατί μέσω της γνώσης ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα ν’ ακολουθεί αυτόν, που καλύπτει τις ανάγκες του. Στη Γη δε συνυπήρξαν και μάλιστα από τη στιγμή που ανέλαβε εξουσία ο αετός, απαγορεύτηκε στους ανθρώπους να βλέπουν τη συνύπαρξη τους και στον ουρανό. Τα όντα αυτά έχουν έξι πτέρυγες το καθένα, γιατί ο αριθμός αυτός των πτερύγων, τους εξασφαλίζει την παντοκρατορία —εφόσον κινούνται στο σύνολο των επιπέδων— αλλά και τη δόξα. Πτέρυγαι έξ = Διδάσκαλοι = Αιώνια δόξα = Δόξα του Θεού = Ύδωρ ποταμού = 46.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι η ίρις που βλέπει ο Ιωάννης είναι απαραίτητη, ώστε η γνώση να μη διοχετεύεται στην κοινωνία των ανθρώπων και όχι μόνον αυτό, αλλά κι εξαιτίας της ύπαρξης των πρεσβυτέρων η κοινωνία να παραμένει αυστηρά πατριαρχική. Τα ζωντανά όντα εντός της ίριδας δοξάζουν κι ευχαριστούν το Θεό, γιατί σ’ Αυτόν οφείλουν τα πάντα. Η ιδιαιτερότητα βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτά τα όντα δεν προσκυνούν… αυτό οφείλεται στην ιδιότητα του Υιού του Θεού. Αυτοί που προσκυνούν είναι αυτοί, που είναι δούλοι κι είναι οι πρεσβύτεροι.

Όρασις του Αρνίου του Θεού

Από το (Αποκ. Ιωάν. 5.1-5.14) περιγράφεται η ακόλουθη κατάσταση: όταν ο Ιωάννης ανεβαίνει στον ουρανό, βλέπει το σύνολο των όσων συμβαίνουν στο θρόνο του παντοκράτορα. Βλέπει ποιοι εναλλάσσονται σ’ αυτόν το θρόνο και ποιοι τον προστατεύουν. Αυτό που βλέπει είναι πολύ γενικό και δεν έχει σχέση με την ιδιαίτερη λειτουργία του κάθε κοσμοκράτορα. Δε βλέπει για παράδειγμα πώς λειτουργεί ο λέοντας στο θρόνο, γιατί αυτό έχει πραγματοποιηθεί αιώνες πριν. Όταν πλησιάζει το θρόνο, βλέπει τον τελευταίο κοσμοκράτορα, που είναι ο αετός.

Για ευκολία στην κατανόηση του τι ακριβώς συμβαίνει, ο αναγνώστης ας φανταστεί μία πυραμίδα της οποίας η κορυφή είναι τέλεια σχηματισμένη και συνεχώς αυξάνεται το ύψος της. Ο αετός βρίσκεται σ’ αυτήν την κορυφή κι είναι Κοσμοκράτορας μέσα σ’ αυτήν την πυραμίδα. Οι Δώδεκα θεμέλιοι = Δώδεκα Απόστολοι = 68, αυτόν βλέπουν ως Κοσμοκράτορα, κι ο ίδιος μαζί μ’ αυτούς είναι Κοσμοκράτορας της γης. Αετός πετώμενος = 68. Αυτό έχει ιδιαίτερο νόημα, επειδή πρώτον, την εποχή που πήρε ο Ιωάννης τη γνώση ήταν πρώιμο να μιλάμε για κοσμοκρατορία του Χριστού και δεύτερον, επειδή ο Κοσμοκράτορας αλλά κι οι δούλοι Του είναι Ιουδαίοι. Αυτό το δεύτερο είναι σημαντικό, γιατί οι Ιουδαίοι λόγω παιδείας και δικαιωμάτων συνθέτουν συστήματα ξηράς.

Όταν ο Κοσμοκράτορας παραδίδει το βιβλίο με τις σφραγίδες, λόγω των παραπάνω απευθύνεται σ’ αυτούς, που ζουν αποκλειστικά στον ουρανό, στη Γη και κάτω απ’ αυτήν. Δεν απευθύνεται με κανέναν τρόπο στους ανθρώπους της θάλασσας. Αυτό το βιβλίο από τα χέρια Ιουδαίου παραδίδεται σ’ Ιουδαίους, που είναι οι πατέρες της εκκλησίας. Αυτοί με τη σειρά τους το παραδίδουν στους χριστιανούς κι έτσι μεταφέρονται οι εξουσίες.

Σε καμία περίπτωση αυτή η πρακτική δε μεταβάλλεται. Ο άνθρωπος της θάλασσας πρώτα ελκύεται από το Λόγο του Χριστού, η εκκλησία τον κάνει Ιουδαίο και μετά του παραδίδει την Αποκάλυψη, ώστε να τον κάνει θρησκόληπτο. Η Αποκάλυψη δεν παραδόθηκε ποτέ στους Έλληνες από την εκκλησία, ώστε να τη μελετήσουν. Οι Έλληνες μετατράπηκαν σε Ιουδαίους κι οι Ιουδαίοι δεν αγωνίζονται σ’ αυτούς τους χώρους. Αιώνες τώρα ο άγγελος φωνάζει με δυνατή φωνή, για να βρεθεί κάποιος ν’ ανοίξει το βιβλίο, αλλά φωνάζει στα πλαίσια της ιουδαϊκής δομής. Βιβλίον = Έλληνες = Κιβωτός = Πλοίον = Πύλαι Άδου = 34. Πώς είναι δυνατό να βρεθεί άνθρωπος της ξηράς και να κυβερνήσει ένα πλοίο; Οι Ιουδαίοι αντιλαμβάνονται μόνον τις λυχνίες και όχι τα κουπιά. Ο Οδυσσέας στο τέλος της Οδύσσειας εγκαταλείπει το σπίτι του, μέχρι να κάνει θυσία στο χώρο, όπου το κουπί ταυτίζεται με λυχνία. Από τη στιγμή που οι Ιουδαίοι παίρνουν γνώση που δεν αντιλαμβάνονται και δεν έχουν τη δυνατότητα να την πολεμήσουν, αυτή η γνώση είναι επικίνδυνη.

Το σύστημα δίνει αίμα στους λαούς για να τους ελέγχει. Ο οίνος που είναι το αίμα του Χριστού, δόθηκε άκρατος κι είναι η αιτία της δημιουργίας των μέθυσων. Η Αποκάλυψη από τη στιγμή που δίνει γνώση κλειδωμένη, είναι επικίνδυνη. Οι κλειδωμένες έννοιες αφορούν το βιβλίο και τις σφραγίδες του. Ενώ η Αποκάλυψη ως κείμενο συνολικά είναι αντιληπτό, οι σφραγίδες όχι. Αυτός που θα ξεκλειδώσει τις σφραγίδες, είναι ο διάδοχος παντοκράτορας κι αυτό μέσω των αριθμών σημαίνει: Επτά σφραγίδαι = Αντίχριστος = Άκρατος οίνος = 61 = Καιροί εθνών. Αρνίον ζων = Ακρατοπότης = Παρθένος = 48 = Φρόνιμος. Οι καιροί των εθνών και η γενεά η μοιχαλίς θα πάψει να υφίσταται, μόνον όταν θα βρεθεί νεανίσκος ακρατοπότης, που θα λυτρωθεί από τον άκρατο οίνο και στη συνέχεια θα λυτρώσει την ανθρωπότητα.

Το πρόβλημα με το βιβλίο και τις σφραγίδες του είναι ότι το βιβλίο όχι μόνο δεν είναι εύκολο ν’ ανοίξει, αλλά κι είναι πολλές φορές αδύνατο να το δει κάποιος. Σ’ αυτό το σημείο έχουν σημασία οι Λόγοι του Κυρίου Ιησού περί Κλειδιών. Το Βιβλίον = Πύλαι Άδου = 34 πρέπει κατ’ αρχήν να το δει κάποιος και ν’ αντιληφθεί ότι πρέπει να το ανοίξει και να το ξεκλειδώσει. Αυτό απαιτεί φιλοσοφία, γιατί ο άνθρωπος που πιστεύει σε θηρία, είναι πολύ μακριά από την αλήθεια. Κλεις του Άδου = 48 = Φιλοσοφία. Αυτό είναι μέσα στις δυνατότητες των Ελλήνων, επειδή αυτοί έχουν τη γνώση τέτοιων κειμένων. Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα είναι αδύνατο να προχωρήσουν, επειδή απαιτείται η ειδική γνώση των Ιουδαίων. Ο ιουδαϊσμός δε νικιέται με φιλοσοφία… απαιτείται και το κλειδί του θανάτου κι αυτό είναι λογικό, εφόσον αναζητείται άξιος. Στη φιλοσοφία κι ανάμεσα στους Έλληνες δεν υπάρχουν εκλεκτοί, ενώ στον ιουδαϊσμό είναι βασικό στοιχείο. Άξιος = 30 = Θάνατος = Εκλεκτός.

Αναζητείται άνθρωπος, που να έχει την ελληνική φιλοσοφία και ταυτόχρονα να είναι εκλεκτός κι Ιουδαίος. Αυτός είναι το Αρνίον. Το Αρνίον συνδυάζει τις δύο γνώσεις, που είναι οι θεμελιώδεις για το χριστιανικό κόσμο κι είναι η ελληνική και η ιουδαϊκή. Έλληνες Ιουδαίοι = 80 = Θρόνος του Αρνίου = Αθάνατοι άνθρωποι = Βασιλεία των Ουρανών. Ο άξιος αφού εντοπίσει το βιβλίο και τ’ ανοίξει, θα πρέπει ν’ ανοίξει και τις σφραγίδες του. Κλεις του θανάτου = 58 = Οίνος νέος = Επτά εκκλησίαι = Πληγή του θανάτου = Ιουδαϊσμός. Οι επτά σφραγίδαι που είναι ο άκρατος οίνος, ανοίγουν μόνο με τη δωρεά νέου οίνου, που είναι πάλι ο ίδιος, αλλά δε μεθά. Το Αρνίον πρέπει να έχει αυτά τα κλειδιά κι αυτό πρακτικά σημαίνει να είναι παρθένος, αλλά ταυτόχρονα να έχει και γνώση, που ωθεί προς τη γονιμοποίηση τού συστήματος. Κλεις του Άδου = 48 = Παρθένος, ενώ, Κλεις του θανάτου = Παντογνώστης = 58. Όποιος έχει αυτά τα κλειδιά, έχει και το κλειδί του Δαυείδ, που είναι η κοσμοκρατορία. Αυτός είναι ο αληθινός άγιος, το Αρνίον. Αρνίον = 32 = Γαβριήλ = Δύναμις, ενώ, Αληθινός άγιος = Διδάσκαλος αγαθός = Ίπποι της γης = Αρχάγγελος Γαβριήλ = Κλεις της αβύσσου = 74.

Ο Αρχάγγελος που κρατά αυτά τα κλειδιά όταν δίνει τις επιστολές στον Ιωάννη, έχει τη μορφή πνεύματος κι αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτός που δύναται ν’ ανοίξει αυτές τις σφραγίδες, είναι μόνον ο Παντοκράτορας, αλλά στη ζωντανή, ανθρώπινη μορφή του. Ούτε στη μορφή του μόσχου ούτε ως αετός. Αυτός που τις ανοίγει, έχει τη δύναμη του λέοντος, συνεπώς ασκεί βασιλική εξουσία, αλλά η γνώση του είναι αυτή του Χριστού κι είναι η γνώση του ζωντανού όντος με τη μορφή ανθρώπου. Επειδή στη δομή στην οποία απευθύνεται, υπάρχουν μόνον Ιουδαίοι, αυτός που θα είναι ο λέοντας, θα είναι ο Βασιλιάς τους και ο Λόγος Του, Λόγος ανθρώπου. Βασιλεύς των Ιουδαίων = Λέων ο εκ της φυλής Ιούδα = 91, ενώ, Ρίζα Δαυείδ = Άνθρωπος = 49.

Γιατί όμως δεν ακολούθησε η Λύτρωση των ανθρώπων, εφόσον βρέθηκε το Αρνίον ν’ ανοίξει τις σφραγίδες; Το Αρνίον, αν προσέξει ο αναγνώστης, μοιάζει με εσφαγμένον. Αυτό σημαίνει ότι είναι ζωντανό, αλλά δε λειτουργεί αποκλειστικά ως ζωντανό. Είναι η ρίζα του Δαυείδ και άρα άνθρωπος, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στην ιδιότητα του λέοντα, επομένως σ’ αυτό της εξουσίας. Ο Βασιλεύς των Ιουδαίων υπάρχει, αλλά είναι ο Εσταυρωμένος, που άφησε δικαιώματα Κυρίου. Βασιλεύς των Ιουδαίων = Διδάσκαλος του Ισραήλ = Σκορπιός της γης = Πρόσωπον του όφεως = Σφραγίς του θηρίου = 91. Η Λύτρωση είναι δυνατό να έρθει μόνο για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, που παίρνει τη γνώση από το Αρνίον το ζων ως άνθρωπο.

Από τη στιγμή που απαιτείται για το Σχέδιο θυσία, η εξουσία δε δίνει τη Λύτρωση, παρά μόνον η προσωπική επαφή του ανθρώπου με το Θεό. Αρνίον εσφαγμένον = Διάβολος Πέτρος = Νεκρός Ιησούς = Υιός του πονηρού = Πάπας της Ρώμης = 75 = Αποκάλυψις Ιωάννου. Όσο η Αποκάλυψη μένει κλειδωμένη και δίνει εξουσία, το Αρνίον είναι αδύνατο να δράσει αποκλειστικά σαν λέοντας και μέσω της εξουσίας να ωθήσει τους ανθρώπους ως σύνολο στη Λύτρωση. Όσο το Αρνίον δεν παίρνει ανθρώπινη μορφή είναι επικίνδυνο για τους ανθρώπους, γιατί ο άνθρωπος που παίρνει την εξουσία είναι παιδί του συστήματος και όταν παίρνει τη γνώση του συστήματος είναι αργά, επειδή είναι πρεσβύτερος. Κέρατα επτά = Απώλεια = Σίμων = 31, ενώ, Επτά οφθαλμοί = Πνεύμα του Θεού = Έριον λευκόν = Εωσφόρος = Ιερουσαλήμ = Στόμα λαλούν μεγάλα = 52 = Φιάλη χρυσή = Τρίχαι λευκαί.

Από τη στιγμή που το Αρνίον μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά παίρνει το βιβλίον στα χέρια Του, τα επτά πνεύματα του Θεού, δηλαδή η βασιλεία του Θεού, επεκτείνονται στη Γη. Τα ζωντανά όντα προσκυνούν το Αρνίον, επειδή Αυτό είναι που υπήρχε και θα υπάρξει. Τα ζωντανά όντα ταυτίζονται με το Αρνίον, αλλά ως ιδιότητες υπήρξαν για να πάρει Αυτό την εξουσία. Το Αρνίον ήταν Αυτό που εσφάγη για να πάρει τη δόξα… υπήρχε πριν από τα ζωντανά όντα και πήρε τη μορφή του καθενός, ώστε να δράσει ως εσφαγμένον και η ανθρωπότητα να κερδίσει τη Θέωση. Αρνίον = Γαβριήλ = Καρπός = Δύναμις = 32. Από τη στιγμή που αυτή η δύναμη δεν είναι στα χέρια του ζώντος Αρνίου, η τραγωδία για τους ανθρώπους που περιμένουν τη Θέωση από το σύστημα, είναι αναπόφευκτη. Αρνίον = Σύστημα = Πόρνη = Φόρος = Κλαυθμός = Σκότος = 32.

Όταν η κορυφή της πυραμίδας που είδε ο Ιωάννης, άρχισε να υψώνεται και η βάση να επεκτείνεται, το Αρνίον ήδη ήταν αδιαφιλονίκητος Άρχων του κόσμου κι όταν αυτή η επέκταση συνεχίστηκε στο χώρο που κάλυπταν τα ύδατα της θάλασσας, φυσικό είναι να προσκυνήσει το Αρνίον το σύνολο των ανθρώπων της γης. Σ’ αυτό οφείλεται η πολύ σημαντική διαφορά που βλέπουμε στο κείμενο. Ενώ αναζητείται Εκλεκτός = Άξιος = 30 μόνο στη Γη και τον ουρανό, η δόξα αποδίδεται στο Αρνίον από το σύνολο της δημιουργίας, επομένως κι από τη θάλασσα κι από το σύνολο των όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτήν. Αυτό συνέβη με την αναγνώριση του Αρνίου από το σύνολο των Ελλήνων πριν το σκοτάδι του Βυζαντίου κι από το σύνολο των ξαναγεννημένων Ελλήνων όλου του κόσμου μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Ιωάννης βλέπει τι συμβαίνει στον ουρανό, αλλά αυτό γίνεται με τη λογική της κορυφής της πυραμίδας. Στη Γη όλα αυτά δεν είναι ορατά, εφόσον ο κόσμος δεν έχει πάρει την τελική του μορφή.

Το άνοιγμα των σφραγίδων

Όταν στο (Αποκ. Ιωάν. 6.1-6.17) το Αρνίον ανοίγει τις σφραγίδες, αυτές είναι ο άκρατος οίνος. Όμως το Αρνίον δεν παραδίδει αυτόν τον άκρατο οίνο νερωμένο, αλλά στη μορφή στην οποία βρίσκεται. Το άνοιγμα των σφραγίδων αποκαλύπτει μόνον όσα είναι δυνατό ν’ αποκαλυφθούν χωρίς να απειληθεί το σχέδιο… αυτό σημαίνει ότι δε βοηθά τον άνθρωπο. Όταν ο Ιωάννης βλέπει το Αρνίον, ο χρόνος χάνει τα χαρακτηριστικά του και στην πραγματικότητα ο Ιωάννης βλέπει το Αρνίον να λειτουργεί στο σύνολο του χρόνου, συνεπώς αυτό που βλέπει κατ’ αρχήν είναι το παρελθόν. Όταν το Αρνίον ανοίγει τη σφραγίδα, ο χρόνος αφορά την περίοδο εμφάνισης του Αλεξάνδρου.

Το ζωντανό ον που δίνει την εντολή να εμφανιστεί ο ίππος, είναι ο αετός ο πετώμενος, εφόσον ο Ιωάννης βρίσκεται στην περίοδο της παντοκρατορίας του. Τι είναι όμως αυτοί οι ίπποι που οι καθήμενοί τους κυβερνούν; Ποιος άνθρωπος μπορεί να τους δει και ποιος όχι; Ο Ιωάννης έχει τη δυνατότητα να τους δει στο σύνολό τους, γιατί βρίσκεται στον ουρανό κι επιπλέον το Αρνίον το επιτρέπει. Ο ίππος είναι ένα σύστημα κοινωνικό το οποίο στηρίζεται στη γνώση του Θεού, ώστε να δίνει δυνατότητα παντοκράτορα στον αναβάτη του. Γνώση αυτής της μορφής έχει μόνον η άβυσσος, που είναι η Αίγυπτος. Άβυσσος = Αίγυπτος = 38. Ο καθήμενος θα πρέπει να δαμάσει τη γνώση της και το σύνολο των όσων δημιουργεί η γνώση αυτή στο κοινωνικό μοντέλο, που δέχεται την εξουσία του, αποτελεί τον ίππο.

Ο πρώτος ίππος που κινήθηκε στη Γη ήταν αυτός του οποίου ο καθήμενος ήταν ο Αλέξανδρος εν ζωή. Αυτός ο ίππος είναι ο λευκός και δίνει στον καθήμενο του την εικόνα του Μεσσία. Ίππος = Άβυσσος = 38, ενώ, Ίππος λευκός = Ιερός Λόγος = Θεία κοινωνία = 63 = Αλήθεια του Θεού. Ο καθήμενος είναι ο Αλέξανδρος = Μεσσίας = 45 και άρα το ον που ενεργεί, ο λέοντας. Σ’ αυτόν δόθηκε η δυνατότητα να νικήσει και να παραμείνει αήττητος. Αυτόν τον ίππο όμως ο αναβάτης του τον εγκαταλείπει . Ο Θεός παίρνει κοντά του τον Αλέξανδρο κι αναβάτης γίνεται πλέον ο μόσχος, που είναι αυτοί που πήραν την κοσμοκρατορία του Αλεξάνδρου. Ο λευκός ίππος κινείται από τη Δύση προς την Ανατολή κι εκεί παίρνει το τελικό μέγεθός του. Ο Αλέξανδρος, ο βασιλιάς της Μακεδονίας, οριακά γίνεται βασιλιάς της Ασίας και πεθαίνει. Ο ίππος στη μέγιστη μορφή του από πλευράς ισχύος είναι αυτός της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας. Ο δεύτερος ίππος είναι ο ίδιος ίππος και κινείται μ’ αντίθετη φορά. Ξεκινά από την Ανατολή και βαδίζει προς τη Δύση.

Αν παρατηρήσει κάποιος, θα δει ότι οι αναβάτες των δύο αυτών ίππων είναι διαφορετικά οπλισμένοι. Ο πρώτος αναβάτης φέρει τόξο, ενώ ο δεύτερος τη μάχαιρα τη μεγάλη. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο πρώτος είναι ολιγόζωος και στόχο έχει να δηλητηριάσει τους ανθρώπους και να φύγει, πριν γίνει αντιληπτός. Ο Αλέξανδρος πέθανε νεότατος, αήττητος και η λαμπρή βασιλεία του ήταν αυτή, που παγίδευσε τους λαούς. Τόξον = Πνεύμα = 22, ενώ, Βέλος = Αμαρτία = Ρώμη = Δράκων = 24. Αντίθετα ο αναβάτης του πυρρού ίππου δεν ήταν ολιγόζωος κι έπρεπε να πολεμήσει. Αναβάτης υπήρξε, επειδή ο ίππος του παραδόθηκε από τον Αλέξανδρο. Αυτό το λέμε, γιατί η μάχαιρα η μεγάλη είναι η φιλοσοφία και καθήμενος που να υπηρετείται απ’ αυτήν, δεν ήταν δυνατό να υπάρξει χωρίς να έχει προηγηθεί η εμφάνιση του Αλεξάνδρου. Μάχαιρα μεγάλη = Φιλοσοφία = 48. Αυτός ο καθήμενος πήρε την άδεια ν’ αφαιρέσει την ειρήνη κι οι άνθρωποι να σφάξουν ο ένας τον άλλο.

Αυτούς τους δύο ίππους τους είδαν όλοι οι άνθρωποι, που είδαν το ελληνικό σύστημα να λειτουργεί, χωρίς να συμμετέχουν σ’ αυτό. Οι Έλληνες δεν τους είδαν, εφόσον βρίσκονταν στην κοιλιά αυτών των ίππων. Οι λαοί της γης είδαν τον ελληνικό, λευκό ίππο να καλπάζει και να πολλαπλασιάζει τη δύναμη του. Όταν όμως έγινε πυρρός, έπαψαν να τον βλέπουν οι λαοί που εισήχθησαν μέσα σ’ αυτόν. Ένας Βαβυλώνιος έβλεπε το λευκό ίππο, αλλά όχι και τον πυρρό, επειδή βρισκόταν μέσα του. Οι Ιουδαίοι που άντεξαν αυτήν την επίθεση, είδαν και τους δύο ίππους και διατήρησαν το σύστημά τους, επειδή αρνήθηκαν να εισαχθούν σ’ αυτούς. Ίππος πυρρός = Βασιλεύς των νεκρών = Αχειροποίητος = 78 = Αχιλλεύς παντοκράτωρ.

Με το άνοιγμα της τρίτης σφραγίδας εμφανίζεται ο μέλας ίππος, που είναι ο μικρότερος όλων. Αναβάτης του είναι ο Χριστός ως άνθρωπος, που δίνει τα πάντα στους ανθρώπους κι εκφράζει το θυμό του Θεού: Ίππος μέλας = Ιησούς ζων = Εξουσία μεγάλη = 58 = Ιουδαϊσμός = Σκηνή του Θεού. Το χαρακτηριστικό αυτού του ίππου είναι ότι γεννιέται μέσα στο ιουδαϊκό σύστημα και για να επιτύχει τη γέννησή του το μάχεται. Ο Ιησούς εν ζωή και με βάση τα όσα γνωρίζουμε για τους Ιουδαίους, έθεσε τον Εαυτό Του αλλά και στην ομάδα Του έξω από το ιουδαϊκό σύστημα. Η μικρή αυτή ομάδα ήταν ο μέλας ίππος του οποίου η γνώση είναι η Σοφία του Θεού. Ο Ιωάννης βλέπει αυτόν τον ίππο, μόνον επειδή είναι στον ουρανό, γιατί όταν βρισκόταν στη Γη, ήταν μέσα στην κοιλιά του. Ο αναβάτης αυτού του ίππου σ’ αντίθεση με τους προηγούμενους, δε διαθέτει όπλα, αλλά ένα ζυγό. Δεν πολεμά, αλλά κρίνει. Ζυγός = Λόγος = Κλεις = 26. Αυτός ο αναβάτης είναι εκείνος που κατέχει τα κλειδιά της γνώσης. Σ’ αυτόν δίνεται εντολή να εμπορευθεί το σίτο και την κριθή, και να μην αδικήσει τον οίνο και το έλαιον. Ο μέλας ίππος έχει το χαρακτηριστικό ότι είναι εξαιρετικά μικρός, αλλά οι εξουσίες μέσα του, που στηρίζουν τη δομή του, είναι πανίσχυρες. Αυτός ο ίππος μετά τη Σταύρωση του Χριστού ήταν αδύνατο να επιβιώσει. Η θεία σοφία σ’ αυτή την περίπτωση έκανε κάτι τρομερό. Έδωσε σ’ αυτόν ίππο αυξητική τάση, ώστε η ισχυρή εξουσία μέσα του να μπορεί να επιβιώσει.

Σ’ αντίθεση με τον αυθεντικό ιουδαϊσμό, ο μέλας ίππος είχε παγκόσμιο προσανατολισμό. Επειδή το σύνολο του τότε πολιτισμένου κόσμου ήταν ο πυρρός ίππος κι επειδή ο νέος ίππος αποβλήθηκε από το μοναδικό σύστημα, που βρισκόταν έξω από τον προηγούμενο ίππο, αυτός ο ίππος άρχισε να πολλαπλασιάζει το μέγεθός του μέσα στον πυρρό. Ο Χριστός, όπως κι ο Αλέξανδρος, αποτραβήχτηκε πολύ νωρίς κι ο ίππος με τις πανίσχυρες εξουσίες και την ακατάλυτη γνώση έμεινε στα χέρια των Αποστόλων. Καθήμενος του ίππου τώρα παύει να είναι το τρίτο ον, ο άνθρωπος κι είναι ο αετός ο πετώμενος, δηλαδή οι δώδεκα Απόστολοι. Αυτός ο ίππος είναι ο οίκος του Ιησού, επειδή Αυτός είναι ο οικοδεσπότης. Είναι ο ίππος στην κοιλιά του οποίου ζουν οι χριστιανοί από την εποχή που καθιερώθηκε ο χριστιανισμός ως σήμερα. Ίππος χλωρός = Οίκος του Ιησού = Θυσιαστήριον = Πηγαί υδάτων ζωής = Φρέαρ της αβύσσου = 73.

Αυτός είναι ο μοναδικός ίππος που είχαν τη δυνατότητα να δουν οι Έλληνες και τον πολέμησαν με μίσος. Αν ο άνθρωπος ενταχθεί μέσα σ’ αυτόν τον ίππο, είναι αδύνατο να επιβιώσει. Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού επιδίωξε αυτήν τη σειρά, ώστε οι Έλληνες να θυσιαστούν οικειοθελώς για τη δημιουργία του πυρρού ίππου και σε χρόνο ανύποπτο ο ίππος αυτός να δώσει την ισχύ του στο χλωρό της απόλυτης εξουσίας. Ήταν αδύνατο να γεννηθεί ο χλωρός ίππος, που είναι το θυσιαστήριον της απόλυτης εξουσίας, χωρίς να προηγηθούν τα στάδια που περιγράψαμε. Ήταν αδύνατο να δεχτούν οι άνθρωποι ν’ ακολουθήσουν το θάνατο και τον Άδη σε καταστάσεις όμοιες μ’ αυτές του Μεσαίωνα. Ο Ιωάννης και οι Απόστολοι ήταν θύτες και μαζί θύματα, όσον αφορά στο Σχέδιο. Βρίσκονταν μέσα στην κοιλιά του μέλανα ίππου και την απόλυτη εξουσία είχε ο τέλειος άνθρωπος. Μέσω των δικαιωμάτων οι ίδιοι γεύτηκαν το θάνατο κι έγιναν οι ίδιοι ο θάνατος. Οι ίδιοι είναι οι καθήμενοι του χλωρού ίππου και συνθέτουν το θάνατο. Θάνατος = Εκλεκτοί = Άξιοι = 30.

Ο Ιωάννης όλα αυτά δεν τα έβλεπε στη Γη και του δόθηκε η ευκαιρία να τα δει όταν βρισκόταν στον ουρανό. Ο χρόνος που ήταν το παρόν του Ιωάννη, είναι ο χρόνος της εμφάνισης του τέταρτου ίππου Όσα ακολουθούν είναι το μέλλον κι έχουν νόημα ως προφητεία. Ο Ιωάννης βλέπει τον αναβάτη, αλλά αγνοεί τη θέση του, όπως και τη θέση των υπολοίπων Αποστόλων στον κόσμο, που μόλις γεννιέται και δημιουργεί τις συνθήκες εξέλιξης του Μυστικού Σχεδίου. Ο ίππος ο χλωρός βρίσκεται μέσα στον πυρρό, που είναι τεράστιος και πανίσχυρος. Όταν εγκαταλείπει το ιουδαϊκό σύστημα αρχίζει και πολλαπλασιάζεται στα πλαίσια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι Ιουδαίοι βλέπουν αυτόν τον ίππο ν’ απομακρύνεται απ’ αυτούς, αλλά τελικά να επιστρέφει σ’ αυτούς. Αυτό γίνεται επειδή ο ίππος ο χλωρός κι ο ίππος ο πυρρός ταυτίζονται σε μέγεθος και ισχύ, όταν ο Κωνσταντίνος αποφασίζει να κάνει το χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους του. Ο ίππος έφυγε από το ιουδαϊκό σύστημα με τη μορφή ιουδαϊκής αίρεσης κι αιώνες μετά κατέλαβε τον όγκο του πυρρού ίππου μέσα στον οποίο βρισκόταν και το ανεξάρτητο ιουδαϊκό σύστημα.

Μετά την εξαφάνιση των Ελλήνων από τον πλανήτη, ο ίππος ο χλωρός ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου. Το σύστημα διατηρεί αυτόν τον ίππο και τον δυναμώνει ως εξής: όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν δεν τον βλέπουν, δεν τον αμφισβητούν κι όταν αυτό συμβαίνει, τους εξοντώνει. Όμως οι άνθρωποι έξω απ’ αυτό το σύστημα τον βλέπουν… όλοι οι μη χριστιανοί τον βλέπουν. Το πρόβλημα για τους ανθρώπους βρίσκεται στο γεγονός ότι ο ίππος αυτός έχει μεταβλητά χαρακτηριστικά. Οι λαοί έξω από το χριστιανισμό τον βλέπουν ανάλογα με τις γνώσεις τους. Οι λαοί της Δύσης τον βλέπουν ως πυρρό, ενώ οι λαοί της Ανατολής ως μέλανα ή χλωρό. Αυτό συμβαίνει, γιατί το πονηρό σύστημα δίνει στον ίππο χαρακτηριστικά, που το ευνοούν. Στη Δύση εμφανίζεται ως πυρρός, ώστε με τη φιλοσοφία να προσηλυτίσει τους ανθρώπους και να τους εντάξει μέσα του. Όλοι οι λαοί της Δύσης γοητεύτηκαν από τη γνώση του πυρρού ίππου. Αυτό που δεν αντιλήφθηκαν, ήταν ότι έμπαιναν μέσα στον ίππο το χλωρό. Σ’ αντίθεση με τους Δυτικούς, οι άνθρωποι της Ανατολής, οποιαδήποτε θρησκεία κι αν ασπάζονται εκτός του χριστιανισμού, βλέπουν τ’ άσχημα χαρακτηριστικά του ίππου και δεν εντάσσονται μέσα σ’ αυτόν. Ο ίππος γι’ αυτόν τον λόγο κινείται από την Ανατολή προς τη Δύση.

Ο καθήμενος αυτού του ίππου είναι ο θάνατος κι από πίσω ακολουθεί ο Άδης. Αυτό δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η εξουσία και τους διαχειριστές κι αποκαλύπτει την ταυτότητα αυτού, που έχει την απόλυτη εξουσία. Αυτός ο ίππος κυβερνάται από εκλεκτούς. Εκλεκτοί = Άξιοι = 30. Ο Άδης ακολουθεί, ώστε να βοηθά την εξουσία. Ο Άδης δεν είναι καθήμενος κι εξοντώνει όσους αμφισβητούν το θάνατο. Άδης = Αθήνα = 21. Όσοι έχουν γνώση κι είναι δυνατό ν’ απομακρυνθούν από τον ίππο βρίσκουν μπροστά τους τον Άδη και πεθαίνουν από τις υπεραξίες. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ο Άδης ήταν μέσα στο θάνατο και δεν ακολουθούσε. Όταν ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση, εξαιτίας της δημιουργίας εκλεκτών εκτός ελέγχου της εκκλησίας, ο Άδης διαχωρίστηκε από το θάνατο κι ανέλαβε την εξόντωσή τους.

Η υποκρισία των μορφωμένων της Δύσης, σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται. Βλέπουν τον ίππο που δεν μπορούν να δουν οι χριστιανοί, αλλά εγκαταλείπουν τους ανθρώπους στο έλεος του θανάτου συμπράττοντας με τον Άδη. Όλοι αυτοί